Հունվարի 15։ Էսօր ձմեռահավասարն է։ Ձմեռը կիսվել է՝ ուղիղ 45 օր անցել է, ու 45 օր էլ մնացել է։ Ճիշտ է՝ բոլոր տոները մնացել են անցած կեսում՝ Նոր տարին, Սուրբ Ծնունդը, Հին Նոր տարին, բայց էդ կեսը դժվար մասն էր՝ ծանր-ծանր բարձրանում էինք դեպի ձմեռվա գագաթը, ու վերջը չէր երևում, իսկ վաղվանից հանգիստ իջնելու ենք ձմռան գագաթից դեպի գարուն՝ կամաց-կամաց հանելով ու ճանապարհին թողնելով ձմեռային ծանր շորերն ու տրամադրությունը, քաղելով ճանապարհի եզրերին բուսած մանուշակներն ու ձնծաղիկները, ու գարունն անընդհատ աչքներիս առաջ է լինելու, օր օրի մոտենալու է։

Կրկնակապիտուլյանտը, չորրորդ դասարանի կրթությամբ գեղջկական թամադայի դեմքի լրջությամբ, փիլիսոփայում է, թե ճիշտը «Հայաստանի պատմություն» առարկան է, ոչ թե «Հայ ժողովրդի պատմությունը»...

Փաշինյան Նիկոլի ամենասիրած տղեն/աղջիկը էս երկրում դալուզյան մելն է:

Իլհամ Ալիևն իր վերջին հարցազրույցում նշեց Ադրբեջանի տարածքը, սակայն դա դուրս մնաց հայկական քաղաքական ու լրատվական դաշտի ուշադրությունից։

Իմ դիտարկումները վկայում են, որ մեր հասարակության մեջ բարձրանում է եկեղեցու, անձամբ Վեհափառի և Սրբազան հայրերի ազդեցությունը, դերակատարությունը, սա հուսադրող փաստ է, միտում, որը ենթադրվում է շարունակական կլինի: Այն արդյունք է կայուն և սկզբունքային դիրքորոշման:

Պետք է հստակորեն իրարից տարբերել քաղաքական աղբ և քաղաքական դավաճան հասկացությունները։

Ադրբեջանի նախագահ ԱլիևԻ հարցազրույցի ամբողջական տեքստն եմ կարդում և մտքումս միայն մեկ բան է. Երանի՜ սգավորներին, որովհետև նրանք պիտի մխիթարվեն:

Ցանկացած իրական ուժ ու հզորություն մյուս մրցակից ուժերի բնական հակառակորդն է և պոտենցիալ թշնամին։

Ալիևի երազած ու ձեր ամենօրյա ռեժիմով կրկնվող Հայաստանը Երևանի խանություն դարձնելու բայեղուշությունը իրական չէ:

Հաճախ ասում են, թե կարևորը ապագան է, բայց պետք է այս պարզունակ գլուխներին հիասթափեցնել` անցյալ-ներկա-ապագա կապն անխափան է, իսկ այդ կապի խափանումը բերում է ապագայի այլասերման կամ այլակերպման։