Այն, որ պատմության ողջ ընթացքում մենք ինքներս մեզ դրել ենք երկընտրանքի առաջ՝ փաստ է:

ՈՒրացումն ու ոչնչացումը կատարյալ չէ, եթե դրանից անմասն պիտի մնան Հայրենիքի գաղափարական հենակետերը: 2018-ից հետոյի անհայրենիքությունը և այդ անհայրենիքության տակ տեղավորված տարատեսակ դրսևորումներն ու որոշումները մոտեցան տրամաբանական վերջին. գիտական-մշակութային օջախների դեմ արշավի սկիզբը դրվեց ինչ-որ մի տկարամիտ շարադրանքով, ինչի իրավաբանական կողմը չէ, որ այսօր պիտի հուզի այս ապօրինություններին դեմ կանգնածներին և այդ ՔԱՆԴԻՉ ձեռքը բռնողներին: Իրավաբանական կողմի համար կան բազմաթիվ ժամկետանց և ժամկետի մեջ եղող փաստաթղթեր, որոնցով կարելի է պարզել վիճարկվող հարցերը: Ես խոսել եմ ուզում հարցի բարոյահոգեբանական էությունից:

«EFJEUROPE-ը միանում է Հայաստանի ժուռնալիստների միությանը` խստորեն դատապարտելով Նարեկ Սամսոնյանի նկատմամբ ոստիկանության ծառայողների բիրտ գործողությունները»,-ասված է Լրագրողների եվրոպական ֆեդերացիայի (EFJ) և Լրագրողների եվրոպական ֆեդերացիայի գլխավոր քարտուղար Ռիկարդո Գուտիերեզի գրառման մեջ, որին կից ներկայացված է նաև ՀԺՄ հայտարարությունը` հետևյալ հեշթեգով` #JournalismIsNotACrime (Լրագրությունը հանցագործություն չէ):

Կարծում եմ՝ Կոնսերվատորիայի ու Ակադեմիայի «մեծամեծերը» ոչ թե պիտի Կոմիտասի, Օրբելու և այլ հնչեղ անուններ տային ու, իրենց պարտքը կատարած համարելով, շարունակեին էլի մի քանի ամիս աշխատավարձ ստանալ, այլ պիտի գնային միանային «Գոյ» թատրոնի մի բուռ անձնակազմին: Այս պահին ամենաքանդումի փորձաքարը «Գոյն» է:

Երբ նոր էի գնացել ծառայության, ինձ համար ամենաանհասկանալի պահը «Ուռա՜» գոռալով գրոհելն էր թշնամու դիրքերի վրա։ Մարտավարական պարապմունքների ժամանակ մտածում էի․ «Իսկ ավելի լավ չի՞ լինի, որ առանց գոռալու թաքուն հարձակվենք թշնամու վրա»...

Այս չարագույժ ժխորի մեջ սատանայի ձայնն առավել լսելի է, քան Աստծունը: Եթե հիմա մի իրավ փրկիչ կամ մարգարե հայտնվի, կքարկոծեն ու կսպանեն նրան:

Ընդդիմությունը երեկվանից պիտի լծված լիներ Տավուշի շուրջ զարգացող իրադարձությունները լուսաբանելով, բայց նա հիմնականում զբաղված է Եվրոպայից հողատուին խոստացված գումարները հաշվելով...

Նրա մայրը Հաղարծնից էր, որտեղ նրա մասին գրեթե ոչինչ հիմա արդեն չգիտեն։

Այսօր փրկվելու ենք: Մինչ ՈՒրսուլա ֆոն դեր Լայեն-Բլինքեն-Փաշինյան հանդիպումը Հայաստանի լուրթ երկնակամարում «եվրաէյֆորիան» է թևածում, Ազգային ժողովում էլ ՀՀ իշխանությունների պատվերով եվրաինտեգրում է քննարկվում, Եվրոպան միակ հույսի դուռ ու ապավեն ներկայացվում, «Հայաստանը Եվրոպա է և վերջ» արտահայտություններ են հնչում՝ սեփական նախաձեռնությամբ Ալիևին է զանգում նախ Բլինքենը, այնուհետև ՈՒրսուլա ֆոն դեր Լայենը:

Վերջին օրերին գյուղ հանձնողների, դրանց ներկայացման ադրբեջանական ՀՀ պատգամավորների աղետալի գործընթացին զուգահեռ պետական քարոզչության մեքենայի խողովակներով հասարակությանն են ուղղվում այսպես կոչված «Սիգնալներ» կամ ավելի ճիշտ ազդանշաններ, որոնց տոնայնությունը, ծագումնաբանությունը, ասելիքի և իրականության խզման ակնհայտ կերպը տեղիք են տալիս կատարելու մի քանի պարզաբանումներ, որոնց միջոցով կփորձենք հիմնավորել կառավարչական խմբի կողմից տնտեսության մեջ ոչ շուկայական միջամտության գործիքակազմի ներդրման հեռանկարի վերաբերյալ կասկածները, իսկ որ այդ կասկածները յուրաքանչյուր հրապարակային ելույթից հետո ավելի են թանձրանում, կարելի է համարել կատարված փաստ, միևնույն ժամանակ, պետք է խոստովանել, որ տեսական բնույթի մեր դատողությունները երբեք չէինք ցանկանա կիսել նախկին կառավարիչների հետ, քանզի նրանց համարել որևէ տեսական տնտեսագիտական դիսկուրսի մասնակից կարող էր միայն մեծագույն համբերություն և խղճմտանք կրող անձը և ոչ այլոք: