Որքան ենք սիրում խնդիրներ ստեղծել ու հետո ջանասիրաբար հաղթահարել դրանք՝ առանց դաս ու հասունության:
Այդպես է եղել 91-ին, երբ ջախջախում էիք տքնանքով ու տասնամյակներով ստեղծվածը, այդպես էր 2018-ին, այդպես է լինելու միշտ, եթե խելքի չգանք:
Հաղթահարելու ընթացքում չենք զլանում նոր խնդիրներ ստեղծել, չէ՞ որ նոր ժամանակին նոր հերոսներ ու նոր ոսկե ձվեր են պետք, հին ձվերն ու հերոսներն արդեն լակ են... Նոր տողից հերոսանալ է պետք: Ածենք ու փշրենք, ածենք ու փշրենք կամ էլ, հենց փետրակալում ենք, Քրոնոսի պես կուլ տանք մեր զավակներին...
Ճիշտն ասած, հոգնեցուցիչ է այս պարբերական հիվանդությունը, երբ գիտես, որ այն վերջ ու վախճան չունի, ու հարցը միայն պատերազմները չեն:
Գնում են հները, գալիս են նորերը՝ նոր թայֆաբազությամբ, նոր արկածասիրությամբ ու աշխարհայտնաբերմամբ:
Սատանայական շրջապտույտն ենք ընտրել:
Մեր անցյալ ջանքերն էլ չենք ափսոսում, մեզ էլ չենք խղճում:
Վախենամ՝ Տիրոջ համբերությունն էլ սահման ունի, նա էլ խլանալ գիտե, մի օր կասի՝ ինչպես ստեղծել ես հերթական խնդիրը, այնպես էլ հաղթահարիր, ինձ մի դիմիր...
Էլի մեր հույսը բանակն է ու զինվորը: Վերադարձնենք նրանց էն խլված պատիվը, որ ունեին, առանց որի պաշտպանություն չկա:
Սուսաննա Բաբաջանյան