ԲՐԻԿՍ-ի վերջին՝ կազանյան գագաթնաժողովի աշխարհաքաղաքական նշանակության ու ձեռքբերումների, ինչպես նաև Հայաստանի՝ այդ կառույցին անդամագրվելու հեռանկարների շուրջ քննարկումներ կատարելիս ու տեսակետներ ձևավորելիս, նախևառաջ, անհրաժեշտ է որոշակի պատկերացում կազմել այդ կառույցի տնտեսական ներուժի և քաղաքական հնարավոր նկրտումների վերաբերյալ...

Ցանկացած քաղաքական ուժ, որը կխոսի խաղաղության մասին, կա՛մ հեռու է քաղաքականությունից, կա՛մ՝ վաճառված:

Վրաստանի խորհրդարանական ընտրությունների ողջ ընթացքն ու արդյունքները տեղավորվում են նոր երկբևեռության տրամաբանության մեջ: Աշխարհը կրկին մտնում է գաղափարախոսական առճակատման փուլ...

Մի ոմն ճգնավոր, որ միայն հոգում էր երկնայինի համար և թոթափել էր իրենից ամեն երկրավոր բան, ապրում էր աղքատության մեջ: Մի անգամ նրան մոտեցավ մի աղքատ մարդ և սկսեց պաղատանքով ողորմություն խնդրել՝ ասելով, թե խիստ մեծ կարիքի մեջ է:

Վազգեն Սարգսյանի անունը թաշկինակ են սարքել ու օդ են ծածանում։ Նրա հիշատակը պղծելով՝ անամոթաբար կգնան Եռաբլուր ու ծաղիկներ կխոնարհեն։ Վազգեն Սարգսյանին երկրորդ անգամ սպանել է ներկայիս հակահայ իշխանությունը...

Հայաստանի քաղաքական եռուզեռում վերջին շրջանի ամենականխատեսելի և ամենասպասելի բանն այն էր, որ բոլոր ֆորմատներով պետք է վավերացնեն, այսպես կոչված, սահմանագծման և սահմանազատման գործընթացը: Ասեմ ավելին, այսուհետ ինչ էլ անեն, ընդհուպ մինչև ստորացուցիչ բովանդակությամբ «խաղաղության պայմանագիր» ստորագրելը կամ ինչ-որ նախնական փաստաթուղթ, դարձյալ անսպասելի և անկանխատեսելի չի լինելու:

Իր քաղաքական կարիերայի ընթացքում առաջին անգամ Թրամփն առաջատար է ոչ միայն «ճոճվող» բոլոր նահանգներում, այլև՝ ընտրողների շրջանում...

Վրացիներն իրենց քվեարկությամբ ցույց տվեցին, որ հավատարիմ են ազգային արժեքներին, դեմ են առաջադիմության անվան տակ հրամցվող օտարամոլությանն ու այլասերվածությանը...

Աշխարհակարգը ինչպես ուժային է եղել բազմաբևեռ անցյալում և այդպիսին է միաբևեռ ու անցումային ներկայում, այնպես էլ ուժային կլինի բազմաբևեռ կամ երկբևեռ ապագայում։

Ես մեր ժողովրդի մի մասի մոտ դեռ վաղուց մի հետաքրքիր ֆենոմեն եմ նկատել. ում ոտքերը գեշ են, ոտքերն է բացում, ում փորը ծալքերով է, փորն է բացում, ատամնաշարի խնդիր ունեն, բերանն են բացում, երկու բառ իրար կապել չգիտեն, անդադար խոսում են, անգրագետ են, մի նախադասության մեջ տասից ավել սխալ են անում, անդադար գրում են... Միշտ մտածել եմ, լավ, սրանց շրջապատում մի խելքը գլխին բարեկամ, ծանոթ, հարազատ չկա՞, որ բարեկամաբար խորհուրդ տա: Չնայած, գրեթե վստահ եմ, որ դրանք ոչ մեկի խորհուրդը չեն ընդունի: