Տնտեսությունը հիմա կատաստրոֆիկ վիճակում է՝ բյուջեի կատարում, ՀՆԱ-ի անկում և ներդրումների պակաս, կորցրել ենք հարյուր հազար հեկտար վարելահող, 15 հանք, և հասկանալի է, որ մենք չենք կարող դուրս գալ այս իրավիճակից առանց ներդրումների. երիտասարդների հետ հանդիպման ժամանակ նշեց «Հայրենիքի փրկության շարժման» վարչապետի թեկնածու Վազգեն Մանուկյանը:
«Հասկանալի է, որ Հայաստանում ոչ մի նորմալ բիզնեսմեն ներդրում չի անի՝ անկայուն երկիր, պատերազմի վտանգ, կոմունիկացիաների խափանում և կարող է ներդրում անել միայն հայ բիզնեսմենը, որ ներդրում է կատարում, ոչ թե այս պահին գումար վաստակելու, այլ հետագայի համար, բայց այդպիսի ներդրումները մեծ թիվ չեն կարող կազմել: Կա մոտեցում ներքին ներդրումների, բացի այդ, մեր դաշնակից պետություններից պետք է կարողանանք անտոկոս կամ փոքր տոկոսով վարկ և որոշ օգնություններ վերցնել, որովհետև հույս ունենալ, որ մենք կկարողանանք դուրս գալ այս վիճակից առանց օգնության, հնարավոր չէ, դրա համար պետք է իշխանություն, որ կկարողանա բանակցել նրանց հետ, իսկ ներկա կառավարությանն աշխարհում ոչ մեկ լուրջ չի վերաբերվում»,- նկատեց նա:
Վազգեն Մանուկյանն ընդգծեց, որ մեծ հույսեր էր կապում Չինաստանի հետ տնտեսական հարաբերությունների զարգացման առումով, սակայն ներկա իշխանությունները, մտնելով Կրոնական ազատության միջազգային դաշինք և ստորագրելով Չինաստանի դեմ փաստաթուղթը, այդ հարաբերությունները սառեցրին։ «Չինաստանի շահագրգռվածությունը Հայաստանի հետ շատ մեծ է: Իրենց համար շատ վտանգավոր է պանթուրքիզմը, իրենց մոտ 10 միլիոնից ավելի թուրքախոս ժողովուրդները և արտասահմանյան երկրները միշտ փորձում են միջամտել իրենց ցանկություններին, այդ տեսակետից Հայաստանին համարում են կարևոր պատնեշ և դաշնակից: Որպես ՀԽ նախագահ՝ հանդիպել եմ իրենց Քաղբյուրոյի 4-րդ անդամների և Կենտկոմի քարտուղարների հետ, ես այդպիսի դրական մոտեցում Հայաստանի նկատմամբ ոչ մի այլ երկրում չեմ տեսել: Բոլոր այցելությունները Չինաստանի կողմից անցել են շատ ջերմ և անպտուղ Հայաստանի կողմից»:
Վազգեն Մանուկյանն ընդգծեց, որ ստրատեգիական շահերից ելնելով՝ կարող ենք սերտ համագործակցել նաև Իրանի հետ, պետք է մտնել Թուրքիայի դեմ նախաձեռնված ալյանսի մեջ, քանի որ այդ դաշտում հսկայական քանակությամբ արաբական երկրներ կան, որոնց համար երբեմն քաղաքականությունն ավելի շատ նշանակություն ունի, քան եկամուտը, տոկոսը. «Այսինքն` հնարավորություններ կան, պետք է ակտիվ ջանքեր գործադրել: Առաջին երկու տարին պետք է վարկերով առաջ գնալ և հետո կառուցել այն համակարգը, որը այդ հարցերը կլուծի»: