«Ղարաբաղը Ադրբեջանի տարածք է, հետևաբար,Հայաստանը ղարաբաղցիների հայրենիք չի կարող համարվել. ղարաբաղցիները մեր երկրում փախստականներ են» (Նիկոլ Փաշինյան. «Հայաստանի Հանրապետություն» պաշտոնաթերթ, 17.04.1999թ.)

Գրողի տարած սարկազմ է, երբ թշնամին յաթաղանը ձեռքին կանգնած է դռանս շեմին, իսկ ինձ ոմանք փորձում են խաղաղություն քարոզել ու քոռ դանակն էլ ձեռքիցս խլել։ Փորձի՛ր թշնամուս քարոզել խաղաղություն, թե վախենում ես կոկորդդ կտրի։ Բա ինչքան կզարմանաս, երբ իմանաս, որ կա հոլանդացի, ով սրտում ատում է գերմանացուն, երբ իմանաս, որ կա ֆրանսիացի, ով ատում է անգլիացուն և այլն, բայց փորձում եք մեզ քարոզել կոսմոպոլիտիզմ՝ ստորադասելով մեր մշակույթը։

Մյունխենյան գարեջրատունը մեզ համար «փրկության տաճար» դիտարկողներ և Միսաք Մանուշյանի աճյունի վերաթաղումով hրճվող-հպարտացողներ՝ դու՛ք եք հավանական պատերազմը դարձնում անխուսափելի:

Մարդը տանից կտրվում է, աշխատում օտարության մեջ` 18 ժամ, սնվում թերի, շաբաթներով չի լողանում...

Ներքին Հանդի միջադեպի հետ կապված հայկական կողմն ի սկզբանե ընդունել էր ադրբեջանական վարկածը (այն հետո լեգիտիմացվեց արևմտյան հարթակներում)՝ անուղղակի արձանագրելով, որ առաջին կրակոցը եղել է հայկական դիրքերից:

Ալաշկերտյան մեր բարբառում լայն կիրառում ունի մի բառ, որը պատկերավոր բնութագրում է մարդու ինքնահավան, անհասկացող, անկուշտ, զոռբա, փնթի տեսակին:

Ֆրանսիայում գերեզմանի տեղի համար կա պայմանագիր, որտեղ նշված է ժամկետ։

Միսաք Մանուշյանը, էն աշխարհից անիծում է բոլոր նրանց, ովքեր իր ոսկորներն օգտագործեցին` հայ ազգին ևս մեկ անգամ ծաղրելու համար:

Հայաստանը, դաշնակիցների փոխարեն, Արևմուտքում ձեռք է բերում կարեկցողներ՝ ի դեմս Ֆրանսիայի...

Սկզբից` իշխանության գալուն պես, Փաշինյան Նիկոլն ազդարարեց, որ Հայաստանում կան «շնաբարո դուրսպրծուկներ», որոնք «վնգստում են»: