Դարձ ի շր­ջա՞նս

Ըն­թա­ցիկ օ­րա­կար­գում ինչ հարց ա­սես չի պտտ­վում, բայց փաս­տա­ցի՝ հա­յա­պահ­պա­նու­թյու­նը Հա­յաս­տա­նում դառ­նում է, ե­թե չի դար­ձել, գլ­խա­վոր հարց: Խն­դի­րը միայն ժո­ղովր­դագ­րա­կան պատ­կե­րը չէ, ոչ էլ փաս­տը, որ հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո հայ­րե­նա­դար­ձու­թյուն չե­ղավ ու չի լի­նում՝ Հա­յաս­տա­նից գնում են, ինչ­պես գնա­ցել են՝ կա­րո­տը սր­տում աշ­խա­տանք գտ­նե­լու ու­րիշ եր­կր­նե­րում: ՈՒ դա տն­տե­սա­կան հե­ղա­փո­խու­թյան «հաղ­թա­նա­կի» դեպ­քում, ի՞նչ է լի­նե­լու պար­տու­թյան դեպ­քում: Խն­դի­րը պե­տու­թյան վե­րա­բեր­մունքն է կր­թու­թյա­նը: Իշ­խա­նու­թյան են ե­կել մար­դիկ, որ հակ­ված են գա­ղա­փա­րա­զուրկ կոս­մո­պո­լի­տիզ­մի, թեև ա­ռի­թով ու չա­ռի­թով հայ­րե­նա­սի­րու­թյան ճա­ռեր են ֆեյս­բու­քում ու լայ­վում, բայց ո­րո­շում­նե­րի մա­կար­դա­կում այդ հայ­րե­նա­սի­րու­թյու­նը բո­վան­դա­կա­զուրկ է:

Հե­րիք չէ հա­կա­կո­ռուպ­ցիոն պայ­քա­րի դրո­շով՝ կր­թու­թյան, գի­տու­թյան, մշա­կույ­թի և սպոր­տի նա­խա­րա­րի մա­կար­դա­կով պայ­քար սկս­վեց դպ­րոց­նե­րի, բու­հե­րի դեմ հաս­կա­նա­լի են­թա­տեքս­տով պաշ­տո­նա­զար­կել բո­լոր ՀՀԿ-ա­կան­նե­րին, որ ղե­կա­վար պաշ­տոն­ներ էին ստա­ցել կր­թա­կան հա­մա­կար­գում, սլա­ցիկ ան­ցում կա­տար­վեց ծրագ­րե­րին: Հա­կա­ռակ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի՝ Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցու հա­րա­զատ զա­վակ լի­նե­լու պն­դում­նե­րի՝ քայ­լեր են ար­վում դպ­րո­ցա­կան ծրագ­րից հա­նե­լու «Հայ ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան, բու­հա­կան պար­տա­դիր կր­թա­կան ծրագ­րե­րից հա­նե­լու «Հա­յոց լե­զու» և «Հա­յոց պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կա­նե­րը: Ա­ռա­ջարկ­վում է այդ ա­ռար­կա­նե­րը դարձ­նել ընտ­րո­վի դա­սըն­թաց­ներ. կու­զեն կսո­վո­րեն, չեն ու­զի՝ չեն սո­վո­րի: Փո­խա­րե­նը՝ դա­սա­ժա­մե­րը կտր­վեն մաս­նա­գի­տա­կան ա­ռար­կա­նե­րին: Ի՞նչ է պետք, որ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը հաս­կա­նա՝ լե­զուն մտա­ծո­ղու­թյան հիմքն է: Միայն սե­փա­կան լեզ­վի ու մշա­կույ­թի հիմ­քի վրա է հնա­րա­վոր ինք­նու­թյուն պահ­պա­նել: Թե՞ դա խն­դիր չէ: Նոր Հա­յաս­տա­նում հայ լի­նե­լը կարևոր չէ, կարևոր է մաս­նա­գետ լի­նե­լը: Կա­սեք՝ աբ­սուրդ է: Հե­տո ի՞նչ: 21-րդ դա­րում կր­թա­կան հա­մա­կար­գը պետք է լի­նի տրան­սազ­գա­յին, ան­դեմ, ան­բո­վան­դակ ու ան­հետևանք: Գա­ղա­փա­րա­կան պա­կա­սը կլ­րաց­նեն մար­դու ինք­նո­րու­րույն սե­ռաո­րոշ­ման ա­զա­տու­թյան ի­րա­վուն­քի պաշտ­պա­նու­թյան ու մշա­կույ­թի ա­նար­խիա­յի պաշ­տո­նա­կան «դա­սըն­թաց­նե­րը» գր­քե­րի, ֆիլ­մե­րի, հա­մերգ­նե­րի, ֆու­տու­րիս­տա­կան «ներ­կա­յա­ցում­նե­րի», լայ­վե­րի տես­քով: Լե­զուն մտա­ծո­ղու­թյան ոչ միայն հիմքն է, այլև ո­րո­շար­կում է ձևն ու բո­վան­դա­կու­թյու­նը: Չես տի­րա­պե­տում սե­փա­կան լեզ­վիդ, չես դառ­նա­լու մաս­նա­գետ ոչ մի ո­լոր­տում: Հան­ճա­րեղ գյու­տերդ մնա­լու են ան­հայտ՝ ան­հո­դա­բաշխ մտ­քիդ ու խոս­քիդ պատ­ճա­ռով:

Բու­հե­րից հա­նել հա­յոց լեզ­վի ու գրա­կա­նու­թյան դա­սա­ժա­մե­րը նշա­նա­կում է ու­սա­նո­ղին զր­կել այլ ա­ռար­կա­նե­րը լիար­ժեք ու­սա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից: Խաչ քա­շել պատ­մու­թյան վրա՝ նույնն է: Ի­մա՝ հրա­ժա­րում ինք­նու­թյու­նից, ե­թե հրա­ժար­վում ես քո ինք­նու­թյու­նից, հրա­ժար­վում ես և այդ ինք­նու­թյան տա­րած­քից՝ հայ­րե­նի­քից: Որ նույն­պես դառ­նում է տրան­սազ­գա­յին, դու գեր­մարդ ես, որ հայ­րե­նիք չու­նի, աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­ցի, ում խն­դի­րը կյան­քում… մաս­նա­գետ դառ­նալն է: Ա­սենք՝ ֆի­զի­կոս: Ոչ, ի՞նչ ֆի­զի­կոս, միայն ու միայն բարձր տեխ­նո­լո­գիա­ներ, ո­րոնց մա­սին պատ­կե­րա­ցու­մը Հա­յաս­տա­նում ա­ղա­վաղ­ված է: Բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րին տր­ված է բա­րե­կե­ցու­թյան դրախ­տի բա­նա­լու դեր, «ինչ­պե՞ս»-ի հարց չի ծա­գում: 21-րդ դարն է: ՈՒ՞մ է հե­տաք­րք­րում, որ բարձր տեխ­նո­լո­գիա­ներ զար­գաց­նել կա­րող են տն­տե­սա­պես զար­գա­ցած պե­տու­թյուն­նե­րը, որ կա­րող են ֆի­նան­սա­կան ներդ­րում­ներ ա­նել կադ­րե­րի ու­սուց­ման մեջ ու կա­րող են ա­պա­հո­վել աշ­խա­տա­տեղ ի­րենց ու­սու­ցած կադ­րե­րին: Փո­խա­րե­նը մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րե­զում զրն­գուն հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ կար­վեն, ներդ­րում­ներ կակ­նալ­վեն, իսկ ինչ­պե՞ս կծախս­վեն:

Ցան­կա­ցած հա­սա­րա­կու­թյան զար­գաց­ման հիմ­քում նախ փի­լի­սո­փա­յու­թյունն է, բո­լոր նա­խադ­րյալ­նե­րը նախ ստեղծ­վում են մտ­քի մեջ, հե­տո են տե­ղա­փոխ­վում ի­րա­կա­նու­թյուն: Կամ մնում են ան­հայ­տու­թյան մեջ, ե­թե հա­սա­րա­կու­թյու­նը ու­նակ չէ ի­մաս­տա­վո­րել իր ցան­կու­թյուն­նե­րը ու ար­ժե­հա­մա­կարգ դարձ­նել: Բնա­գի­տու­թյան զար­գաց­ման հիմ­քում նույն փի­լի­սո­փա­յու­թյունն է: Պե­տու­թյան պարտքն է հա­յա­պահ­պա­նու­թյու­նը, մինչ­դեռ մենք ինք­նու­թյան ճա­նա­չու­մը փո­խա­րի­նում ենք… սե­ռի ճա­նա­չու­մով: Սա հա­կա­քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն ներ­կա­յաց­նե­լու փորձ է, ո­րին շատ ե­ռան­դուն ձեռ­նա­մուխ է ե­ղել սու­պեր­նա­խա­րա­րը՝ իր սու­պե­րաշ­խա­տա­վար­ձի հան­գույն: Բա­րո­յա­կա՞ն է նրա աշ­խա­տա­վար­ձի չա­փը, երբ հա­մե­մա­տում ենք ու­սուց­չի կամ դա­սա­խո­սի աշ­խա­տա­վար­ձի հետ: Թե՞ աղ­քա­տու­թյու­նը պետք է վե­րաց­նել միայն նա­խա­րա­րա­կան մա­կար­դա­կում: ՈՒ տն­տե­սա­կան հե­ղա­փո­խու­թյան շր­ջագ­ծում միայն ՔՊ քայ­լած­ներն են:

Գա­ղա­փա­րազր­կու­մը այն ախտն է, որ հա­մա­ճա­րակ է դառ­նա­լու՝ աս­պա­րեզ բե­րե­լով կակ­ղա­մորթ­նե­րի ու ման­կուրտ­նե­րի սե­րունդ, որ հայ­րե­նիք չու­նի: Դա­վա­նանք չու­նի ու չու­նի պատ­մու­թյուն՝ որ­տեղ հաց, էն­տեղ կաց:

Դա­վա­նան­քի մա­սին. ո­մանց թվում է, թե ե­կե­ղե­ցին շի­նու­թյուն է, հա­վա­տը՝ մո­մա­վա­ռու­թյուն ու Աստ­ծուն ա­ղոթք­նե­րի տես­քով պա­հանջ­ներ ներ­կա­յաց­նե­լու ծես: Ա­ռա­վե­լա­գույ­նը՝ ե­կե­ղե­ցում կնունք-հար­սա­նիք-հո­գե­հան­գիստ: Հենց այդ «ո­մանց» խա­վար միտ­քը լու­սա­վո­րե­լու հա­մար հան­րակր­թա­կան դպ­րոց­նե­րում պի­տի դա­սա­վանդ­վի «Հա­յոց ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան: Որ հաս­կա­նան՝ ինչ է հա­վա­տը, ինչ է ե­կե­ղե­ցին, ո՞վ են ի­րենք: Փո­խա­րե­նը ա­ռանց Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի հետ քն­նարկ­ման՝ նա­խա­րա­րը հայ­տա­րա­րում է, որ այդ ա­ռար­կան ա­վե­լորդ է, ծան­րա­բեռ­նում է ա­շա­կերտ­նե­րին: «Հայ ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան դպ­րոց­նե­րում դա­սա­վանդ­վում է 15 տա­րի և ոչ մի հիմք չկա ա­ռար­կա­յի ան­վա­նա­փո­խու­թյան կամ բո­վան­դա­կա­փո­խու­թյան: Ըն­դա­մե­նը պետք է հաս­կա­նալ, որ կյան­քում կան տա­բու­ներ, որ հնա­րա­վոր չէ ան­պա­տիժ խախ­տել: Այդ տա­բու­նե­րը ա­ռա­ջին հեր­թին վե­րա­բե­րում են պե­տու­թյա­նը, ինք­նիշ­խա­նու­թյա­նը, ինք­նու­թյա­նը:

Ով էլ լի­նի իշ­խա­նու­թյուն, ի­րա­վունք չու­նի վտան­գել պե­տու­թյու­նը: Ե­թե չու­նեն բա­վա­րար խե­լամ­տու­թյուն՝ հաս­կա­նա­լու, որ դրա­նով նաև վտան­գում են ի­րենց իշ­խա­նու­թյու­նը, պետք է այդ կար­գա­խո­սը պաս­տառ­նե­րի տես­քով կա­խել իշ­խա­նա­կան ա­ռանձ­նա­սե­նյակ­նե­րում: Ա­վե­լի օգ­տա­կար է, քան հան­րա­հայտ պաս­տառ­նե­րը՝ «Հա­յաս­տանն իմ օ­ջախն է, ժո­ղո­վուրդն իմ ըն­տա­նիքն է»՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի ձե­ռագ­րով, ո­րոնց հան­րայ­նաց­ման հա­մար կա­ռա­վա­րու­թյու­նը 48 մլն 900 000 դրամ է հատ­կաց­րել: Ո՞ր տրա­մա­բա­նու­թյամբ: Չգի­տեմ: Գի­տեմ, որ մա­քուր գոր­գեր լվա­լու, եր­կի­րը «պաս­տա­ռա­պա­տե­լու», անդ­րօվ­կիա­նո­սյան թռիչք­նե­րի ու­նակ ինք­նա­թիռ գնե­լու, երբ տա­րին 1-2 ան­գամ էլ պետք չի գա­լու, ՔՊ-ի քայ­լե­լը թռ­չե­լով փո­խա­րի­նե­լու փո­խա­րեն այդ գու­մար­նե­րի հան­րա­գու­մա­րով հնա­րա­վոր էր քա­ղա­քա­կան ո­րո­շում կա­յաց­նել ու գոր­ծա­րան բա­ցել՝ աշ­խա­տա­տեղ ստեղ­ծել, պաշտ­պա­նու­թյան ծախ­սերն ա­վե­լաց­նել: Կամ՝ նույն այդ գու­մար­նե­րը հատ­կաց­նել կր­թու­թյա­նը, որևէ բու­հում ստեղ­ծել մի այն­պի­սի լա­բո­րա­տո­րիա, որ­տեղ Նո­բե­լյան մր­ցա­նա­կի հա­վակ­նող ու­սում­նա­սի­րու­թյուն­ներ ու գյու­տեր ար­վեն: Վար­կա­ռու­թյա­նը վերջ տալ ու ներդ­րում­ներ մու­րա­լու փո­խա­րեն՝ ներդ­րում­ներ ա­նել տն­տե­սա­կան զար­գաց­ման հա­մար: Այդ­պես ոչ օ­ջախ են պա­հում, ոչ ըն­տա­նիք: Օ­ջա­խում ու ըն­տա­նի­քում մտա­ծում են բո­լո­րի ու վաղ­վա մա­սին: Ե­թե ստա­ցել են ըն­տա­նե­կան դաս­տիա­րա­կու­թյուն: Սա՝ հա­մե­նայն դեպս: Դմփ-դմփ-հուից հե­տո: Հենց այն­պես ա­սեմ նաև, որ Եվ­րա­հանձ­նա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հի աշ­խա­տա­վար­ձը 28000 եվ­րո է, տր­վում է նաև 4185 եվ­րո բնա­կա­րան վար­ձե­լու հա­մար: ԵՀ նա­խա­գահ ՈՒր­սու­լա ֆոն դեր Լա­յե­նը ապ­րե­լու է Բրյու­սե­լում ԵՀ-ին հատ­կաց­ված շեն­քի 13-րդ հար­կում 25 քմ մետ­րա­նոց սե­նյա­կում: Դա նաև կլու­ծի անվ­տան­գու­թյան հար­ցը, տրանս­պոր­տի խն­դիր չի լի­նի, դուրս ես գա­լիս բնա­կա­րա­նից ու ոտ­քով կես րո­պեում հաս­նում գրա­սե­նյակ, որ նույն շեն­քում է: Հա­վե­լեմ, որ Գեր­մա­նիա­յի պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար ՈՒր­սու­լա ֆոն դեր Լա­յենն ապ­րել է նա­խա­րա­րու­թյան 7,5 քմ սե­նյա­կում, ո­րը խուց է Բրյու­սե­լում 25 քմ-ի հա­մե­մա­տու­թյամբ: Դե մենք կծ­ծի Եվ­րո­պա չենք: Ոչ էլ հի­մար աս­կետ ենք:

Հա­մե­նայն դեպս՝ նաև Եվ­րո­պա­յի մա­սին: Խայ­տա­ռակ հա­կա­քա­րոզ­չու­թյուն է սկ­սել ԵՄ-ի դեմ Ստամ­բու­լյան կոն­վեն­ցիա­յի առն­չու­թյամբ, ձեռ­քի հետ էլ քրիս­տո­նեու­թյան փո­խա­րեն հե­թա­նո­սու­թյուն է քա­րոզ­վում: Աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան մեկ կենտ­րո­նից ստաց­ված ֆի­նանս­նե­րը ծախս­վում են աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան մեկ այլ կենտ­րո­նի դեմ հիբ­րի­դա­յին պա­տե­րազ­մում՝ մեր ձեռ­քով: Ո՞վ է ա­սել, որ Եվ­րո­պան սկս­վում ու ա­վարտ­վում է տրանս­գեն­դեր­նե­րով, ո՞վ է հնա­րել «Գեյ­րո­պան»: Ստամ­բու­լյան կոն­վեն­ցիան ու Եվ­րո­պան նույ­նաց­նող­նե­րը ի­րա­կա­նու­թյան հետ որևէ կապ չու­նեն: Պարզ տրա­մա­բա­նու­թյու­նը թե­լադ­րում է, որ կոն­վեն­ցիան այդ­քան վտան­գա­վոր չէ, որ­քան վտան­գա­վոր են կոն­վեն­ցիա­յի շուրջ զար­գա­ցում­նե­րը: Ինչ-որ տե­ղից հայ­տն­վում են մար­դիկ ու սկ­սում բղա­վել՝ ո­րե­րորդ ան­գամ բախ­վում ենք այս ի­րո­ղու­թյա­նը, ո­րե­րորդ ան­գամ հա­մոզ­վում ենք, որ ոչ ան­շա­հախն­դիր: Միան­շա­նակ է, որ կոն­վեն­ցիան չպի­տի վա­վե­րաց­վի, ե­թե որևէ սպառ­նա­լիք է պա­րու­նա­կում, և դա Ար­մա­գե­դոն չի լի­նե­լու՝ ԵԽ-ից Հա­յաս­տա­նը չեն վտա­րե­լու: Միան­շա­նակ է, որ կոն­վեն­ցիան քա­ղա­քա­կան առևտրի ա­ռար­կա է ու հեր­թա­կան կեղծ օ­րա­կար­գը, որ աս­պա­րեզ է նետ­վում ի­րա­կան օ­րա­կար­գի չգո­յու­թյու­նը սքո­ղե­լու նպա­տա­կով:

Իսկ ի­րա­կան օ­րա­կար­գում պի­տի լի­ներ 2020-ի բյու­ջեի նա­խա­գի­ծը, ու ա­ռանց­քա­յին խն­դի­րը պի­տի լի­ներ՝ ին­չու՞ չի փոխ­վում բյու­ջեի կա­ռուց­ված­քը: Ին­չու՞ տն­տե­սու­թյան դի­վեր­սի­ֆի­կա­ցու­մը մի­րաժ է, որ ցն­դում է թվե­րի ու տո­կոս­նե­րի մեջ: Ինչ­պե՞ս է ստաց­վում, որ հե­ղա­փո­խու­թյու­նից հե­տո էլ Հա­յաս­տա­նում շա­րու­նակ­վում է «Գույք՝ պարտ­քի դի­մաց» հա­մա­ձայ­նա­գի­րը՝ Ա­լա­վեր­դու պղն­ձա­ձու­լա­կան գոր­ծա­րա­նը ան­ցել է ռու­սա­կան ՎՏԲ բան­կին՝ Թե­ղու­տից հե­տո: Մի քա­նի ամ­սում «Թե­ղուտ» ՓԲԸ-ն՝ իր են­թա­կա­ռույց­նե­րով, ար­տադ­րա­կան ֆաբ­րի­կա­յով ու Ա­լա­վեր­դու պղն­ձա­ձու­լա­րա­նը պարտ­քի դի­մաց դառ­նում են ռու­սա­կան բան­կի սե­փա­կա­նու­թյուն: Պե­տու­թյու­նը ա­նե­լիք չու­նի՞: Մի օր ձյուն ե­կավ, Լար­սը փակ­վեց, պե­տու­թյու­նը Լար­սին այ­լընտ­րանք գտ­նե­լու խն­դիր չու­նի՞: Կա՞ պա­տաս­խան: Կա՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը գնա­ցել էր Էջ­միա­ծին՝ մաս­նակ­ցե­լու Գե­րա­գույն հոգևոր խոր­հր­դի և ե­պիս­կո­պո­սաց դա­սի տա­րե­կան ժո­ղո­վին ու հո­գե­ցունց ե­լույթ էր ու­նե­ցել հոգևո­րի մա­սին՝ կյան­քի, ար­ժեք­նե­րի, մթ­նո­լոր­տի: Ախ­տո­րո­շել էր՝ «ընդ­հա­նուր մի­տու­մը ա­պա­հոգևո­րա­կա­նա­ցումն է» է­լի­տա­յի և հան­րու­թյան, եր­կու քա­ղա­քա­ցի­նե­րի հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում: ՈՒ դա է պատ­ճա­ռը քա­ղա­քա­կան դեգ­րա­դա­ցիա­յի ու կո­ռուպ­ցիա­յի: Կան­խե­լով հնա­րա­վոր հար­ցը՝ ու՞մ մեղ­քով, հայ­տա­րա­րել էր. «Մեր կա­ռա­վա­րու­թյան ա­ռա­քե­լու­թյու­նը և ան­ձամբ իմ ա­ռա­քե­լու­թյու­նը ընդ­հան­րա­պես ոչ միայն այս կար­գա­վի­ճա­կում, այլև իմ ողջ կյան­քի ըն­թաց­քում ես հա­մա­րել եմ ի­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­ներ բե­րե­լը, այն­պի­սի փո­փո­խու­թյուն­ներ բե­րե­լը, ո­րոնք կծա­ռա­յեն մար­դուն, ո­րոնք կծա­ռա­յեն երկ­րին, ո­րոնք կծա­ռա­յեն պե­տու­թյա­նը, ո­րոնք կծա­ռա­յեն ե­կե­ղե­ցուն, ո­րով­հետև ինձ հա­մար հոգևոր ար­ժեք­նե­րը, հոգևոր կյան­քը, հոգևոր բո­վան­դա­կու­թյու­նը չա­փա­զանց կարևոր են և բազ­միցս ա­սել եմ՝ դա հա­մա­րում եմ իմ քա­ղա­քա­կան գոր­ծու­նեու­թյան և կյան­քի ան­բա­ժա­նե­լի մա­սը»: ՈՒ­րեմն՝ ին­չո՞վ բա­ցատ­րել «հոգևո­րի» ու ի­րա­կա­նու­թյան հա­կա­սու­թյու­նը: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը պի­տի սահ­մա­նի՝ ի՞նչ է հաս­կա­նում «հոգևոր» ա­սե­լով՝ ե­կե­ղե­ցու դեմ պայ­քա՞­րը, «ֆու­տու­րի՞զ­մը»՝ ա­ռանց հաս­կա­նա­լու, ինք­նու­թյան ա­ղա­վա­ղու­՞մը:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ

Հ. Գ. Պաշ­տո­նա­կան այ­ցով Երևան է գա­լիս ՌԴ ԱԳ նա­խա­րա­րը: Նա­խա­գա­հից, պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րից հե­տո: Գա­լուց ա­ռաջ է ա­սել. «Հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը, ո­րոն­ցում աս­ված է, թե Ղա­րա­բա­ղի խն­դի­րը պետք է կար­գա­վո­րել միայն ու միայն այս ճա­նա­պար­հով, թերևս կար­գա­վոր­մա­նը չեն նպաս­տում»: Ին­չի՞ն է նպաս­տե­լու Լավ­րո­վը Երևա­նում: «Լավ­րո­վի պլա­նի՞ն», թե՞ լու­ծե­լու է, ինչ­պես ՀՀ-ում ՌԴ դես­պանն էր բո­ղո­քել, «արևմտյան ֆի­նան­սա­վո­րում ու­նե­ցող ՀԿ-նե­րի ու ԶԼՄ-նե­րի» խն­դի­րը, որ քն­նար­կում են հայ-ռու­սա­կան հա­րա­բե­րու­թյան, ռազ­մա­կա­յա­նի հար­ցը: ՌԴ՞-ն պի­տի ո­րո­շի՝ ինչ գրի ու չգ­րի հայ­կա­կան մա­մու­լը, ի՞նչ քն­նար­կեն ՀԿ-նե­րը: Իսկ դուք ա­սում եք… տրանս­գեն­դեր, կոն­վեն­ցիա, ինք­նիշ­խա­նու­թյան հար­ցը լու­ծեք, հե­տո թռվ­ռա­ցեք դա­տա­րան-մա­տա­րան, դա­տա­վա­րու­թյուն-մա­տա­վա­րու­թյուն շր­ջագ­ծում: Հատ­կա­պես, երբ ժո­ղո­վուր­դը հոգ­նել է զվար­ճան­քից ու ար­դեն հացն է ու­զում: Թերևս այդ պատ­ճա­ռով վար­չա­պե­տը վե­րա­դար­ձավ լայ­վի ռե­ժի­մին՝ բա­ցատ­րե­լու թե ծախ­սե­րը, թե Ղա­րա­բա­ղի հար­ցում իր դիր­քո­րո­շու­մը՝ հեր­քե­լով դա­վադ­րու­թյուն­նե­րի հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, այ­սինքն՝ ինքն ի­րեն: ՈՒ՝ ի՞նչ: Դարձ ի շր­ջա՞նս:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ