2004 թվականի հունիսի 18-ին էր։ Արևոտ օր էր։ Եղանակը պարզ ու օդում ամպի կտոր չկար։ Եվ քանի-որ ժամանակ ունեի ու չէի շտապում վերադառնալ Սիսիան, հենց այնպես շրջում էի Հանրապետության հրապարակում։

1945 թվականի հունիսի 24-ին տոնական հանդերձի մեջ էր Մոսկվան՝ Խորհրդային Միության մայրաքաղաքն ու մասնավորապես նրա սիրտը՝ Կարմիր հրապարակը։ Ֆաշիստական Գերմանիայի դեմ ծանր գնով հաղթանակ տարած խորհրդային երկիրը նշում էր իր հաղթանակը։ Այն ձեռք էր բերվել անասելի զոհողությունների, միլիոնավորների արյան գնով, ու հաղթահանդեսին մասնակցելու ցանկություն շատ-շատերն ունեին, սակայն որքան էլ Կարմիր հրապարակը մեծ էր ու ընդգրկուն, այդուհանդերձ հաղթանակը կռած միլիոնավորներից քչերին կարող էր տեղ տալ։ Այդ սակավաթիվ երջանիկների մեջ էր նաև Գրիգորի Ակիմի Բաժենովը, կյանքն ում իր ոլորապտույտներում որքան էլ վերելքներ էր ուրվագծել-նախասահմանել, հիմնագծել էր և դառը ժամանակներ։

Օրերս ՀՀ Ազգային պատկերասրահի Մարտունու մասնաճյուղում հանդիսավորությամբ բացվեց գեղանկարիչ և քանդակագործ, ՀՀ նկարիչների միության անդամ ԱՐԱՄԱՅԻՍ ԽԼՂԱԹՅԱՆԻ անհատական ցուցահանդեսը՝ «Հոգու հայրենիքը» խորագրով։

Չգիտեմ` նոր դասագրքերն ովքեր են գրելու, բայց այդ գրողները հավերժական ամոթի խարանի են արժանանալու ու մասնակից են լինելու պետական դավաճանությանը։

Օգոստոս, 2010 թվական, Թբիլիսի: Երեկոյան Թբիլիսին իսկապես գրավիչ է: Քայլում ենք Ռուսթավելու պողոտայով: Զարմուհիս` Քրիստինան, որի հայրը հայ է, մայրը` վրացի, հարցրեց. - Վահե՜, Երևա՞նն է սիրուն, թե՞ Թիֆլիսը, - երբևէ Երևանում չի եղել: - Թիֆլիսը սիրուն է իր բնությամբ ու կոլորիտով,- չէի կարող անկեղծ չլինել,- Երևանը Թբիլիսիի հետ համեմատած` ճոխ քաղաք է:

Գրողի հոր տոհմական մականունը Բեգունց էր, որից էլ առաջացել է Բակունց գրական անունը։

Ռուսական և հայկական բանակների գեներալ, հանրահայտ Բագրատունիների իշխանական տոհմի ներկայացուցիչ Հակոբ Գերասիմի Բագրատունին ծնվել է 1879 թվին Ռուսական կայսրության Թիֆլիսի նահանգի Ախալցխա քաղաքում, ազնվականի ընտանիքում: 1898-ին ոսկե մեդալով ավարտել է Թիֆլիսի արական գիմնազիան, 1900-ին` Կիևի ռազմական ուսումնարանը, 1907-ին` ռուսական բանակի գլխավոր շտաբի Նիկոլաևյան ակադեմիան:

Խորանաշատի վանական համալիրը հայ մշակույթի արծաթեդարյան ժամանակաշրջանի շինարվեստի լավագույն կոթողներից է: Այն գտնվում է Տավուշի մարզի Բերդ համայնքի (նախկին Տավուշի շրջան) Չինարի գյուղից շուրջ 2,5 կմ հյուսիս արևելք ընկած անտառապատ տափարակում:

30 տարի առաջ` 1993 թվականի հունիսի 12-ին նա միացավ հավերժությանը։ Նա արգելված անուն է մեր ներքին ու արտաքին թշնամիների համար, ինչպես նաև` այս հարթակում։ Սակայն մեր թշնամիները չգիտեն մի պարզ բան. այն, որ ինչքան էլ հերոսների սրբազան անունները արգելել ու ջնջել փորձեն, նրանց Ոգին ծնելու է նոր հերոսական սերունդներ։

Պապիկս` Արամայիս Դանիելյանը, նույնպես եղել է նկարիչ: 1936 թվականին ձերբակալվում է Աղասի Խանջյանի մահվան մեջ հրապարակավ Լավրենտի Բերիային մեղադրելու համար: