Երանի այն հիմարին, ով հավատում է, թե Արցախում աշխատած «ոսկե սցենարը» թշնամին կծալի, կդնի տակն ու կմոռանա:
Չափազանց նենգ ու ճկուն է գործում, բացի այն, որ մոռանալու դեպքում միշտ էլ կգտնվի մի դավաճան, ով կհիշեցնի նրան:
Որտե՞ղ է գտնվում Գորիսում ծնված առաջին բալիկը: Հենց հիմա դուրս կգամ ու կգնամ նրան փնտրելու:
Չորս-հինգ տարի առաջ ամերիկաբնակ ընկերուհիս՝ Հասմիկ Դեինյանը, Ամերիկայից, եղբորս թոռնիկի ծնվելու առթիվ, ահագին մեծ նվեր էր արել մեր նորածնին՝ մանկական հագուստների:
Նրանք, ովքեր վերջին տասը-քսան տարում Ստեփանակերտը, Արցախի մյուս քաղաքներն ու գյուղերը չեն տեսել, շատ բան են կորցրել, թող հիմար դատողություններ չանեն, իբր՝ թուրքը, ահա, կգա ու կշենացնի, կկառուցի Արցախը, ինչը մենք չենք արել...
Այսօր մի հուզիչ և ուրախալի բան իմացա. Արցախի այս դժնդակ լուրերն առնելով՝ տարիներով մոսկվայաբնակ, գորիսեցի երիտասարդ ամուսիններն իրենց երեխաների հետ շտապել են հայրենի քաղաք՝ ծնողների մոտ գտնվելու:
Ու որոշել՝ այլևս չեն գնա Մոսկվա, այսուհետ ու միշտ կմնան իրենց թոշակառու ծնողների կողքին, չեն լքի նրանց:
Դժվար է լուծում առաջարկել, երկու դեպքում էլ վտանգն առկա է: Ռուսը, կարծում եմ, հենց այնպես չի լքի տարածաշրջանը, քաոս ու արյունահեղություն կստեղծի, իր հետ էն աշխարհ կտանի նաև մեզ. Արցախը վկա:
Հայաստանին պատերազմի դրդելուց առաջ մի փոքր նեղություն կրեք՝ ծանր ու թեթև արեք իրավիճակն ու հետևանքները:
Նախ՝ ու՛մ եք դրդում, մարդու՞ն, ով հինգ տարի շարունակ թշնամու պես է վերաբերվել մեր երկրին: Սրանից բխող՝ հաշտվեք այն մտքի հետ, որ սա պատերազմ չի լինելու, այլ՝ հերթական սպանդ՝ հարյուր անգամ ավելի մեծ չափով ու տարածքով:
Էսպես որ տեսնում եմ Երևանի դանդալոշ անթասիբությունը, վախենամ՝ միջանցքի բացման-֊չբացման խնդիր նույնիսկ չառաջանա էլ, համատարած միջանցք դառնանք, ու էդ մենք խնդրենք, որ մեր հողում մի փոքրիկ արահետ տան՝ ով կարողանա՝ մազապուրծ լինի:
-Գյուղում ջահել ջիվան տղաներ չկային։ Բոլորին կռիվ էին տարել,- պատմում էր Խեչան դային։-Մնացել էինք ծերերս ու մեկ էլ ամուսնացած մի 10, 20 ջահելների կնանիք, որոնք մեկ-երկու երեխա ունեին։