Հայաստանի ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանն ասում է.
«Ռուսաստանը եկել, մեր ձեռից վերցրել է Ղարաբաղը, վերադարձրել է Ադրբեջանին»:
Սա հայկական խայտառակություն է, ընդ որում, սա իր ճեպազրույցում ամենախայտառակ միտքը չէ...
Թուրքիան, օգտվելով այն հանգամանքից, որ ՌԴ-ն ողջ ուժերը կենտրոնացրել է դեպի եվրոպական սահմաններ, փորձում է օազիսներ ստեղծել ՌԴ-ի հարավային շրջաններում։ Հարավային Կովկասում ՌԴ-ի լծակների թուլացումը բերել է ՌԴ-ի ազդեցության թուլացման, ինչից օգտվում է Թուրքիան։
ՌԴ-ում, մասնավորապես՝ Դաղստանում, տեղի ունեցած ահաբեկչական գործողությունները դեռ «ձնծաղիկներն» են։ Մեր տարածաշրջանում իր դիրքերը զիջելով Թուրքիային՝ ՌԴ-ն մեծ սխալ է թույլ տվել, ընդ որում, այդ սխալը ժամանակ առ ժամանակ թույլ են տալիս, հետո՝ հասկանում և ուղղում...
Հեծանվային կրկեսը չէր զայրացնի բարոյական ու գիտակից մարդկանց, եթե արցախցիներն իրենց հազարամյա օջախներում լինեին, ոչ թե X գյուղի հատուկ թանկացված վարձով տներում:
Արցախը չճանաչեցին, որը գոյություն ուներ ու մեր առաջնահերթ հիմնախնդիրն էր, բայց ճանաչում են մի բան, որը նախ գոյություն չունի որպես այդպիսին, բացի այդ էլ, Հայաստանի Հանրապետության առաջնահերթ հիմնախնդիր չի հանդիսանում...
Հայաստանում մի կողմից բանակցում են հող հանձնելու համար, մյուս կողմից զարգացնում են՝ «հող հանձնողին հողին կհանձնենք» -ը ու ընթացքում տասնյակ հազարներով զինվորական գրքույկներ են վաճառում:
Թուրքիայի դիմումը БРИКС-ին անդամակցելու համար առաջ է քաշում մի շարք ընդհանուր բնույթի աշխարհաքաղաքական պրոբլեմներ, որոնք պատմականորեն կապված են իր շահերով ու աշխահագրական դիրքով երկու հզորների արանքում գտնվող կարևոր կիսահզորի վարքի, պահվածքի, մոտիվացիաների և, վերջին հաշվով, նաև նրա ճակատագրի հետ, որը շատ նմանություններ ունի պատմական Հայաստանի ճակատագրի հետ։