ՈՒ՞մ են ուղղված Սյունիքի և Վայոց Ձորի վրա հնարավոր ագրեսիայի վերաբերյալ «քաղաքագետների» և «փորձագետների» պարբերաբար հնչող զգուշացումները:

Իրականում մարդիկ, իսկ դրանք քիչ են այս ցանցային ու ոչ ցանցային աղմուկի մեջ, շատ լավ հասկանում են, թե ինչ կատաստրոֆիկ վիճակում ենք:

Այսօր փողոցում ինչ-որ ՀԿ ինձ առաջարկեց միանալ Երևանում Շուշիի փողոց ունենալու ստորագրահավաքին։

Սաակաշվիլին մահացել է։ Պատկերացրեք, որ այս լուրը ստացող ցանկացած վրացի կուրախանա, շատերը կստիպեն կառավարությանը, որպեսզի Վրաստանի նախկին սկանդալիստ, ինքնամեծար ղեկավարի դին դնեն փողոցում, որպեսզի մարդիկ վերջին ամոթանքը և անեծքը տան մեր հյուսիսային բարեկամ երկիրը փորձադաշտ սարքած ինքնահավան տխմարին։

Անձամբ ես չեմ ճանաչել, չեմ հանդիպել, հիմա էլ ծանոթ չեմ Սամվել Շահրամանյանի հետ։

«Արցախի վրա հարձակմանը չխառնվենք, թե չէ Սյունիքը կգրավեն»։

Արցախի կորուստ, պետականության կորստի իրական վտանգ, կատարյալ խայտառակություն` սկսած դատական համակարգից և վերջացրած դասագրքերով:

Պատերազմում պարտվելու, մոտ 5000 զոհի, տասնյակ հազարավոր վիրավորների, հարյուր հազարավոր բռնի տեղահանված արցախցիների, Հայաստանի սուվերենության գնով Ադրբեջանի հետ «խաղաղության դարաշրջանը» դեռ չտեսած, Նիկոլ Փաշինյանը հիմա էլ անցել է «խաղաղության խաչմերուկին»: Փաշինյանի եվրոպական կուրատորները նրանից պահանջում են է՛լ ավելի խրվել կեղտի մեջ, է՛լ ավելի շատ զիջումներ կատարել, ավելի խորացնել տարածաշրջանի անկայունությունը, ինչը մեծ բավականությամբ կատարվում է:

Ինձ համար նույնպես. որովհետև երբ պետք է 20 տարում ՄԻԱՍԻՆ փակեինք՝ դուք մե՛զ փակեցիք։ Հեռակա, բաց զրույց այսօրվա ընդդիմության ենթադրյալ առաջնորդների հետ՝ ավելի շատ մտերմիկ, կարեկցական, քան քննադատական տոներով։

«Հայաստանին» չեն ծափահարում, որովհետև այն ժողովրդավար է, Հայաստանին չեն ծափահարում, որովհետև այն տոլերանտ է: Հայաստանին ծափահարում են, որովհետև նա շարունակում է միջազգային հարաբերություններում և ժամանակակից վայրի աշխարհաքաղաքականության մեջ, որտեղ այլևս չկան զսպման և հավասարակաշռման մեխանիզմներ, իբր «հավատալ ժողովրդավարությանը» և այդ «հավատը» վաճառել նրանց, ովքեր բացարձակ այն «գնելու» և գնահատելու կարիք չունեն