Թագավորն իրեն մեծ բանաստեղծ էր կարծում, բոլորը գովում էին նրան, երբ կարդում էր իր գրվածքները. - Ի՜նչ չքնաղ ոտանավորներ են: ՈՒրիշ ո՛վ կարող է այդպես գրել:

Անկեալ առաջի Քո, բարերար եւ բազումողո՛րմ Աստուած, աղաչեմք ամենայն սրտիւք մերովք եւ խնդրեմք զգթութիւն ի Քէն, որպէս խոստացար ծառայից Քոց եւ ասացեր. «Զամենայն, զոր ինչ խնդրիցէք հաւատով յանուն Որդւոյ ի Հօրէ, տացի ձեզ»:

Մի պահ պատկերացրեք, թե ինչպես է որևէ իրական կամ սարքովի ընդդիմադիր Էրդողանի գիրքը գորովանքով սեղմել կրծքին ու երանությամբ ժպտում։

30-35 տարիների ընթացքում Արցախը հայության որոշ սեգմենտներին մեծ գումարներ էր բերում: Հարյուրավոր, միգուցե հազարավոր անձինք հարստացան Արցախի «հաշվին»: Դրանք գեներալներն են, քաղաքական և հասարակական գործիչները:

Նախօրեին, երեկոյան ուշ ժամի գրառումս, թե կառավարությունը ստում է, որ Փաշինյանը հանդիպել է Էրդողանին ուներ պարզ մի քանի հիմնավորում՝ *Կայացել է ոչ թե հանդիպում, այլ ՄԱԿ գլխավոր վեհաժողովի աշխատանքներին մասնակցող Փաշինյանը գնացել է Թուրքական տուն կոչվող երկնաքեր, որտեղ տեղակայված են նաեւ ՄԱԿ-ում Թուրքիայի մշտական ներկայացուցչությունն ու Նյու Յորքում գլխավոր հյուպատոսարանը։

Անձրևն ամպախառն կամաց-կամաց մաղում էր։

1920 թ. թուրքական պետության հիմնադիր Քեմալ Աթաթյուրքը գրում էր, որ «Կովկասյան պատը պետք է վերացնել», այլապես Թուրքիան պաշտպանվելու հնարավորություն չի ունենա և չի կարող զարգանալ։

Դիտմամբ չեմ տեղադրում շատերիս զայրույթը հարուցած նկարը (թեպետ, որպես օրինակ, շատ խոսուն է), քանզի ամեն անգամ տեսնելիս, ավելի ու ավելի եմ զայրանում, որ մենք բոլորս դեռ հանդուրժում ենք այս ամենը։

Մեր ազգը երբեք այսքան պառակտված չի եղել, որքան հիմա։ Աճող հակասությունների և շարունակվող պառակտումների մեջ մենք տեսնում ենք, որ մեր աչքի առաջ խորտակվում են միասնության վերջին հույսերը՝ վերջնականապես խարխլելով մեր պետականության հիմքերը: Սրբազան պայքարի նկատմամբ անվստահությունը և դրա ֆոնին քաղաքական կրքերն ու սրված սոցիալական լարվածությունը վկայում են մտահոգ փոքրամասնության և անտարբեր մեծամասնության միջև խորացող անջրպետի մասին, իսկ դրա հետ մեկտեղ քաղաքական իշխանության և դրա միանձնյա դերակատարի նկատմամբ ջախջախված վստահությունն ու ձևավորված ատելությունը ստեղծում են հանրային քաոսի պատկեր, որտեղ պառակտվածությունը վերից վար է և՝ ձախից աջ: