Վերջին շրջանում հաճախ ենք լսում, որ ներկա փուլի խայտառակ և նվաստացուցիչ զիջումները չեն երաշխավորում Հայաստանի անվտանգությունը, բայց այդ քայլերից հրաժարվելը «բացասական երաշխիք է» ստեղծում երկրի անվտանգության համար: Երկրի անվտանգությունը, համբավը, հասարակության ոգին ոչնչացրած չկառավարությունը չի կարող երաշխիքներ ապահովել:

Ակնհայտ է, որ վարչապետի փոփոխությունը շարժման հիմնական պահանջն է, պրոցեսի առաջին տրամաբանական հանգրվանը։ Եվ միանգամայն հասկանալի է լայն շրջանակների ու տարբեր խմբերի բնական հավաքական պահանջը՝ լսել (ձևակերպել, ընտրել, որոշել) նոր վարչապետի թեկնածուի անունը...

Ինչպես խուսափել խայծից կամ, ժողովրդական լեզվով ասած, «կուտը չուտել»։ Ահա մի կարևոր հարց, որի մասին չի խոսվում և անտեսված է։ Սիրելիներս, այս հարցը արժեր քննարկել մեր հավաքական ինքնության տեսանկյունից աստվածային լույսի ներքո, սակայն չբարդացնելու համար խոսենք քաղաքական ու ժողովրդական լեզվով...

Իսկ եթե պատմության թոզուդումանն ու գեղարվեստական գրականությունը մի կողմ թողնենք, ո՞վ էր Պապ թագավորը, ի՞նչ գործեց ու ինչի հանգեցրեց իր գործածը...

Իրական պետական, գաղափարական, եթե կուզեք, քաղաքական գործիչը ոչ թե պետք է ձգտի ներկայացնել մեծամասնությանը, այլ ձգտի ձևավորել արժեքային, պետական, գաղափարական և քաղաքական մեծամասնություն:

Ճշմարիտ, հավասարակշռված խոսքը, բոլորի հանդեպ հայրական հոգատարությունը հունից հանում, կատաղեցնում է թափոնին։ Թափոնը հետ է սովորել այդ ամենից, նրան հիմա հարազատ է վեցամյա ճղճղոցը, ամենօրյա ստոր սուտը, հայհոյախոսությունն ու բանսարկությունը...

1992-ի գարնանը Ադրբեջանում իշխանության պայքարի խառնաշփոթ էր, իսկ Արցախի հայերը մեկը մյուսի հետևից ազատագրում էին նորանոր բնակավայրեր։ 1992-ի մայիսի 8-ին ազատագրվեց Շուշին, իսկ 10 օր անց՝ մայիսի 18-ին, Լաչինը։ Հայերը բացեցին ճանապարհը, որով Ղարաբաղը ցամաքային կապ ունեցավ Հայաստանի հետ...

Աշխարհը բաղկացած է կամուրջներ ու պարիսպներ շինողներից։ Հա՛, մի՛ զարմացեք. եթե նայեք ձեր կյանքին, կտեսնեք, որ դուք էլ, վերցրած ձեր մուրճը, առավոտից երեկո շինում եք, մեկին ընդառաջ՝ կամուրջ, մյուսին դեռ չհասած՝ պարիսպ։

1992-ի հենց այս օրը՝ մայիսի 18-ին, ազատագրվեց Բերձորը, որով նաև բացվեց մարդասիրական միջանցքը։ Բերձորի ազատագրումը մեզ համար պատմական անհրաժեշտություն էր...

Փոխե՛ք ձեր մտքերը դեպի բարին և այդժամ կգտնեք քաղաքակրթական չափազանց բարձր արժեքներ և՛ մարդկանց մեջ, և՛ մեր ազգի պատմության։ Սիրելինե՛րս, մեր ազգը առնվազն հինգ-վեց հազար տարվա, որոշ հաշվարկներով` մինչև տասներկու հազար տարվա պատմություն ունի։ Բնական է, որ այդ ընթացքում ունեցել է վերելքներ ու վայրէջքներ։ Հարցն այն է, թե հիմա ինչու և հանուն ինչի է ավելի շատ բացասականն ի ցույց դրվում: Հնագիտական շերտերում էլ բազում ավելորդություններ կան, սակայն արժեքն է ուսումնասիրվում և ցուցադրվում։