Ոստիկանական նռնակների, ներքաղաքական թոհուբոհի, տեղեկատվական աղմուկի ներքո ամերիկյան պաշտոնյաներն անկեղծորեն ու հրապարակավ խոսում են մինչև վերջին հայը Ռուսաստանի (նաև Իրանի) դեմ պայքարելու իրենց ծրագրերի մասին։ Թեման զարմանալիորեն օրակարգային չդարձավ։ Տարօրինակ լռություն է...

Անցյալ դարում ոմանք «Ստամբուլը դարձին արյան ծով»: Նոր դարում «հող հանձնողին հանձնեցին հողին»:

Հայաստանի իշխանությունները ցանկանում են ԵՄ-ին անդամակցելու հանրաքվե անցկացնել: Եթե անկեղծ լինենք՝ մեր երկրին, իր անկանխատեսելի աշխարհաքաղաքական պահվածքով ու ծայրահեղ ավտորիտար կառավարությամբ, ոչ միայն ԵՄ-ում, այլև «սեռական ռեֆորմների համաշխարհային լիգայում» չեն սպասում: Ասել, թե Նիկոլ Փաշինյանն ու իր քաղաքական թիմը դա չեն հասկանում, սխալ կլինի: Այդ դեպքում ինչների՞ն է պետք այդ անիմաստ հանրաքվեն:

Ինչ ասես երկրի ղեկը ստանձնած այն արատավոր թյուրիմացությանը, որը խոստովանում է՝ «պետք է 2018 թվականին ասեի, որ ԼՂ-ն պետք է լինի Ադրբեջանի կազմում: Իմ ձախողումն է, որ չեմ ասել»:

Ադրբեջանը մեր տարածքը մաս-մաս հափշտակում է՝ դասական կողոպուտի իմաստով, քանզի բռնություն գործադրելու անպատասխան սպառնալիքով ամեն ինչ բացահայտ է արվում...

Իգորը մեզնից հեռացավ ծանր ապրումների մեջ այն մտքով, որ Հայաստանում փոփոխություններ են սկսվել, որոնց ինքը հիվանդոոթյան պատճաով չի կարողանում ակտիվ մասնակցել։

Առաջնագծում հարաբերական հանգիստ վիճակ է, կրակոցները քիչ են, թշնամին ժամանակավորապես չի հարձակվում, և մեր հանրությունը կրկին թմրության մեջ է, կարծես ոչ մի վտանգ այլևս չկա առաջնագծում։

Պարզվում է` թունդ արևմտամետ Փաշինյան Նիկոլն ուշ գիշերով զանգահարել է Լուկաշենկո Ալեքսանդրին և վերջինիս խնդրել է իրեն բարիշեցնել Պուտին Վլադիմիրի հետ:

ՔՊ-ի մտքի թուրքականացումն աստիճանաբար ավելի ու ավելի ակնհայտ է դրսևորվում։ Փաշինյանն Արցախի հայաթափումն ու հայոց մեծագույն ռազմավարական կորուստները տարածքային, ռազմական, մշակութային, տնտեսական բնագավառներում, փորձում է ներկայացնել որպես մեծ հաղթանակի համար նախադրյալների ստեղծում...

Բազմիցս ասել եմ և հիմա կրկնում եմ՝ ստալինյան ժամանակներից ի վեր, Հայաստանում երբեք նման քաղաքական հետապնդումներ և այսքան քաղբանտարկյալներ չեն եղել։ Վերջին շրջանում հատկապես բռնություններն ու քաղաքական հետապնդումները սաստկացել են։ Հետապնդվում, ձերբակալվում են ոչ միայն հունիսի 12-ի հանրահավաքի մասնակիցները, ՀՅԴ անդամները, այլև այն մարդիկ, ովքեր համակրում են շարժմանը, օրինակ՝ GG սեփականատերը։ Այլևս անիմաստ է դիմել անհայրենիք, նյութապաշտ ՔՊ-ականներին,ծախված, բթամիտ ոստիկաններին, նույնպես ծախված քննիչներին, դատախազ-դատավորներին։