Ո՛չ մենք, ո՛չ էլ մեր քաղաքական գործիչները այդպես էլ չազատվեցինք կրավորական, մեր ազգային հարցերի լուծմանը չնպաստող, անիմաստ ու պարտադրված քաղաքականությունից։

Առհասարակ որևէ ազգ չի կարող մշտապես հաղթանակող լինել, գոնե նյութական մակարդակում՝ նյութական հայրենիքի իմաստով։ Բայց և որևէ ազգ չի կարող իր բախտը տնօրինել միայն պարտության ծիրում։ Չմոռանանք, որ մեր հերոսներն անմահ են, երբ արդարության մեջ են։

ՀայաՔվե նախաձեռնության ստորագրահավաքին մասնակցող ՀՀ քաղաքացիներին Լոռու մարզում, հատկապես գյուղերում, սպառնում են աշխատանքից զրկելով, զինծառայող երեխաներին ու թոռներին նեղելով, քստմնելի այլ արարքներով...

Սիրելի՛ հայրենակիցներ, երբ գալիս է ընտրություն կատարելու վճռական պահը, կարևոր է ազգային գաղափարախոսությամբ կողմնորոշվելը։ Սակայն դրան հասնելու համար անհրաժեշտ է բաց չթողնել սերմանելու պահը և սերմերը ցանել ճիշտ ժամանակին։ Իմ կարծիքով, այժմ հենց այդ պահն է․ մեզ համար բարենպաստ իրավիճակ ստեղծելու համար խիստ անհրաժեշտ է «ցանելը», տվյալ դեպքում՝ ՀայաՔվեի ստորագրահավաքին մասնակցելը։ Այստեղ ամենևին էական չէ, թե սերմերն ինչ պարկի մեջ են, կարևորը սերմերի որակն է ու նրանց տեսակը՝ անպայման հայկական։

Ելնելով այն ակնհայտ դրույթից, որ բոլոր ժողովուրդների, այդ թվում նաև մեր, գերագույն նպատակը բարգավաճ գոյության պահպանումն է ապագայում, և որի ուղղությամբ անիրատեսական, քաղցր-մեղցր ծրագրերի ու ամպագոռգոռ կոնցեպտների պակաս մեզանում չկա, մենք պետք է կարողանանք մեր մեջ ուժ գտնել առկա իրականությունը տեսնելու առանց դեմագոգիկ վարդագույն ակնոցների ու փորձել հաշվի նստելու դրա հետ։

Ստեփանակերտում բնակվող տեղացի ծանոթ կնոջ հետ էի խոսում, հարցեր էր, որ տեղում էի, պատասխանները՝ մեկը մյուսից տխուր:

Մեծամտության հիմքում շատ հաճախ ընկած է լինում դատարկամտությունը և ուրիշ իր նմաններից լսած հիմարությունները մեր, չգիտեմ թե ինչ լինելու մասին, հեքիաթները։

Մեր ազգային ավանդական ու բարոյական արժեքները քայլ առ քայլ աղավաղում են, մենք մերթ արագ, մերթ դանդաղ խրվում ենք գարշահոտ տիղմի մեջ, որից դուրս գալը հետո ոչ միայն դժվար, այլ նաև անդառնալի կլինի։

Մի քանի տասնամյակ առաջ մեր երկրի որոշ տեղերում ադրբեջանցիներ են ապրել, ու դա նրանց առիթ է տվել հայկական բնակավայրերը անվանել իրենց հարմար ձևով։ Դա թշնամուն բնական վիճակ է, բայց անբնական է, թե ինչու են հայերը, իրենց ազգայինն ու պատմականը թողած, կրկնում ադրբեջանցիների հորինածը։

Չտա Աստված, եթե այսպես շարունակվի, ու ազգը ոտքի չկանգնի,