2018-ից սկսած զգուշացվում էր, որ Նիկոլ Փաշինյանի ներքին ու արտաքին քաղաքականությունը տանում է մեր երկիրը դեպի սիրիականացում։ 2020-ից սկսած սրան գումարվել է ուկրաինականացման հեռանկարը։

Արդեն բան ու գործ չունենք՝ զբաղված ենք պատգամավոր ՔՊ-ականների ստերը «լուսաբանելով»։

Իմացա Ազգային ժողովում Նիկոլ Փաշինյանի երեկ արած հայտարարությունների մասին։

Կնոջ պանիկա չէ. կարծես թե թուրքը ուզում է մեզ Բյուզանդիայի օրը գցել, փորձն ունի, մեթոդներն էլ նույնն են:

Ամեն անգամ, երբ ուղղակիորեն դրսևորվում է 2018-ին թմրամոլական «տաշի-տուշի»-ով իշխանության բերվածների ապիկարությունը, ամեն անգամ, երբ ակնհայտ է դառնում 2021-ին արդեն իդիոտիկ ոչխարիզմով իշխանության վրա պահվածների կանխամտածված սրիկայությունը, և ընդգծվում է դրանց, վզակոթին տալով, քշելու անհրաժեշտությունը, գտնվում են ոչ քիչ անձինք, որոնք օրուելյան տարբերակով կրկնում են «հմայախոսություն»-կաղապարը՝ «վայ, միայն նախկինները չգան»...

Եթե Նիկոլ Փաշինյանն անկեղծորեն համոզված է, որ հանուն հայկական, այսպես կոչված, ժողովրդավարության («ժողովրդավարություն» ասելով՝ նա ինքն իրեն նկատի ունի) փրկության աշխարհը Հայաստանի համար անվտանգություն է ապահովելու, ուրեմն, առնվազն քաղաքականապես անմեղսունակ է։

Իսկապես չեմ հասկանում՝ ի՞նչ ենք ուզում. խաղաղությու՞ն, խոհեմությու՞ն, թե՞ ամբողջ աշխարհում պատերազմ բռնկվի, որ հետո հիմնավորենք մեր ոչնչությունը:

Ցավն այն է, որ այսօրվա հրահրողներն աղետի ժամանակ առաջինն են փախչելու՝ կաշիները փրկեն: Անհայրենիքի համար ի՞նչ տարբերություն, թե որտեղ է ապրելու: Միայն թե լափը տեղը լինի:

Կտեր, ստեր, խաբկանքներ, երազախաբություն ու հեքիաթներ սիրող ազգ ջան, ներկա իրավիճակը նման է, չէ՞ անցյալ դարի 15 թվականի ցավալի ու դառն իրավիճակին:

Ռուսաստանի ռազմավարական պարտությունը փոխելու է աշխարհաքաղաքական դասավորությունը, այդ թվում և մեր տարածաշրջանում։ Արևմուտքի հաջորդ թիրախը լինելու է Իրանը, իսկ այս պահին «միջուկային գործարքի» շուրջ ակտիվությունը, կարծում եմ, Իրանին Ռուսաստանի ռազմական պոտենցիալի նորոգման հարցում հնարավորինս չեզոք պահելն է։