Լինել առաջնորդ, նախևառաջ նշանակում է ունենալ անձնականը հանուն ընդհանուրի զոհաբերելու կարողություն:
Իրական առաջնորդներ դառնում են ոչ թե քայլելով ու ճամարտակելով, այլ ազգի համար ճակատագրական պահերին գործելով ու հաղթելով:
Առաջնորդի հզորության ակունքը սեփական ժողովուրդն է՝ անկախ նրա շերտերի հայացքներից ու մոտեցումներից, «նախկին» ու «ներկա» լինելուց, առաջնորդի հանդեպ դրսևորվող բարեհաճ կամ տհաճ վերաբերմունքից:
Մեր ժողովուրդն ունեցել է և՛ մեկը, և՛ մյուսը: Սակայն հազարամյակների պատմությունը ցույց է տալիս, որ մենք ավելի հաճախ գնացել ենք ոչ թե գործողների և հաղթողների, այլ քայլելով ճամարտակողների հետևից:
Այսքանից հետո, թերևս, պատահական չէ, որ այսօր թշնամին արդեն հրետակոծում է Տեղ գյուղի մատույցները:
Հավատացեք, այդպես չէր լինի, եթե մենք ունենայինք գործող ԱԶԳԱՅԻՆ առաջնորդ:
Սենոր Հասրաթյան