Եթե առաջնորդվենք առաջին նախագահի տրամաբանությամբ՝ ցանկացած գործընթաց, մեծ հաշվով, անիմաստ է, քանի որ բոլոր կարևոր լուծումները «փաթաթվելու են Հայաստանի վզին»:
Նույն տրամաբանությամբ՝ եթե ամեն ինչ նախապես կանխորոշված էր, ով էլ լիներ 1994-ի մայիսին Հայաստանի նախագահը, միևնույն է, պատերազմում հաղթելու էինք:
Ով էլ լիներ 2004-ին ՀՀ նախագահը՝ ապահովելու էինք երկնիշ տնտեսական աճ: Ով էլ լիներ Ադրբեջանի նախագահը՝ 2016-ին սկսվելու էր հայ-ադրբեջանական պատերազմի ապրիլյան գերսրացումը, և այսպես շարունակ:
Բնականաբար, համաձայն չեմ այս տրամաբանության պնդման հետ, քանզի այդ դեպքում, նախ, կորչում է իմաստը որևէ բան անելու (կոտրում ես ազգային երազանք-նպատակը՝ լինել հզոր պետություն. միևնույն է, որոշիչ լուծումները քեզ պարտադրելու են), և ապա հարց է առաջանում. ինչու՞ կոնկրետ գործընթացները տեղի են ունենում հենց կոնկրետ անձանց օրոք:
Հ.Գ. Թե ինչպես «ազգակործան պատուհասը» «ձեռքի թեթև շարժումով» դարձավ անկարևոր մի բան:
Այսքանից հետո, գոնե, ասեր նաև ազգակործանին պահելու նպատակը, եթե անձերը կարևոր չեն:
Արսեն Ջուլֆալակյան