«Մայր Հայաստան» ժողովրդական շարժման նախաձեռնող խումբը՝ –հիմք ընդունելով ՀՀ անկախության հռչակագիրը, ՀՀ սահմանադրության անփոփոխելի հոդվածները, –վերարժեվորելով 1988 թվականի Ղարաբաղյան շարժման ձեռքբերումները...

Իրադարձությունները զարգանում են արագ։ Շատ կարևոր է ճիշտ հասկանալ, թե ինչ է կատարվում։

Այսօր (25 05 2023-irates.am) Ազգային Ժողովում օրացույցի, իսկ մասնավորապես՝ փետրվարի վերաբերյալ իր ունիկալ ընկալումներով հայտնի նիկոլական ուսապարկը, ում ինտելեկտն ակնհայտորեն զիջում է ոչ միայն իր երբեմնի պատասխանատվության ոլորտի վերջին համաշխարհային հաջողությանը՝ արհեստական բանականությանը, այլև տարրական հին ու բարի ուրագին, մանիպուլյացիաներով ծղրտում էր՝ նիկոլական ստերը առատորեն թրջելով կապիտուլյանտի՝ վաղօրոք հիշատակած և Փայլակ Ֆահրադյանի կողմից «հարամված» սուպի մեջ։ Եվ այսպես, для особо тупых:

Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողը պատրաստվում է մոտ ժամանակներս, այսպես կոչված, «խաղաղության պայմանագրի» անվան ներքո ստորագրել, ըստ էության, պատերազմի պայմանագիր: Պատերազմ, որը կունենա բոլոր հիմքերը տարածաշրջանային մեծ պատերազմի վերածվելու՝ դրանում ընդգրկելով Ռուսաստանին ու Թուրքիային: Այսպիսով իրականություն կդառնա հատուկ ռազմական գործողության գոտում չպարտվող Ռուսաստանի համար այստեղ երկրորդ ճակատ բացելու ԱՄՆ-ի, Արևմուտքի, նրանց ու Նիկոլի ետևում կանգնած գլոբալիստների, ջհուդամասոնների նպատակը:

Նիկոլի ասուլիսից հետո իրավիճակն անդառնալիորեն փոխվել է։ Սա արդեն քաղաքականություն չէ, սա ներկա-նախկին նախասիրությունը չէ։ Սա կոնկրետ անհատական որոշման պահն է՝ Նիկոլի հետ անձնական պատասխանատվությամբ կիսելու հայրենիքի մասնատումը։

Սույն թվականի մայիսի 22-ին իր ասուլիսում Նիկոլ Փաշինյանն այլևս բաց տեքստով հայտարարեց, որ ինքն անվերապահ որոշում է կայացրել ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը 86 600 քառ.կմ տարածքով, հատուկ ընդգծելով՝ ներայալ Արցախը:

Սա անոմալիա է։ Երեկվա ծայրահեղ վտանգավոր ասուլիսից հետո առավոտյան ԱԺ-ն հանգիստ սկսում է աշխատանքը։ Տարբեր իրականությունների մեջ ենք. հերոսների ծնողների նստացույց, հասարակություն, որը ցույց տվեց կոշտ դիրքորոշում, անհատներ, որ չլռեցին, Արցախ, որը չլռեց, և ՀՀ ԱԺ։ Օրգանական կապը կտրվել է՝ օբյեկտիվ վտանգների, հանրության մեջ առկա լրջագույն անհանգստության, փողոցի և քաղաքական դաշտում կատարվողի միջև։

Իմ հիացմունքն եմ հայտնում տիկին Գայանեի և նրա ընտանիքի նկատմամբ, խոնարհվում նրա որդու հերոսության առաջ։

Ձերբակալված Գայանեին դատարանի բակում աջակցելը գուցե լավ, բայց թույլ ու հումանիտար գործ էր: Գայանեն իր գործողութունն արել է և իրավական համակարգի կողմից բռնաճնշվել, էստաֆետը փոխանցել, որ իրեն աջակցողներն անեն: Կասկած չունեի, որ կալանավորվելու է, որովհետև իշխանությունը գիտի՝ ինչպես բոլորին երկար պահել այն ներվի մեջ, որն իրեն ձեռնտու է և աստիճանաբար թմրեցնել այդ ներվը: Իրական աջակցությունը հետևյալն է՝ քանակով և կամքով պարալիզացնել այն համակարգը, որը պահում է Գայանեին: Դա չեն կարող անել որդեկորույս ծնողները, դա չի կարող անել սովորական ըմբոստ քաղաքացին միայնակ, դա ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ գործընթաց է՝ իր ողջ էությամբ ու տրամաբանութամբ, դա պետք է անեն ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ համարվող ուժերը իրենց ռեսուրսով, կազմակերպվածությամբ, հիերարխիայով և լիդերությամբ: Եթե դա չի արվում, հարցը չի քաղաքականացվում, ուրեմն լքվում են և՛ որդեկորույս ծնողները, և՛ ըմբոստ քաղաքացիները: