Բոլոր պրոբլեմները չենք կարող միանգամից լուծել, պետք է ռեյտինգավորել դրանք. ասում է Նիկոլ Փաշինյանը՝ կոչ անելով հասարակությանը կողմնորոշվել առկա խնդիրների հարցում:

Արցախի հանձնումը, ինչպես ՀՀ-ում, այնպես էլ Արցախում, եղել է բոլորի աչքի առաջ, օրը ցերեկով, հրապարակային:

Քաղաքագիտության մեջ, և, առհասարակ քաղաքական ու քաղաքացիական տարբեր գործընթացների շրջանակներում «քաղաքական թեժ աշուն» տերմինը կամ նման սպասումների ազդարարումը ոգևորության և թերահավատության համադրության երկակի զգացումներ է առաջացնում:

Ոմանք կանխատեսում են, որ եթե բանը հասնի 2026 թվականի ընտրություններին, դարձյալ հաղթելու է ՔՊ կոչվող չարիքը: Սա, իհարկե, շատ ծավալուն թեմա է, Հայաստանի անկախ պատմության մեջ դեռ երբեք ոչ մի իշխանություն ընտրություններով չի պարտվել: Նկատի ունեմ հրապարակված տվյալները, արդարության և թափանցիկության մասին չեմ խոսում:

Ընդդիմադիր ուժերի և լրագրողների՝ «Սրբազանի կողմից կստեղծվի՞, արդյոք, կուսակցություն» հարցի առնչությամբ. այդ կուսակցություն ստեղծելը ձեռնտու է լինելու Նիկոլին...

Խորհրդային տարիներից խրոնիկ բողոքական մարդուն չեն սիրել, ասել են՝ մատերիալիստ է։

Երբ որոշ հակահայ ուժեր, իրենց ստորաքարշ լակեյների շուրթերով, շարունակում են պտտեցնել այն թեզը, թե իբր ՀՀ de facto վարչապետուհի (համատեղությամբ էլ` վաղու՜ց միջազգային բոլոր ռեկորդները գերազանցած, ռեկետյոր) անո տոտայի «ղոդուղին» Սերժն է բերել իշխանության և պահում է իր վերահսկողության ներքո, ինձ համար, գոնե, դրանց նպատակը որոշակիորեն ըմբռնելի է` «алкаш» («քուռակը» քիչ էր, հետն էլ «алкаш») «ղոդուղին» փոխարինել իրենց ենթակա մեկ այլ սրիկայով։

«Սեպտեմբերին իրականանալու է այն, ինչ ձեր մտքերում կար մայիսի 9-ին»,- ասում է Բագրատ Սրբազանը: Հրաշալի ու գեղեցիկ է ասված, բայց արդյոք արժե՞ հանրային այնպիսի սպասում առաջացնել, որը չունի ինստիտուցիոնալ հիմք:

Փողոցում, թե որևէ միջոցառման ժամանակ կամ հյուր գնալիս, խանութում, թե շուկայում մարդիկ գրեթե ամեն քայլափոխի հարցնում են՝ ո՞նց է լինելու մեր երկրի վիճակը։ Մարդկանց աչքերում տխրություն, անհանգստություն և անորոշություն կա հայրենիքի ճակատագրի համար։

Այդ փուլում փաստացի կա երկու գործիչ: Մեկը, ի դեմս փաստացի վարչապետի, քաղաքական գործիչ է և, երկիրը խորը համապարփակ փակուղու առաջ կանգնեցնելով, տարբեր տեխնոլոգիաներով և PR գործիքներով փորձում է նորմալության տեսիլք ստեղծել իր փոշիացած ընտրազանգվածի ռեաբիլիտացիայի համար և դա անում է ճարահատյալ: