ՈՒ եկավ նա ում սպասում էինք` փրկիչը նոր ավետումի. մերժումով եկավ ու հեղափոխությամբ` առաջնորդի իր փայփայած կերպարով:

Թուրքական բանակի գեներալ, Ալեքսանդրապոլը (Գյումրի) գրաված Քյազըմ Կարաբեքիր փաշան, ով Շիրակում և Լոռիում հայերին ոչնչացնողն է, Մոսկվայի և Կարսի 1921 թ-ի ռուս- թուրքական պայմանագրերը կնքելուց հետո, երբ ստիպված է եղել դուրս գալ Ալեքսանդրապոլ-Գյումրիից, քաղաքից հեռանալուց առաջ, ըստ Ալեքսանդրապոլի քաղաքային Դումայի նախկին նախագահ Նիկոլայ Կիրակոսյանի, քաղաքային ինքնավարության նախագահի հետ հանդիպման ժամանակ ասել է.

Սեպտեմբերին երեխաները դպրոց գնացին առանց դասագրքերի։ Ըստ պաշտոնական բացատրության պատճառն ինչ-ինչ տեխնիկական հանգամանքներն էին։

Կղզին` Աղթամար, Սուրբ Խաչ եկեղեցին` խեցին բաց մարգարիտ, օրորվում է Վանա լճի ճոճքի մեջ` ինչպես Աստծու ոգին էր շրջում ջրերի վրա, երբ դեռ ոչինչը կար միայն:

Եվ ի՞նչ մնաց մեզ ապրելու, ախր, վայ թե, բան չմնաց (սոսկ շնչելը չեմ ակնարկում, ողջ լինելը դեռ ապրել չի)...

Թուրքական իշխանություններն Աղբյուր Սերոբին վերացնելու համար չհամարձակվեցին առճակատ փորձ անել նրան գերեվարելու և վերացնելու համար։ Նրանք դիմեցին թունավորելու զազրելի միջոցին։ Սերոբին թունավորելու հայրենադավ գործը հանձն Է առնում Խալիլի ոսկիների փայլից շլացած Գեղաշենցի Ավեն։

-Անհետացած ժողովրդի քաղաք է սա,- թուրք զբոսավարն է` խռպոտ, հատու, սկսում պատմությունը Անիի:

Ինչպես նկատել եք վերջերս հաճախ եմ անդրադառնում ԿԳՄՍ նախարարության աշխատանքին, քանի որ հանրակրթության ոլորտում դասագրքերի այս խայտառակ փոփոխություններին կամ իրենց ասած ռեֆորմներին անմիջականորեն առնչվում եմ որպես ծնող։

Ինչ հրաշալի է կյանքը, մեծագույն հաճույք է ուղղակի խորը շնչել հատկապես սալյարկայով աշխատող հսկա մեքենաների արտանետած մաքուր ցեո գազը...

Ավետիք Իսահակյանի մասին հուշերը բացահայտում են նրա մարդկային դրական հատկանիշները, անկեղծությունն ու նուրբ հումորը։