Լույսի վերմակ է հողի հաստ շերտը, որ ծածկում ենք մարմինները նրանց, և բացվելու են տաք արշալույսին` արև առավոտի մեջ:

Ինձ միշտ թվում էր, թե երկրները վեր են մարդկային փոքրություններից, ու չափում էի նրանց էությամբ, ու սիրում էի բոլորն անխտիր...

Տվածդ մի կյանք է, երկիր, ու երկու հեղափոխություն. օրերս կում-կում բարակեցին այդ թավշե երկճյուղ կոկորդում:

1955 թ. սեպտեմբերի 6-7-ը Ստամբուլում և Իզմիրում կազմակերպված կոտորում, թալանում և բռնաբարում էին հայերին ու հույներին: Իսկ պետությունը հանգիստ հետևում էր իր կազմակերպածին:

Մեզ խաբել են, Տե՛ր, Խաբել են համայն, ողջ մարդկությանը. Մեր պորտալարը երկնքից կտրել ՈՒ փաթաթել են ունայնությանը...

Մեծանուն Մարտիրոս Սարյանի տւն-թանգարանում երեկ բացվեց Արթուր Մանուկյանի ցուցահանդեսը: Ստեղծագործական հաշվետվություն լինելուց զատ այն թերևս առանձնանալի է նաև նրանով, որ ուղեկցվեց շնորհալի ստեղծագործողի պատկերագրի շնորհանդեսով: Իր հերթին այս շնորհանդեսն էլ հատկանշական է նրանով, որ հանրությանը պարտադրում է որպես աքսիոմ ընդունել մշակույթի ոլորտում Գրիգոր Մովսիսյան-Նաիրա Կարապետյան ամուսնական զույգի մեկենասությունները` մարդկանց, ովքեր իրենց կարելիությունների շրջանակում նախաձեռնել ու հետևողականորեն կյանքի են կոչում մեր ստեղծագործողների, նրանց ստեղծած արժեքների հանրայնացման, դրանով իսկ հանրության կրթման շնորհակալ գործը:

Գիժ չէ, բայց ծաղկամանի մեջ, երեք բուռ հողի վրա հայրենիք է աճեցնում...

Պապիդ օջախը թափուր թողնելիս, երբ որ կմեկնես Մոսկվա կամ Փարիզ...

Եռաբլուր, Մի պտղունց աշնան Արև ջերմացնող…

Բեմին ենք հայտնվել ակամա, գրված է մահաբեր սցենար, հիպնոս է․ գնում ենք դեպի մահ, ասում են՝ չկա այլ ճանապարհ...