Տարբեր լրատվամիջոցներով, տարաբնույթ հաղորդումների ընթացքում լսում ենք հայտնի կամ ոչ այնքան հայտնի մարդկանց կարծիքներ Հայաստանի ապագայի վերաբերյալ։ Դրանք աչքի են ընկնում բազմախոսությամբ, այլախոսությամբ՝ թաքուն, խորքային, էական խնդիրների առնչությամբ։

Մեծ, ահավոր մեծ ջանքեր են պահանջվում մեզնից, որպեսզի ողջ մնանք բարոյապես, ֆիզիկապես դիմանանք էս անչափելի ցավին ու անարգանքին:

Կբացատրե՞ք նվաստիս, թե ըստ կարգի և, ինչպես ասում են, օրենքի տառին համապատասխան, Հանրապետության նախագահը հրաժարական տալուց հետո (իր կամքն է), չպե՞տք է կանչվի ԱԺ և հաշվետվություն ներկայացնի իր գործունեության վերաբերյալ, պատասխանի պատգամավորների հարցերին, թե՞ այն, ինչ տեղի ունեցավ սահմանադրորեն ընդունելի է:

Որքան ենք սիրում խնդիրներ ստեղծել ու հետո ջանասիրաբար հաղթահարել դրանք՝ առանց դաս ու հասունության:

Մեր պետության և հասարակության վրա երկարատև արտաքին և ներքին ազդեցություններն անհետևանք չեն անցել։ Մենք հետ ենք վարժվել մտածելուց, աշխատելուց։ Ծրագրային ազդեցությունների նպատակը եղել է մեզ մարմնապես, հոգեպես, մտոք ամլացնելը, և այդ գործում նրանք բավականին հաջողել են։ Մենք ինքներս չենք ուզում լուծել մեր խնդիրները։

Վերջապես քաղաքական մեծամասնությունն ի ցույց դրեց հայ հասարակությանը ազգային-պետական արժանապատվությունը կարևորելու միասնական դրսևորում՝ Բատկան հիմար-հիմար դուրս տալու հետևանքով, իմքայլաքպական աննախադեպ նետահարումներից խոցված, այլևս ոչ ևս է: Եվ ինչո՞ւ է նա նման անհեթեթ մտքեր արտահայտում մեր հասցեին:

Հայաստանը, իրոք, ոչ մեկին պետք չէ, միայն հայերիս է պետք։ Պարզվում է՝ որքան էլ ցավոտ, բայց օգտակար ռեպլիկը ոչ թե սթափեցրել է, այլ նորանոր հայհոյանքների հոխորտուն ալիք է բարձրացրել՝ «դեռ երեկ ծառերի վրա ցատկոտող» սլավոններին ուղղված։

Իմ կյանքի ընթացքում երբեք չեմ հաշվել այլոց գրպանների պարունակությունը, առավել ևս, փորձել ուղղորդելու, թե տվյալ անձն իր վաստակը որտեղ և ինչպես ծախսի:

Լավագույն տարբերակն է այնքանով, որ այդ սակարկությունների արդյունքում ձեռք բերված փոխհամաձայնությունները կարող են ձևավորել համագործակցության նոր ֆորմատներ և դառնալ այդ բիզնեսների հաջողության երաշխիքը։

Երևան-Ստամբուլ-Երևան «աննախադեպ» չվերթի մասին լսելիս, դրան նվիրված հրճվանքը և ծաղկա-կոնֆետային թատրոնը դիտելիս, ակամայից հիշում եմ made in turkey անօդաչուները, բայրաքթարների վրա ցուցադրաբար իր ստորագրությունը դնող Բաքվի հաղթական զորահանդեսին էնվեր փառաբանող հրեշին, օդային ճանապարհով Արցախ տեղափոխված ահաբեկիչներին, հավանաբար, նաև զենք-զինամթերք, զինուժ, և աչքերիս առջև հառնում են բազում ավերածությունների և խլված կյանքերի դաժան պատկերներ: