ՔՊ-ի ագիտատոր դարձած Գուրգեն Արսենյանը Թուրքիայի հասցեին մեղրածոր կենացներ է նվիրել և վկայել, որ ՀՀ անկախությունից հետո հարևան երկիրը երբեք չի սպառնացել Հայաստանին։ Արդյո՞ք դա այդպես է: Խոսենք փաստերով։
Հայաստանի ու Արցախի միջև հայրենական կապը, արդեն քանի դար, հատկանշվում է որպես մոր և զավակի հարաբերություն. մայր երկիր-Հայաստան և զավակ երկիր-Արցախ: Շատ զգացմունքային, բարոյական և փոխադարձ պարտավորվածություն թելադրող մերձակցություն է:
Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանին անձամբ չեմ ճանաչում։ Մեկ անգամ հանդիպել եմ Մատենադարանում՝ «Ավրորայի» մրցանակաբաշխության նախնական լսումների ժամանակ։
Ցավալի է խոստովանել՝ ինչ-որ առումով ռուսի ոտնատեղը դարձանք, թուրքի էլ՝ չայխանան: Մեկն ասում է՝ կոշիկս սրբիր, որ փրկեցի, մյուսը՝ չայս մատուցիր, որ քեզ չսպանեմ: Փաստորեն, թուրքը համբերել գիտե, մենք՝ հոխորտալ:
Ադրբեջանն ամփոփել է վերջին մեկ ամսվա ընթացքում Արցախ մուտք գործած Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի և Արցախում տեղակայված ռուսական խաղաղապահ առաքելության մեքենաների թիվն ու «եզրահանգումներ» արել, որ իրականում դեպի Արցախ հումանիտար բեռների ու քաղաքացիական անձանց տեղաշարժի խնդիր գոյություն չունի։
Իսրայելի գործողությունները Լիբանանում հաջողություն ունեն նրա համար, որ իսրայելական կողմը լավ տեղեկացված է Լիբանանում գտնվող թիրախներից։ Հիմա կարող է մտածեք, որ դա բացառապես հետախուզական ցանցի արդյունք է, բայց՝ չէ։ Իսրայելը կարողանում է հետախուզել հնարավորինս իրական ժամանակի մեջ։