ԱՄՆ-ը սպառնում է պատժամիջոցներ կիրառել Վրաստանի դեմ, եթե վերսկսվեն ուղիղ չվերթները դեպի Ռուսաստան:

150-րդ օրն է, ինչ Արցախը գտնվում է տոտալ շրջափակման մեջ: 150-րդ օրն է, ինչ Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի պայմանավորվածությամբ (չի բացառվում նաև Հայաստանի/լավագույն դեպքում՝ լուռ համաձայնությամբ) փակ է Բերձորի միջանցքը։ Հումանիտար աղետն օրեցօր ահագնանում է:

Թվում է, թե արդեն ամեն ինչ քննարկվել է, ու գիտենք, թե մենք ով ենք, որոնք են մեր հնարավորություններն ու կարողությունները, որն է մեր տեղը ուժային դաշտում, և հանգել ենք տխուր եզրակացությունների։

Վերջապես մեկդ ասեք. 1. Որ ուժերը պետական դավաճանի հետ են, ուրեմն Հայաստանի և Արցախի թշնամիներն են:

Ռուսաստանի և ԱՄՆ-ի միջև հարաբերությունները գտնվում են բաց զինված հակամարտության եզրին, սակայն Մոսկվան աշխատում է, որպեսզի այն տեղի չունենա: Այս մասին հինգշաբթի ռուսական Առաջին ալիքի եթերում հայտարարել է ՌԴ փոխարտգործնախարար Սերգեյ Ռյաբկովը։

Եթե թուրքը որոշում է, թե Երևանում ինչ հուշարձան լինի, ինչ հուշարձան չլինի, ուրեմն թուրքն արդեն Երևանում է, և պարտադիր չի տեսնեք կամ կպնեք, որ համոզվեք: Եթե ադրբեջանցուն շահավետ է, որ գեներալ Գրիգորի Խաչատուրովը ոչ թե բանակում լինի, այլ մեկուսարանում, ուրեմն ադրբեջանը կասկադում նստած է ու պարտադիր չի, որ բարձր ադրբեջաներեն խոսի, որ լսեք ու համոզվեք:

Նիկոլ Փաշինյանը պատերազմ բերելու և պատերազմում պարտվելու համար պարբերաբար մեղավորեր է նշանակում։ Այդ մեղավորների ցանկը, ըստ նրա, հետևյալ տեսքն ունի՝ – նախկինները, – դավադիր ղարաբաղցիները, – հայկական բանակը՝ յուր 11 հազար դասալիքով, – Մոսկվան։

Եկեք հանգիստ թողնենք Մեգամոլի խաղարկության հասարակությանը։ Թեև տեսարանն իրոք տխուր էր, բայց դա լուծման չտանող ուղղություն է։ Վատ ապրող, դժվար ապրող, փոքր շահի հասարակություն էր, ոչ ավելին։

Այսօր քչերն են մտածում, թե ինչ է իրենից ներկայացրել և ներկայացնում երիտթուրք ֆաշիստ Մուստաֆա Քեմալ փաշայի կամ «Աթաթուրքի» «արդիականացված», «աշխարհիկ Թուրքիայի» մոդելը։ Անհեթեթ է, չէ՞, թե ինչու մայրական կողմից հրեան (ԶԼՄ-ները գրում են նաև հույն, կամ հայրական կողմից հրեա) պետք է դառնար «թուրքերի հայրը»՝ Աթաթուրք: Ըստ երևույթին, սա սատանայական ծրագիր էր։ Շատ հեղինակներ են անդրադարձել, այսպես կոչված, «Հայոց ցեղասպանության առեղծվածին», քանի որ, ուզես թե չուզես, սկսում ես մտածել այն մասին, որ երիտթուրքերի («Իթթիհադ-վե-թերեկի») կուսակցության պարագլուխների ճնշող մեծամասնությունը շուռ տված հրեաներ էին՝ դյոնմե, որոնք հուդայականությունը փոխարինել էին իսլամով․ իբրև թե փոխարինել էին: Քանզի նորահայտ թուրքերը, նորահայտ սուննի մահմեդականները գործել են բացառապես սիոնիստ հրեաների օգտին։ Եվ դա սկսվեց հենց հայերի, հույների, ասորիների, եզդիների ցեղասպանությունից, ավելի ուշ՝ Դերսիմի պարսիկների (ավելի հաճախ նրանց անվանում են նաև զազա քրդեր…) և նախկին Օսմանյան կայսրության տարածքում գտնվող մյուս ոչթուրք ժողովուրդների ցեղասպանությունից…

Երեկվա հոդվածում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որպես մեծ ձեռքբերում, նշում է. «Արցախյան պատերազմի հաղթական ավարտից հետո միջազգային հանրությունը 1994 թվականին ստիպված եղավ ԵԱՀԿ Բուդապեշտի գագաթնաժողովում Ղարաբաղը ճանաչել որպես հակամարտության իրավահավասար՝ Հայաստանին եւ Ադրբեջանին հավասար լիարժեք կողմ»։ Իսկ, օրինակ, Սի Ձինպինի մոտեցմամբ, երբ որևէ երկրի ղեկավարություն պատմականորեն իրեն պատկանող որևէ մարզ դիտարկում է իր երկրից առանձին, դա ոչ այլ ինչ է, քան սեպարատիզմ։ Որպեսզի հասկանանք, թե որ մոտեցումն է ճիշտ, նայենք Չինաստանի քարտեզին և այնուհետև նայենք ներկայիս Հայաստանի քարտեզին։ Իրականում, ամեն ինչ սկսվում է հենց այդ մոտեցումից։ Ամեն ինչ սկսվում է մտքից, և երբ քաղաքական վերնախավում միտքը խեղվում է, խեղվում է նաև քարտեզը։