Հարևան երկրից ստացվող լրատվությունը հաստատում է այն կանխազգացումը, որ նախագահական ընտրություններից հետո Թուրքիայի, հատկապես, խոշոր քաղաքներում բռնկվելու են բախումներ հակամարտող կողմերի միջև։ Բացառված չէ, որ դրանք վերաճեն քաղաքակացիական պատերազմի։

Ինչպե՞ս կասեցնել Արցախն Ադրբեջանին բռնակցելու, թշնամուն հանձնելու ծրագրերը։ Ի՞նչ քայլեր կարելի է առաջարկել հասարակությանը։

Ըստ երևույթին, երեկ և այսօր ադրբեջանական կողմի ռազմական գործողությունները կազմակերպվել է ամերիկյան Starlink արբանյակային համակարգի հետ փոխազդեցություն մշակելու նպատակով:

Վաղը Թուրքիայում ընտրությունները են։ Կամ վերջնական կփակվի Արևմուտքի ազդեցությունն այստեղ (զրո հավանականություն), կամ մեզ մոտ շատ չոր կդրվի ՌԴ ազդեցության խնդիրը։

Երևանի գալիք ընտրությունները մթնոլորտի առումով ցավալիորեն նման են Արցախի վերջին (2020 թ.) նախագահական ընտրություններին։ Այնտեղ էլ կար իշխանական ֆավորիտ, կային ընդդիմադիր թեկնածուներ, կային ազդեցիկ ուժեր, որոնք սատարում էին այս կամ այն թեկնածուին, կային ոմանք, որ հրապարակայնորեն աջակցում էին մեկին, բայց իրականում՝ մյուսին, և այլ բաներ։ Ամեն ինչ կար, բացի՝ իրականության ճիշտ ընկալումից և, հետևաբար, ճիշտ բովանդակությունից։ 2020 թ. ընտրություններից մի քանի ամիս առաջ շատերիս մոտ կար ծանր զգացողություն, որ սա ընտրություն է պատերազմի նախօրեին։

Երեկ Հայաստանի վրա կրակում էին ոչ միայն Ադրբեջանից, այլ նաև Երևանից, ավելի կոնկրետ՝ Հ1-ի տաղավարից։

Մայիսի 14-ին Թուրքիայում ընտրություններ են։ Նախագահի պաշտոնին հավակնում են երկու թեկնածու, Էրդողանը եվ Քըլըչդարօղլուն։ Քանի որ Թուրքիան մեր հարևան և պատմականորեն բացարձակ թշնամի, ցեղասպան պետություն է, կարծում եմ, շատերին կհետաքրքրի ընտրությունների ելքը, ինչը բախտորոշ կարող է դառնալ նաև մեր երկրի համար։ Առանձին քննարկենք թեկնածուներին, նրանց բացասական և դրական արդյունքներով երկրի համար։

Շարունակենք ծանոթանալ ՈՒեյն Մադսենի հետազոտություններին: Հենց նա է ընդգծել, որ «ժամանակակից Թուրքիան գաղտնի սիոնիստական պետություն է, որը վերահսկվում է դյոնմեի կողմից»: Այնուհետև գրել է. «Աթաթուրքի ենթադրյալ հրեական արմատները, որոնց մասին տեղեկատվությունը տասնամյակներ շարունակ լռեցվել է թուրքական կառավարության կողմից՝ ընդհանրապես արգելելով ժամանակակից Թուրքիայի հիմնադրի հասցեին որևէ քննադատություն, սկսեց տարածվել նրա սահմաններից դուրս՝ հրեա հեղինակների հրապարակումների շնորհիվ: 1973-ին լույս տեսած «Ծպտյալ հրեաները» գիրքը, որը գրել է ռաբբի Յոախիմ Պրինզը (“The Secret Jews” by Rabbi Joachim Prinz), պարունակում է պնդումները, թե Աթաթուրքը և նրա ֆինանսների նախարար Ջավիդ բեյը հավատարիմ էին «Դյոնմեին» և գտնվում էին իրենց համար շատ հարմար միջավայրում, քանի որ երիտթուրքերից շատերը, որոնք նորաստեղծ հեղափոխական կաբինետի անդամ էին, հրապարակավ աղոթում էին Ալլահին, բայց ունեին իրենց գաղտնի «մարգարեն»՝ ի դեմս Զմյուռնիայի մեսիա Շաբթայ Զվիի»։ 1994 թվականի հունվարի 28-ի Forward–ում և The New York Sun-ում Հիլել Հալկինը (Hillel Halkin) գրել է, թե Աթաթուրքն արտասանել է հրեական «Շեմա Իսրայելը» (Լսիր, ով Իսրայել!)՝ նշելով, որ սա նաև իր աղոթքն է: Այս տեղեկությունը մանրամասն ներկայացված է լրագրող Իտամար Բեն-ավիի (Itamar Ben-Avi) ինքնակենսագրության մեջ, որը պնդում է, թե Աթաթուրքը, լինելով թուրքական բանակի երիտասարդ կապիտան, մի անգամ նստած Երուսաղեմի հյուրանոցի բարում, 1911 թվականի ձմռան անձրևոտ երեկոյան, խոստովանել է, որ հրեա է: Բացի այդ, Աթաթուրքը Սալոնիկում հաճախել է յոթ Էֆենդիների տարրական դպրոցը (Semsi Effendi), որը

Ինչ ուզում` էն էլ անում է: ՈՒ ո՛չ ԱՄՆ-ը, ո՛չ ԵՄ-ն և ո՛չ էլ ՌԴ-ն, այն է` ՄԽ համանախագահ երկրները, չեն կարողանում նրան ասել աչքիդ վերևը հոնք կա, կամ տեղդ ծուխ է,վեր կաց ուրիշ տեղ նստիր: ՈՒրեմն, Ադրբեջանն ունի արգումենտ, ինչն էլ դնում է սեղանին և այդ ուժային կենտրոնները ոչ թե չեն կարողանում, այլ իրավասու չեն սաստելու Ադրբեջանին:

Երկար բարակ չեմ գրի, որովհետեւ վերջին օրերին մտածում էի ում համար գրեմ, և ում է հետաքրքրում, քանի որ Հայաստանում միայն ստամոքսի համար են մտածում. բոլորը քաղաքագետներ, տնտեսագետներ, ֆինասիստներ ու վերլուծաբաններ են: