Առաջին անգամ Հադրութ ուղևորվելիս աննկարագրելի էր հպարտությունը, սերը, վայելքը, որը զգում էի անցնելով Հադրութ տանող ճանապարհով։

Երբ հարևանդ անդադար հռհռում է վրադ, բայց դու չլսելու, չտեսնելու ես տալիս... Ի՜նչ աստիճան պետք է ընկած, նվաստացած կամ, որ ամենաահավորն է՝ անիքնասեր լինես, որ չտեսնելու տաս ամենօրյա ռեժիմով քեզ ու երկիրդ, պատմությունդ ու ժողովրդիդ նվաստացնող քոչվոր անֆասոն ցեղապետի վարքն ու խոսույթը:

Հիշեցնեմ, թե ովքեր են «ՀայաՔվեն» պատերազմով վախեցնող մարդասպանները: Նրանք, ովքեր. *5000 հոգի են սպանել, որ Արցախը հանձնեն ու դեռևս չեն հրապարակել զոհվածների ամբողջական Անուն-ազգանունները։

Հայաստանում Եվրամիության (ԵՄ) առաքելության այս հայտարարությանը դժվար է չանդրադառնալ…

Արցախը շրջափակված է արդեն յոթ ամիս: 207 օր է, որ Մեծ Հայքի 10-րդ նահանգը հայտնվել է հումանիտար աղետի շեմին՝ զրկված լինելով գոյության ամենատարրական պայմաններից: Եվ այս ամբողջ ընթացքում թշնամին ոչ միայն չի դադարեցրել Հայի՝ իր պատմական բնօրրանում գոյատևելու իրավունքի դեմ գործելուց, ինչը ցեղասպանության դրսևորում է, այլև բոլոր հնարավոր ու անհնարին հարթակներով հակահայ քարոզչություններ իրականացնելուց, ինչպես եղել է միշտ: Եվ սա իրականացնում է ոչ միայն միջազգային, դիվանագիտական հարաբերություններում, այլև ամենապարզ՝ զուտ սոցցանցերի հարթակներում:

Վերջին երկու օրերին պատերազմի սպառնալիքը իբրև թէ «Հայաքվեի» հետ կապող զանազան ՔՊ-ականների մեջ առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում ՀՀ ազգային ժողովի տնտեսական հարցերի հանձնաժողովի նախագահը'Գեորգ Պապոյանը։

Հայաստանում երկար տարիներ պատիվ և ձգտում է եղել պետական պարգևի արժանանալն ու նախագահների հրամանագրերով պարգևատրվելը: Մեդալը, շքանշանը, բարձրաստիճան կոչումը` յուրաքանչյուր գործչի համար նոր նվաճումների շարժառիթ էր, պատիվ, հարգանք և գնահատական:

Ադրբեջանի կողմից Քաշաթաղի (Լաչինի) միջանցքի ամբողջական արգելափակման հետևանքով Արցախում հումանիտար ճգնաժամը գնալով սրվում է և դանակը աստիճանաբար ոսկորին է հասնում: Եթե այսպես շարունակվի, ապա հեռու չէ այն ժամանակը, երբ Արցախում ամբողջապես կսպառվեն պարենային և ոչ պարենային առաջին անհրաժեշտության ապրանքատեսակների հիմնական մասի նախկինում կուտակված պաշարները:

Սպառողական հասարակության և քաղաքական ազգի մեջ կա կոնցեպտուալ տարբերություն: Մի պարագայում դու սպառում ես կամ մտածում ես սպառել քաղաքական առաջարկը՝ լավ կամ վատ ուսումնասիրելով այն, մյուս պարագայում ինքդ ես դառնում այն քաղաքական գերակայությունների կրողն ու ռետրանսլիատորը, որոնք քեզ և երկրիդ համար կարևոր և սկզբունքային են:

Այն որ արցախահայությունը հայտնվել է բառացիորեն ցեղասպանական սպառնալիքի առջև և