«Եթե ես տարբեր եմ քեզնից, դա քեզ ոչ թե վիրավորում է, այլ լրացնում»՝ Անտուան դը Սենտ Էքզյուպերիի այս պարզ միտքը, որ ավելի քան 70 տարի առաջ է ասվել, այդպես էլ չի հասկացվում: Չի հասկացվում ոչ մի մակարդակում՝ մարդկային հարաբերություններից մինչև քաղաքական: Ոչ միջպետական հարաբերություններում, ոչ ներպետական: Մինչդեռ ամեն ինչ առավել քան պարզ է՝ պետք է համադրել, ոչ թե հակադրել: Ինքնահաստատման ձգտումը, սակայն, մարդուն մղում է իր ճշմարտությունը հաստատել ուրիշներին ժխտելով: Նույնն է պետությունների պարագայում: Ինչո՞ւ:

Ավստրալիական Բրիսբեն քաղաքում ավարտվեց G-20 («Քսանի խումբ») բարձր մակարդակի իբր տնտեսական գագաթնաժողովը։ Սակայն եթե դատելու լինենք նրա անգամ միջանկյալ արդյունքներից, ապա Արևմուտքը տրամադրված չէր Ավստրալիայում խոսելու հատկապես համաշխարհային տնտեսության վիճակի մասին։

Նոյեմբերի 12-ին ադրբեջանական զինուժը չեզոք գոտում խփեց հայկական ՄԻ-24 ուղղաթիռը: Հետևեցին հայտարարությունների ու կոչերի շարաններ: Չկարդացած՝ արդեն անգիր գիտենք՝ ով ինչ է ասելու: ՈՒ ի՞նչ: Համարյա՝ ինչպես միշտ:

Եվ այսպես, Ադրբեջանը էական նվեր մատուցեց ԱՄՆ-ի արտաքին քաղաքականությանը. ոչ մի կերպ հրահրված չլինելով, խփեց Արցախի պաշտպանության բանակի ուսումնավարժական ուղղաթիռը։

Հոկտեմբերի 24-ի տրամաբանորեն անավարտ մնացած հանրահավաքը պիտի հանգեցներ կամ իշխանափոխության պահանջով շուրջօրյա հանրահավաքների ու նստացույցի, կամ պիտի ավարտվեր եռյակի տարաձայնությունների հուշագրով: Հրաշալի քառյակը, որ հեղափոխության դժվարին ճանապարհներին կորցրեց ՀՅԴ-ին, գնաց տարաձայնությունների բարձրաձայնման ճանապարհով:

Մի քանի օր է` համաշխարհային հանրությունը զարմացած հետևում է Իրաքում ամերիկյան ռազմաօդային ուժերի հաջող գրոհներին, որոնց պատճառով, ինչպես երևում է տարաբնույթ տեղեկություններից, «Իսլամական պետություն» (ԻՊ) ահաբեկչական խմբավորման պարագլուխ Աբու Բաքր ալ-Բաղդադին կամ իսրայելական գործակալ Շիմոն Էլիոթը, ինչպես հաղորդել են Իրանի հատուկ ծառայությունները, ոչ այն է` սպանվել է, ոչ այն է` վիրավորվել։

Նոյեմբերի 5-ին` ֆաշիստական օկուպացումից Կիևի ազատագրման 71-րդ տարեդարձի նախօրեին, նորօրյա կիևցի ֆաշիստները հերթական հանցանքն են գործել։ Պորոշենկոյի վարչախմբի հրամանով Դոնեցկում գնդակոծվել է դպրոցի խաղահրապարակը, որտեղ երեխաները գնդակ էին «տշում»։

2014-ի 46-րդ շաբաթը Հայաստանում որևէ փոփոխություն չի արձանագրել՝ ոչ քաղաքական, ոչ տնտեսական, ոչ էլ անգամ եղանակային: Խաբուսիկ տպավորություն է, սակայն, թե ոչինչ տեղի չի ունենում:

Ամեն անգամ, երբ ռուսական որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա գալիս է Հայաստան և այս կամ այն ակումբում (ՀՀ Ազգային ժողովն էլ, ըստ իս, ակումբ է), լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասում է այս կամ այն խելացի կամ ոչ խելացի միտքը, հաջորդ օրը մեր մամուլը ողողվում է նրա արտահայտած հիմար մտքերի շուրջ լայն մեկնաբանություններով:

Երբ քաղաքական ավանտյուրիստները գալիս են իշխանության, ոչ մի լավ բան մի գուշակիր այդ երկրի համար: ՈՒկրաինան ասածիս վառ օրինակն է: