Վերջերս Պոլ Կրուգմանը հոդված էր գրել Պուտինի ու Թրամպի մասին «Գլխակերները և համբույրները» վերնագրով, որտեղ Ռուսաստանը ներկայացնում է իբրև «կոռումպացված նավթապետություն»:

Երկու ամիս է անցել Թուրքիայում ձախողված ռազմական հեղաշրջումից: Շատ փորձագետների գնահատականով՝ հայտնվել է «նոր» Թուրքիայի գործոնը, որի տեղապտույտը ներքին ու արտաքին քաղաքականության մեջ մնում է հանելուկային:

14-րդ վարչապետի բեմելը ԱԺ-ում մի 7 լիտր ջինջ արցունք քամեց աչքերիցս՝ երկրի տնտեսության վիճակը նա գնահատեց ողբալի։ Կեցցե՛ս, Կարեն։ Սակայն քիչ անց արցունքաբեր գազով լեցուն 2 նռնակ վարչապետը նետեց անհայտ ուղղությամբ։ «Երկրի փոքրությունը բերելու է նրան, որ որևէ ոլորտում միշտ լինելու է խոշոր խաղացող»։ «Մոնոպոլիաները միշտ չէ, որ վատ են»։ Մի՞թե։

Խորհրդային Միությունում տնտեսությունը ի սկզբանե դրված էր սխալ հիմքերի վրա ու վատ էր աշխատում, տեխնիկան ու տեխնոլոգիաները զարգանում էին, բայց ավելի դանդաղ, քան պահանջվում էր միջազգային շուկաներում հաջողություն ունենալու համար, կարևոր գյուտերը դժվարությամբ էին առաջ գնում, ժամանակին չէին ներդրվում, թեև կարևոր գյուտերի քանակով և որակով խորհրդային գիտնականներն ու ինժեներները աշխարհի բացարձակ առաջատարներն էին համարվում:

«-Բնիկ որտեղի՞ց ես: -Հա՛յ եմ»: Հիշյալ երկխոսությունը իմ հոդվածներից մեկի վերնագիրն է («Իրատես de facto», 15.07.2013): Երեքամյա վաղեմության այդ հրապարակումը իմ՝ որպես հայի ինքնության կայացման մասին է. Հայաստանից հեռու՝ Թիֆլիսում:

Թերևս, ոչ միայն Անդրկովկասի, Թուրքիայի, Իրանի, Ռուսաստանի, այլև ամբողջ աշխարհի վրա անմիջական ազդեցության տեսակետից դժվար է թերագնահատել կամ գերագնահատել օգոստոսին սիրիա-թուրքա-քրդական ուղղությունում տեղի ունեցած իրադարձությունները:

Այն, որ վարչապետի փոփոխությունն իշխանական վերնախավը կազմող տարբեր քաղաքական և ֆինանսաօլիգարխիկ խմբավորումները միանշանակ չեն ընդունելու, կանխատեսելի էր:

Սեպտեմբերի 20-ին հայտնի դարձան կառավարության նոր անդամները: 21-ին՝ Անկախության օրվա գլխավոր իրադարձությունը դարձավ ռազմական շքերթը:

Անկախության հանրաքվեի օրը Վարդգես Պետրոսյանն ասաց. «Անկախության կիրակին ավարտվեց, վաղվանից սկսվում է երկուշաբթին»: 25 տարի առաջ, երբ արբած էինք մեր հզոր «Այո»-ով ու տոն էինք ուզում ողջ կյանքի համար:

Թեպետ նախագահի թեկնածու Նիկոլա Սարկոզին մեր գալլական արմատները ներկայացնում է իբրև ազգային նույնականության հիմք («Հենց դուք դառնում եք ֆրանսիացի, ձեր նախնիները գալլերն են»՝ սեպտեմբերի 19-ին հայտարարեց նա), պատմաբան Կառոլ Ռեյնո-Պալիգոն դա համարում է քաղաքական շրջանառություն ստացած միֆ: