Հռոմի ստատուտը ստորագրած Մոնղոլիայում Պուտինին հանդիսավոր արարողությամբ ընդունեցին:

Երբ Ներոնն իրեն թագավոր կարգած մորը՝ Ագրիպինային հրապարակավ դատապարտեց մահապատժի, Մոր վերջին խոսքերն էին. - Նախ ինձանից հեռացրե՜ք Ներոն ծնող արգանդը:

Նիկոլ Փաշինյանը տիեզերական մասշտաբի սուտ է ասել՝ հայտարարելով․ «ՈՒզում եմ պատասխանատու կերպով ասել, որ Հայաստանի Հանրապետության ողջ պատմության ընթացքում երբեք Կիրանցում դասի գնալն ու ապրելն ավելի անվտանգ չի եղել, քան այսօր»։ Սահմանազատման անվան տակ Կիրանցի տարածքները, կադաստրից տրված, սեփականության իրավունքի վկայական ունեցող թվով 58 հողատարածք, չգիտեմ ինչի դիմաց, անօրինական կերպով հանձնել է Ադրբեջանին, որի հետևանքով նորակառույց դպրոցը սահման դարձած պատից մոտ 40 մետր հեռավորությամբ է գտնվում, Նիկոլ Փաշինյանը անպատասխանատու կերպով ասել է, թե երբեք Կիրանցում դասի գնալն ու ապրելն ավելի անվտանգ չի եղել, քան այսօր։ Ես բազմիցս եղել եմ Կիրանցի դպրոցի նախկին շենքում, որը վթարային էր, սակայն այդ շենքից (մինչև Կիրանցի հողերը Ադրբեջանին հանձնելը) Ադրբեջանի հետ սահմանը կիլոմետերով հեռու էր։

Հռոմեական կայսրությունում արտոնյալ խավը (նոբիլիտետ) արհեստականորեն գրգռում էր ժողովրդին` ուղղելով նրան իշխանությունների դեմ: Հենց այդպես առաջացավ պոպուլիզմը` որպես առանձին քաղաքական պայքարի մեթոդ...

Արցախի անկախության օր նշել պետք չի, Արցախին անկախությունից զրկողի հարցերն է պետք լուծել։ Հետո տոները իրենք իրենց կվերականգնվեն։ Արցախը կենաց եք սարքել ու խմել է, որ խմում եք...

Ինչպես և վերջին մի քանի ամիսներին բազմիցս ասել ենք՝ Նիկոլը կրկին վերադարձավ Ռուսաստանի գիրկը:

Աշխարհը մի կողմ, մեր «հզոր երկրի» «հզոր վարչապետը» մի կողմ:

ՈՒսումնական տարին այսօր սկսվել է, ուստի գրածս դպրոցական տերմիններով համեմեմ։ Նախկինում, երբ Նիկոլ Փաշինյանը թիվ 1 ընդդիմադիր պատգամավորն էր, ավելի ճիշտ, այդպես էր ներկայանում հանրությանը, խոսում էր խրոխտ, սահուն, իր դասը սովորած գերազանցիկ աշակերտի նման։

«Փաշինյանն անուղղակիորեն պաշտպանել է Բաքվին Ռուբեն Վարդանյանի հարցում»,-այսպես են բնութագրել ադրբեջանական լրատվամիջոցները Ռուբեն Վարդանյանի վերաբերյալ Փաշինյանի ասածը։

Փաշինյանի երեկվա ասուլիսյան մտասփռումները ընդհանուր առմամբ սպասելի և բացատրելի էին, ուշագրավը Ռուբեն Վարդանյանի վերաբերյալ «բայց» շաղկապով սկսված մտքերի շարքն էր, խոսուն հարցերով՝ ո՞վ նրան ուղարկեց, գործուղեց Հայաստան, ո՞վ նրան գործուղեց Լեռնային Ղարաբաղ, ի՞նչ նպատակով, ի՞նչ երաշխիքներով, ի՞նչ հավաստիացումներով, ի՞նչ խոստումներով, որին հետևեց ապշեցուցիչ արձանագրումը․ «Դա իրոք լուրջ խնդիր է, որով մենք զբաղվում ենք»։