Ռազմական դրության անվան տակ լրագրողների բերանին կողպեք դրած իշխանություններն այս օրերին անգամ առիթը բաց չեն թողնում հասարակությանը ևս մեկ անգամ ասելու՝ ինչքան անսխալական են իրենք ու ինչ անում են, ճիշտ են անում: Եթե ժամանակին կարծում էի, թե անսխալականության «սինդրոմը» բացառապես ՀՀԿ-ականների մենաշնորհն է, հիմա մեղա եմ գալիս ու արձանագրում՝ հպարտ երիտասարդների չարդարացված սնապարծությանը նախկինները երանի կտային:
Օրերս կառավարության հանրային կապերի ու տեղեկատվության ՊՈԱԿ-ը, որ բոլորին հայտնի է որպես «ֆեյքերի» ՊՈԱԿ, Հանրային հեռուստաընկերությամբ «Հնարավո՞ր էր արդյոք խուսափել պատերազմից» թեմայով քննարկում էր կազմակերպել: Առաջին բանը, որ մտածեցի քննարկման լուրը կարդալով, այն էր, որ պատերազմն ավարտվել է, ու իշխանությունը րոպե առաջ հանձն է առել մարդկանց ներկայացնել պատերազմի մասին ամբողջ իրականությունը: Ցավոք, հույսերս զուր էին՝ պատերազմը չի ավարտվել, հայտնի էլ չէ՝ երբ կավարտվի: Նման քննարկում կազմակերպելու նպատակը իհարկե հասկանալի է՝ հարմար հող նախապատրաստել հետպատերազմական իրավիճակի համար: Աբսուրդն այն է, որ ես՝ Հայաստանի հպարտ ու արժանապատիվ քաղաքացիս, որ կարող եմ կարծիք ունենալ ու բարձրաձայնել, որ, օրինակ, պատերազմից հնարավոր էր խուսափել, ոչ միայն դավաճանի պիտակի կարժանանամ, դեռ մի բան էլ 700 հազարի տուգանք կշալակեմ:
Ինչու՞, որովհետև ժողովրդին սիրող, հարգող, պաշտող իշխանությունն այդպես է որոշել՝ պատերազմի ժամանակ կարծիք արտահայտել չի կարելի: Հիմա այս քննարկումը կարծիքի արտահայտու՞մ էր, թե՞ ոչ, միանշանակ` այո, քանի որ գրեթե բոլոր մասնակիցները միանշանակ պնդում էին՝ պատերազմից խուսափել հնարավոր չէր: Հնարավոր էր, թե ոչ, դա թողնենք պատերազմի հաղթական ավարտից հետո, երբ հնարավոր կլինի իրերը կոչել իրենց անուններով: Պատերազմից հետոյին, առհասարակ, շատ հարցեր ենք թողնում՝ դիվանագիտական շփումներից մինչև բանակի գործողություններ: Այժմ տքնաջան աշխատանքի, թիկունքում ամուր մնալու, միմյանց չբզկտելու ու ներքին թշնամանքին վերջ տալու ժամանակն է: Հանրային կապերի հայտնի ՊՈԱԿ-ն իր աշխատանքը վերանայելու լրջագույն խնդիր ունի: Պատերազմի ժամանակ մարդկանց «ֆեյքերով» չես սնի, հրանոթի դժնի ձայնից ու ամեն մի բոթից հետո սթափվում ես:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ