Աղքատ հասարակությունում մարդն արժեք չէ

Այսօր մարդու իրավունքների պաշտպանության միջազգային օրն է: Օրն արժևորվում է թե իշխանությունների, թե ընդդիմության կողմից: Արժևորվում է ավելի շատ ֆորմալ առումով, բովանդակության մեջ՝ մարդը մեզանում արժևորված, գնահատված չէ:

Իհարկե, քաղաքական ազատությունների մասով՝ մեր երկրում հիմա վիճակն ավելի վատ չէ, քան հարևան երկրներում: Ադրբեջանի հետ նույնիսկ համեմատություններն են ոչ տեղին, որովհետև աշխարհի շատ երկրներ, այդ թվում՝ Հայաստանը, պարզապես դրախտ են հարևան երկրի հետ համեմատության համատեքստում:
Հայաստանում կա Շանթ Հարությունյանի ու նրա ընկերների խնդիրը, ու դա վատ է, բայց Թուրքիայում էլ բիրտ ձևով ցույց են ցրում, իսկ Վրաստանում իսկական «վհուկների որս» է նախորդ իշխանության ներկայացուցիչների հանդեպ՝ քաղաքական մոտիվացիայով ու բաղկացուցիչով: Իրանի մասին հատուկ չեմ խոսում, որովհետև այս երկրի իշխանությունը միջազգային բոլոր զեկույցներում ճանաչված է ամենաավտորիտարներից մեկը աշխարհում:
Ցավոք, մեր նշաձողն այնքան է իջել, որ համարժեք չի լինի համեմատությունը քաղաքակիրթ երկրների հետ, ու սահմանափակվում ենք տարածաշրջանային զուգահեռներով:
Իհարկե, տարածաշրջանում Հայաստանն այլևս «ժողովրդավարության կղզյակ» չէ, ինչպիսին էր 90-ականներին, բայց չունի էլ կառավարման այնպիսի ավտորիտար համակարգ, որի հետ գործ ունեինք Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության տարիներին:
Բայց մեզանում մարդը շարունակում է չգնահատված ու չարժևորված մնալ: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել մի հասարակության մեջ, որի մեկ երրորդն աղքատ է՝ նույնիսկ պաշտոնական վիճակագրության համաձայն: Հյուգոն խոսում էր թշվառության ու գրագիտության պակասի, մի շարք հասարակական չարիքների ուղղակի կապի մասին: Նա միանգամայն ճիշտ էր, որովհետև աղքատ հասարակությունը չի կարող առողջ լինել, չի կարող գիտակցված ու ճիշտ ընտրություն կատարել, չի կարող չծնել կոռուպցիոն ու այլ երևույթներ:
Այսօր մենք ունենք լյումպենացող, հուսահատ ու արտագաղթող հասարակություն, ինչը հետևանք է ոչ արդյունավետ կառավարման, քաղաքական համակարգի անորակության: Սրա մասին պետք է խորհեն վատ կառավարող իշխանավորներն ու իշխանության ձգտողները: Գեղեցիկ խոսքերից կշտացել ենք:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա
• ՀՅԴ ուղեգիծը կմնա անփոփոխ
• Մեր դիվանագիտությո՞ւնն է անորակ, թե՞ մենք չունենք դաշնակիցներ
• Եթե չենք ուզում հայ-ռուսական հակադրություն, պետք է վերանայվեն այսօրվա հարաբերությունները
• Երեք ինքնահավան նախագաների պատանդ, Հայաստանս
• Եվրասիականության թուրքական բաղադրիչը
• Պատերազմ է, որին ներկա է միայն բանակը
• Մեր կառավարությունը զուրկ է կանխատեսելու, պլանավորելու ռեսուրսից
• Խորհրդարանն ալեկոծ էր, բայց նոր ոչինչ չիմացանք
• Պուտինի խոսնակի վերջակետը. մեր պահանջը մերժված է
• Հայաստանի տնտեսության զրոյական վիճակը
• Անտարբերության վիրուսը
• Աղքատության ու նվաստացման հետևանքը
• Ո՞վ է դատելու ոճրագործին
• Այնքան թանկ ու կորսված կյանքը
• Ճգնաժամի փաստը խոստովանվում է, լուծումներ չկան
• Անօրակարգ խորհրդաժողով՝ կոնկրետ նպատակով
• Մեր սգի ու խեղճության շաբաթը
• Մնանք սպասող Բյուրոյի խաբարին
• Ցինիզմի դրսևորում

Մեկնաբանություններ