ՀՀ ներկայիս իշխանության մեծագույն մեղքը, անշուշտ, ազգային աղետ սանձազերծելն է՝ ի դեմս հայաթափված Արցախի և Հայաստանի կորուսյալ մի շարք տարածքների: Բայց դրան չզիջող մեղք ու հանցանք է նաև հայ ժողովրդին ներքինու վերածելու ճիգերը:

Հայ հրապարակախոսական պրոպագանդայի մշակները օվսաննա են ճչում այն պետությունների հասցեին , որոնք հայտարարում են, թե թույլ չեն տա Հայաստանի սահմանների որևէ փոփոխություն:

Հայաստանում կառավարիչ նշանակված փաշինյանը երեկ խոսելով հանրապետությունը լուծարելու մասին, մեր ազգի նվիրական երազները, իղձերը և նպատակները համեմատեց կարմիր բլուզի, իսկ մարտահրավերները կատաղած ցլերի հետ։

Նիկոլի երեկվա՝ սահմանադրության մասին հարցազրույցից հետո մեծ է գայթակղությունը՝ հանրային տրամադրությունները տանելու նույն ճանապարհով՝ քննարկել-քննադատել-հերքել նրա ասածները։ Դա սխալ ճանապարհ է։ Նիկոլը ձևակերպեց ընտրության իր առաջարկը՝ կամ նոր պատերազմ կամ սահմանադրության փոփոխություն։

Մի քանի րոպե տարբերությամբ Իլհամ Ալիևը և Նիկոլ Փաշինյանը նույն տեքստերն են արտաբերել և երկուսն էլ հայտարարել են Հայաստանի Սահմանադրությունը փոխելու և Անկախության հռչակագրից հրաժարվելու անհրաժեշտության մասին։

Նիկոլի միակ օրակարգն իր ֆիզիկական անվտանգությունն է, որն այս պահին ապահովում է նրա իշխանության լինելը:

2020 թվականի աշնան ցավալի պարտությամբ պատերազմն իրականում վաղուց էր սկսվել: Այն ընդհանրապես չէր ավարտվել 90-ականների հրադադարի պայմանագրով: Եվ ժամանակին անչափ տեղին էր Վազգեն Սարգսյանի կոչը, որ, «ժողովուրդ, զգոն եղեք, պատերազմը չի ավարտվել»: Այն շուրջ քառորդ դար շարունակվում էր մեր նկատմամբ թուրք-ազերիների կիրառած տնտեսական, լրատվական, ճանապարհային շրջափակմամբ, իրենց երկրներում հայ ժողովրդի նկատմամբ թշնամանքի քարոզչությամբ: Եվ այսօր էլ ակնհայտ է , որ այն շարունակվում է։

Նիկոլ Փաշինյանը որոշել է փոխել Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությունը: Մի կողմ դնենք այն փաստը, որ նա դա անում է Ալիևի հրահանգով, հիշենք, որ վերջինս այդ մասին բարձրաձայնել է դեռ 2021 թ.:

Եթե Փաշինյանի շրջապատում և կողքին մեկը չկա, ով նրան կհուշի, որ ինքը իր քաղաքական կուրսի կրախի առաջ է և այնքան է կքել սեփական սխալների ծանրությունից, որ այլևս ոչ քաղաքական ինտերպրետացիաները, ոչ խոսքահոսութունն ու դեմագոգիան, ոչ կրոնական աղանդապետի դոգմատիկ վարքաբանությունը, ոչ պատվախնդիր ռեֆորմիստական ոճը, ոչ էլ օրակարգերը ալյա՝«խաղաղություն», «լեգիտիմություն, «նոր սահմանադրություն», ոչ էլ ֆեյքակրատիան նույն էֆեկտը չունեն և հանրության մոտ իր քաղաքական ընկալման առումով ենթարկվել են այն աստիճան դևալվացման, որ իշխանության քաղաքական կենսունակության պահպանման տեսանկյունից արդեն վտանգավոր են, իսկ վերարտադրման համար՝ անպետք, ուրեմն նրա շրջապատը ևս հոգնել է նրանից և ցանկանում է նրա անվերադարձ կրախը:

Եթե Բանակի օրվա առթիվ շնորհավորանքը վերաբերում է նաև սուրեն պապիկյանին, նրան ու նիկոլին «չեստ տվող» (գ)եներալներին, Զինված ուժերի գլխին «պոպոք ջարդողներին», ապա՝ կներեք, ես շնորհավորելու բան չունեմ ու շնորհավորանքների առիթ էլ չեմ տեսնում: