Այն, ինչ կատարվում է այսօր, կանխատեսելի էր դեռ շատ վաղուց։ Խնդիրը պարզապես այն է, որ Նիկոլի սպասումները, թե Ռուսաստանն ինքնակամ կլքի տարածաշրջանը, չեն իրականանում...

Ինչպես հասարակությունն է բազմաշերտ ու խայտաբղետ դարձել (ուղղահայաց և հորիզոնական բաժանումներ պատկերացրեք), այնպես էլ երկրի վերականգնման պայքարը պետք է լինի բազմաշերտ ու բազմահարթակ։

Գիշերը ուկրաինացիներին էի լսում: Այն ուկրաինացիներին, ովքեր գործող իշխանություններին ընդդիմադիր են, բայց ռուսամետ չեն ու առավելապես պատկերացնում են իրենց մոտ ինչ վիճակ է իրականում, կարողանում են ճիշտ գնահատել Արևմուտք-ՌԴ առճակատումը, հասկանում են, որ իրենք, իրավիճակի ու զինտեխնիկայի անհրաժեշտ ծավալների չփոխանցման պարագայում, «расход» են լինելու, հասկանում են՝ Արևմուտքի գումարը, որ մտնում է իրենց երկիր, յուրացվում է և այլն, և այլն:

Վստահ եղեք, որ կգա մի օր, երբ քաղաքական պաշտոն զբաղեցնող պաշոնատար անձը ոչ թե կսահմանափակվի հրաժարական տալով կամ մեկ նախադասությամբ հայտարարություն անելով ու չքվելով, այլ խորը և համապարփակ հաշվետվություն տալով...

Ասում են՝ մենք դիմադրելու պոտենցիալ չունենք։ Մի կողմից, ճիշտ են ասում՝ կառավարման ներկա որակներով այդ պոտենցիալը չկա և 30 տարի հետո էլ չի լինելու։ Եկեք ֆինանսական, տեխնոլոգիական և մարդկային ռեսուրսների մասով տեսնենք՝ մենք արդյոք այդ դիմադրելու ռեսուրսը ունե՞նք, թե ոչ։

ՈՒշադիր հետևեցի փոխվարչապետ Տ. Խաչատրյանի «Հ1»-ին տված հարցազրույցին և նրա կարկամած խոսքից ու աչքերում արտացոլված դիվային վախից ինքս էլ վախեցա:

Արցախը հայաթափվելուց, այսքան աղետներից հետո ԱԺ-ի ընդդիմադիր, առավել ևս, իշխանական պատգամավորները հրաժարական չեն տալիս։ Հիշո՞ւմ եք 2018-ի մայիսի 8-ը, երբ ՀՀԿ պատգամավորների մի մասը քվեարկեց Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետ ընտրվելու օգտին։ Ինչը կամ կամ ովքեր 2018-ին ՀՀԿ-ին հարկադրեցին լուծարել մեկ տարի առաջ՝ 2017-ի ապրիլի 2-ին ընտրված խորհրդարանը, որպեսզի նոր ընտրությունների արդյունքներով Նիկոլ Փաշինյանը լիակատար իշխանություն ունենա։

Հայոց քաղաքագիտության թշվառությունը և ծեծը անմիջական կապի մեջ են այլևս։

Մենք գուցե շոշափելիորեն չենք նկատում, բայց Հայաստանում քաղաքացիական պատերազմ է՝ հոգևոր-քաղաքակրթական արյունալի պատերազմ։ Բարիկադավորվել են իրարամերժ և հակոտնյա ուժերը և պատրաստ են հաշվեհարդար տեսնել, վրեժ լուծել միմյանցից։

Անառակ որդու առակը, թերևս, ամենահայտնի տերունական առակն է։ Այն հազար անգամ մեկնաբանվել ու վերլուծվել ու բացատրվել է թե՛ եկեղեցու հայրերի, թե՛ նոր շրջանի մարդկանց կողմից, ու միևնույն է՝ այս առակն ավելի հարուստ ու խորն է թվում, քան բոլոր-բոլոր մեկնությունները՝ միասին վերցրած։