Թե ով է մեզ ասել, որ մենք տաղանդավոր ու հանճարեղ ենք, ես չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ մենք դրան լրջորեն հավատացել ենք, և դա նույնիսկ թափանցել է հասարակության ամենաստորին մակարդակներ։
Քամյու եմ կարդում, «Կալիգուլան»:
« Օ՜, հրե՛շ, նորի՞ց խաղացիր: Խաղում էիր, չէ՞: Եվ գոհ ես քեզնից:
Այո՛, խաղում էի»:
Այս անունը Լևոն Ներսիսյանին տվել են Բոհեմում: Ինչու՞: Խաղալու՞ համար, թե՞ հաճախ է մեջբերել այս խոսքերը:
1900-ական թթ. սկզբներին սրվել էին հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները: Թումանյանը, իր հետ վերցնելով ամենամտերիմ ընկերոջը՝ Ղազարոս Աղայանին, գնում է Ղազախի շրջան՝ բանակցությունների: Ոչ մի կողմը չի ուզում զիջել: Թուրքերից մեկն առաջարկում է.« Թող ձեզնից մեկը կոխ բռնի մեր փահլևանի հետ: Թե դուք հաղթեք` ձեր ուզածով լինի, թե մենք՝ մեր ուզածով»:
Համազգային զարթոնքի արշալույսին Օպերայի հրապարակում գարնան կենսաբեր որոտի պես մի առնական ձայն հնչեց, որի արձագանքները հասան աշխարհի բոլոր ծայրերը, ուր անգամ մեկ հայ էր ապրում:
Հարստություն ու բիրտ ուժ չունենք, բայց կարող ենք, չէ՞, գոնե գաղափարական ուժ ունենալ, որը հնարավորություն կտա ազատվել մեր չափից դուրս հնացած և անիմաստ փսևդոգաղափարական ծանր բեռից, որի քարշ տալը վաղուց արդեն մեր ուժերից վեր բան է։
Արցախցի Մխիթարն է, ծնունդով ԱՀ Մարտունիից:
Մխոն շատ վաղ տարիքից է կռվել հայրենիքի, իր տան և արժանապատվության համար։
Պատանի էր, երբ առաջին անգամ մտավ խրամատ, սկզբում հոր համար գնդացիրի փամփուշտներն էր լիցքավորում, հետո արդեն ծառայության անցավ
-Ես ձեր բիբերի մեջ եմ, շուրթերին ու լեզվին, հեռվում մի որոնեք... Ինձ որ ճշմարիտ փնտրող լինեիք, չէիք կորցնի: Ես, ինչպես միշտ, Հայաստանում եմ: ՈՒղղակի՝ ինձ սպանող ու աչքից հեռու մի խուլ տեղ թաքցնող ստահակները ամեն ինչ գաղտնի պահեցին, բայց նրանց գործը շարունակողները տեղս գիտեն:
Քանի որ վերջին շրջանում Ադրբեջանի բռնապետ ղեկավարը խոսում է չափազանց շատ, և մեծ քանակի նյութեր են կուտակվում, ցանկանում եմ ուղղակի պարբերաբար ելույթներից որոշ հետաքրքիր հատվածներ տեղադրել, որոնք սովորաբար կորում են լրահոսում։