Հիմա էլ սիրտն արձան է ուզում

Երեկ ԱԺ ամբիոնից, իբր պատասխանելով Արծվիկ Մինասյանի հարցադրմանը վիժվածքը շեղեց թեման ու սկսեց հռետորական հարց տալ.

-Ինչու՞ Հայաստանում չկան հայ թագավորների արձաններ:

Ինչ-որ մեկը դահլիճից հուշեց որ` կա՛ն:

Նա էլ կողքի չընկնող կատվի պես ասաց` մեկ ձեռքի մատերի վրա կարելի է հաշվել, թե քանի թագավորի արձան կա Հայաստանում, Իսկ թագավորը դա պետության դեմքն է պետությունը մարմնավորող խորհրդանիշը։ Չունենք թագավորների արձաններ, որովհետև մեր հայրենասիրության մոդելը պետականաշինական չէ, այն ներմուծովի է։

Այնուհետև ավելացրեց, որ ամենափոքր գյուղում անգամ…

ՈՒ էլ չշարունակեց, զգալով ասելիքի տգիտության աստիճանը։

Վիժվա՛ծք, այն աստիճանի տգետ ու անգրագետ ես, որ չգիտես` թագավորների արձաններ կան միայն այն երկրներում, որոնք իրենց պետականությունը չեն կորցրել։

1000 տարի պետականություն չենք ունեցել, բաժանված ենք եղել Բյուզանդիայի ու Իրանի մեջ, հետո Բյուզանդիային փոխարինեց Թուրքիան, հետո Հայաստանի մի հատվածը պարսիկներից նվաճեց Ռուսաստանը։

Ըստ քո տգետ ու տխմար խելքի, բյուզանդացիք, թուրքերը, թե՞ պարսիկները պետք է թուլատրեին կանգնեցնել հայոց թագավորների արձաններ։

Հետո եկան Առաջին հանրապետության երկու տարիները. սով, պատերազմ, համաճարակ, փախստականներ, հազարավոր որբեր, անտուն գաղթականներ։ Այդ հոգսերը թողած, պետք է թագավորների արձաննե՞ր կանգնեցնեին։

Դե հա՛, ըստ քեզ, լափդ տեղը լինի, ժողովուրդը, երկիրը, հայրենիքը հե՛չ։

Առաջին հանրապետությանը հաջորդեց Խորհրդային Հայաստանը։ Խորհրդային Հայաստանում պրոլետարիատի դիկտատուրա էր։ Այսինքն, իշխում էր պրոլետարիատը, որը մերժում էր թագավորներին։ Ըստ քո հիմար խելքի, պրոլետարիատը պետք է թագավորի արձա՞ն կանգնեցներ։

Նորանկախ Հայաստանի պատմությունը կրկին սկսվեց… պատերազմ, երկրաշարժ ու ավեր, սով, ցուրտ ու զոհեր։

Այդ խնդիրները թողած պետք է թագավորների արձաններո՞վ զբաղվեին։ Այդ ամենը քիչ-քիչ հաղթահարվեց, սկսեցին և՛ արձաններ, և՛ հուշակոթողներ դնել, և՛ դամբարանները վերանորոգել։ Քանի չեկար դու, որ տանում է կործանման մեր պետականությունները։ Ով հայրենիքից, հայրենասիրությունից ու պետականությունից ոչինչ չի հասկանու, այ դու ես ներմուծովի մեր կյանքում ստոր վիժվածք, դու՛։

Իսկ կիսատ թողած նախադասությանդ չեմ անրադառնա, չնայած պարզ է ինչ նկատի ունեիր։

Չեմ անրադառնա, որովհետև անսրբություն դավաճան վիժվածք ես, որովհետև այն, ինչ դու նկատի ունեիր դավաճան պապուդ անունը այդ գյուղական սրբավայրերում լինել չի կարող։

ՈՒ դու սատկելու ես, դու չես մեռնելու, սատկելու ես։

Հայրապետ ԱՐԻՍՏԱԿԵՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ