Վաղը կամ մյուս օրը եթե պատերազմ սկսվի, «թշնամիներ կերտող» մեր հայրենակիցները, այդ թվում՝ Հայաստանից դուրս, բայց ամեն օր Հայաստանի բնակիչներին ուղղություն ցույց տվող, նորից շարունակելու են օնլայն պատերազմ վարել: Հայաստանի իշխանությունները, իրենց ձեռքով երկիրը կործանման հասցնելուց հետո, նոր «Սարդարապատի» կոչեր են անելու, իսկ ինձ նման մարդիկ, որ ամեն օր զգուշացնում են, թե «Գիքո՜ր ջան, ծակ ջեբով ո՞ւր ես գնում», գնալու են ռազմաճակատ։ Այ քեզ արդարություն։

Իմիջիայլոց, Հռոմի ստատուտով ՀՀ-ն միանում է ՄԱԿ-ի Միջազգային քրեական դատարանին. այն ՄԱԿ-ի, որին երեկ Ալիևը 1 մլն դոլար նվիրաբերեց, ինչի դիմաց էլ Լեռնային Ղարաբաղ մեկնած ՄԱԿ առաքելությունը չտեսավ Ստեփանակերտում ու առհասարակ Արցախում տեղի ունեցած ավերածություններն ու ցեղասպանության վառ ապացույցները:

Այսօր առավել քան տեսանելի է, որ Հայ ժողովրդին համատարած զինաթափում են Հայոց նոր ցեղասպանության մեկնարկած սպառնալիքով։ Զինաթափմանը, ըստ էության», մասնակցում է միջազգային հանրությունը՝ իր քաղաքակիրթ ու ոչ քաղաքակիրթ հատվածներով։

Ամերիկան և Եվրոպական փափուկ ուժի կիրառմամբ (եթե իհարկե փափուկ էր, որովհետև ունեցանք, թե´ ռազմական գործողությունների արդյունքում զոհեր և թե´ բենզինի պահեստի պայթյունի հետևանքով զոհեր) արցախցիներին ստիպեցին լքել իրենց հազարամյակների բնօրրանը:

Ո՛չ Ռուսաստան ենք ճանաչում, ո՛չ Արևմուտք, ո՛չ Արևմուտքի շահն ենք գիտակցում, ո՛չ Ռուսաստանի, ո՛չ էլ սեփական շահը։ Ո՞րն է իրավիճակի էությունը։

Ինչպիսին ժողովրդի իշխանն է, այնպիսին նրա սպասավորներն են, ինչպիսին քաղաքի առաջնորդն է, այնպիսին՝ նրա բնակիչները: Տգետ թագավորը կորստյան է մատնում իր ժողովրդին. քաղաքը կառուցվում է հզորների իմաստությամբ (Սիրաք 9:2-3):

ՄԱԿ-ն, իբր մտահոգված Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության կարիքներով ու ճակատագրով, երեկ առավոտյան այնտեղ ձևականորեն ուղարկել է առաքելություն (https://iz.ru/.../missiia-oon-pribyla-v-nagornyi-karabakh):

Եթե օրհասական պահին չկարողացաք նստել «Կլոր սեղանի» շուրջ, պատրաստ եղեք, որ իրար հետ կարող է նստեք թշնամու «մեղադրյալի աթոռին»։

Էդ, որ ասում եք՝ մենք ռուսներին ավելի շատ ենք սիրել, քան՝ ինքներս մեզ, ու էդ ամենը լղոզում պաթոսով, էդ մարդկանցից քանի՞ հոգի է Հայաստանում ու Արցախում ընտրել էն մարդկանց, ում հետ Ռուսաստանը ցույց էր տալիս, որ ավելի նպատակահարմար է աշխատել։ Էդ մարդկանց լավ գիտեք, Արցախում Վիտոն էր, ՀՀ-ում՝ երկրորդ նախագահը։ Գոնե էս հարցում էդ ազնվությունն ունեցեք. 2018-ին Կարեն Կարապետյանն էր, ոչ թե՝ Նիկոլը։

Հասունացել է պահը, երբ ազգովի, ողջ հայերով, հստակ դիրքորոշումներ պետք է արձանագրենք այսօրվա ու ապագայի համար։