Արդի քաղաքական կատեգորիաներում անսպասելիության բաղադրիչի գրագետ կիրառումն անչափ մեծ շարժիչ ուժ է: Վարչապետի փոփոխությունը ևս այդ ենթատեքստում էր: Այդպիսով Սերժ Սարգսյանն առաջ ընկավ բոլորից, ստվերայինից վերածվեց հրապարակային մոդերատորի: Հաշվարկը, մեր հավաստի տեղեկություններով, վաղուց էր արվել, այն իր «արտացոլումն» էր գտել հունվարին Սեուլում հանգստացող Սերժ Սարգսյանի մտային կոնցեպցիայում, որին տեղյակ էր նաև վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը։

Մինչ Եվրոպան ու նաև ամբողջ աշխարհը շտապ կարգով ձգտում են դիմակայել վաղուց ձևավորված այն փաստին, թե էներգառեսուրսների առևտուրը տնտեսականից վերաճել է աշխարհաքաղաքական և անգամ ռազմական գործոնի, Չինաստանը կոնկրետ ու գործուն քայլեր է ձեռնարկում իր էներգետիկ անվտանգության ապահովման համար։

Այո, մենք արդեն նշել ենք, որ հենց Ղրիմի մարտի 16-ի հանրաքվեից հետո Թուրքիան հանկարծ վերսկսեց խոսակցությունները Սիրիայի դեմ պատերազմի հնարավորության մասին։ Եվ նույնիսկ սիրիական մեկ ռազմական ինքնաթիռ խփեց։ Բայց նաև ոչ ոքի աչքից չի վրիպել, որ մարտի 28-ին թուրքական կառավարությունը կոշտ արձագանքեց համացանցում երկրի անվտանգության ուժերի և արտաքին գործերի նախարարության ղեկավարների հանդիպման ձայնագրության հրապարակմանը։

Եթե հակիրճ` ապրիլի 2-ին ՀՀ Սահմանադրական դատարանը կայացրեց անսպասելի որոշում: Համարյա երկրորդ սեպտեմբերի 3-ը` մեր կյանքի մեկ տարում: Այո, 80 տոկոսը դեմ էր, թերևս դեմ էր 100 տոկոսը: Այո, առաջարկված օրինագիծը, ապա նաև ընդունված օրենքը հակասահմանադրական էր: Այո, հունվարի 1-ից ՍԴ-ն կասեցրել էր օրենքի մի քանի հոդվածներ:

Պետք չէ «բայղուշություն» անել, բայց և այնպես, ապրիլի 28-ին կազմակերպվող շուրջօրյա հանրահավաքները կգրանցեն թվով երրորդ, բայց և վերջին խոշոր ֆիասկոն Ռոբերտ Քոչարյանի համար:

Սիրիայի հյուսիսում գտնվող Քեսաբի կիլիկյան հայության ողբերգությունը, դատելով հարևան Թուրքիայում տիրող իրավիճակից, մի քանի գործոնի զուգորդություն է, որոնք վճռել են կառավարել Թուրքիայի այսօրվա ղեկավարները` նախագահ Գյուլը և վարչապետ Էրդողանը։ Մենք երախտապարտ ենք Աստծուն ու սիրիական բանակին, ինչպես նաև Քեսաբի հայ աշխարհազորայիններին, որ այս անգամ էլ վիժեցրին Թուրքիայի ռազմական արկածախնդրությունը։

Հայոց 2014-ը զարմանալիորեն նմանվում է հայոց 1914-ին: 100 տարի անցավ, հայոց ճակատագրում ոչինչ չի փոխվում: Քեսաբը եկավ հիշեցնելու, որ մեր ճակատագիրը անդառնալիորեն կապված է Սիրիային, ու մեր ճակատագրում անփոփոխ է թուրքական գործոնը: Ինչպիսին էլ լինի Թուրքիան` քեմալական, եվրոպական, քաղաքակիրթ, աշխարհիկ, ինչ անուն էլ ինքն իրեն տա:

Միշտ է այսպես եղել, սակայն Ջրհոսի ժամանակահատվածում ահավոր անխոհեմություն, շատ մեծ շռայլություն կլինի Քեսաբի «քայլող քարավանի» շարասյան մեջ չտեսնել բուն ազդանշանը, որը տիեզերքը հղում է մեզ այս փուլում:

Հետևելով այն բոլոր «հույսերին», թե Պեկինն ու Վաշինգտոնը, վերջապես, կգժտվեն, եղած հակասությունները կհասնեն անհաղթահարելի մակարդակի, և իրականություն կդառնան Մոսկվային ոչ ձեռնտու բանաձևերի վրա Չինաստանի «վետո» դնելու երազանքները, այնուամենայնիվ, ուզում եմ մի հասարակ, կենցաղային հարց տալ. «Իսկ դուք ձեր կնոջը, երկու դեռահաս երեխաներին ու սիրելի զոքանչին կուղարկեի՞ք թշնամու մոտ»։

Երբ 2014 թ. մարտի 18-ին աշխարհի «մեծ ժողովրդավարությունը»` ԱՄՆ-ը, խզեց դիվանագիտական հարաբերությունները Սիրիայի հետ և սիրիացի բոլոր դիվանագետներից պահանջեց շտապ հեռանալ երկրից, երևի քչերն էին պատկերացնում, թե իրավիճակի զարգացումն ուր են տանում Վաշինգտոնի քաղգործիչներն ու Պենտագոնը։ Թեև մենք դեռ փետրվարին էինք Հայաստանի հասարակայնությանն ու ամբողջ հայկական սփյուռքին նախազգուշացնում, որ հիմա հենց ԱՄՆ-ն է գլխավորում աշխարհի այն ուժերին, որոնք տրամադրված են մոլորակը մաքրելու հայրենի հողում ապրող հայ ազգից։