Նույն մարդիկ՝ հուլիսի 1-ից առաջ. «Մեկ է, ամեն ինչ հանձնած ու ծախած է, իմաստ չկա պայքարելու Բերձորի համար, անտեղի նյարդեր եք քայքայում, էս ազգը դրան արժանի չի»:
Հարկադրված եմ մասամբ նոր փակագծեր բացել։ Բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե նոյեմբերի 9-ի տխրահռչակ հայտարարության վավերացման մասին խոսելով, իբր թիրախավորում ենք ՌԴ-ի կողմից դեֆակտո խաղաղապահ առաքելությունը, թերևս, չարաչար սխալվում են։
Հայաստանի հիմնական խնդիրը միջանձնային հարաբերություններն են, որոնց վրա ձևավորվում են մնացած բոլոր ինստիտուտները. հենց այդ հարաբերությունների կանոններն են, որ ոմանք կոչում են ազգային գաղափարախոսություն, ավելի բարձր մակարդակներում՝ մշակույթ, որոնց վրա ձևավորվում են քաղաքակրթություններ:
Ամիսներ առաջ ԱԱԾ-ն հանրությանը խրոխտ զեկուցեց, որ լրտեսության ու պետական դավաճանության գործով կա 20 մեղադրյալ։ Դրանցից մեկը եղել է Գարիկ Էլոյանը, ում օրերս ազատ են արձակել՝ հանցակազմի բացակայության հիմքով։
Արևմտյան երկրները ինչ անբարոյականություն, ստորություն, տականքություն ասես սղացնում, ջրում, սաղացնում և ցրում են դեմոկրատիայի, մարդու իրավունքների, խոսքի ազատության, վեհ ու բարի նպատակների անվան տակ:
Հիշու՞մ եք՝ ՍԴ դատավոր Վահե Գրիգորյան կար՝ սորոսական արմատներով և իշխանահաճո։
Սույն իշխանահաճո անձնավորությունը Սահմանադրական դատարանի շուրջ մղվող «պատերազմների» ընթացքում երկու տարուց ավելի չաշխատեց, օգտվելով պաշտոնի ընձեռած առավելություններից՝ բարձր աշխատավարձ, սպասարկող մեքենա, վառելիք և այլ արտոնություններ։
Այլևս չեմ դիտում՝ վիրավորական է և խիստ կանխատեսելի։ Գրեթե անխուսափելի։
Թշնամու դիրքորոշումներ, պատասխանատվությունից փախուստներ, մեղքի բաշխումներ, անհատական անվանարկումներ։
Աշխարհում չի եղել մի երկիր, որի ղեկավարը, քաղաքական ձախողումներից, ռազմական խոշոր պարտությունից, հսկայական տարածքներ կորցնելուց և բանակը ջլատելուց հետո, ոչ միայն կենդանի լինի կամ ազատության մեջ, այլ նաև շարունակի ցինիկ ասուլիսներ տալ:
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։