«Քոչարյանն ախպերս է, Սերժը՝ ընկերս, Կարեն Կարապետյանի մասին էլ խոսք չկա...»

ԱԼԱԲԱՇ՝ ԴՈՒ ԱԼԱԲԱՇ
ՏԻՄ ընտրություններն իշխանական «ընդերքը» բացելու անսահման հնարավորություն են: Խոսքը կոնկրետ դեպքում ևս մեկ անգամ գյուղապետ դառնալուն «միտված» հայոց ամենապատմական գյուղերից մեկի` Օձունի գյուղապետ (դե՜ռ 96-ից), ՀՀԿ-ական Մելիք Այվազյանի մասին է:
Ալաբաշ Մելո. այդպես են անվանում նրան համագյուղացիները, ընդ որում, սույն գյուղապետը փոխարինել է «Ավերակիչ» մականունով գյուղապետին:
Եվ, ուրեմն, սույն Մելոն առավոտյան զարթնում, բարլուսախառը «հրովարտակում» է ի ծագս աշխարհի` «Քոչարյանն ախպերս է, Սերժը՝ ընկերս, Կարեն Կարապետյանի մասին էլ խոսք չկա...», չկա, որովհետև 2007-ին, բայց հատկապես 2008-ին, երբ Կարեն Կարապետյանն օրերով բացակայում և «ձայներ» էր հավաքում յուր հարազատ երկրամասից` ՀՀԿ-ի ու «նախագահի» համար, Մելոն ալաբաշորեն մեծ օգնականություն էր ցուցաբերում: Ինչպե՞ս` հարցրեք համագյուղացիներին (նման ամեն մի ընտրությունից հետո պատմական Օձունի ճամփեքով սահում են նրա թոփ-թազա «ջիպերը»): Այդ իսկ պատճառով էլ նա այսօր լիարժեք իրավունք ունի «ընկերության» անունից հայտարարություններով հանդես գալու ամեն ինչից վաղուց զզված ու հոգնած իր համագյուղացիների սարսափած աչքերի առջև:
Ինչո՞ւ սարսափած. հարգարժան գյուղապետի ու նրա որդու` գյուղի դեզերը հրդեհելու, գյուղացիներին դանակահարելու (հուր ու երկաթի են արժանանում նրանք, ովքեր պարոն Մելոյին չեն պաշտպանում) և մնացյալ հույժ «ընկերական» պատճառներով:
Մի կողմ թողնելով վիպական այս էքստրիմը (Հրանտ Մաթևոսյանն ասում էր` էդ կողմերում վեպը փողոցում գցած է, վերցնող չկա)՝ անդրադառնանք «նամակի բուն բովանդակությանը»:
Ի դեպ, հիշենք, որ Օձունն այն գյուղն է, ուր առաջին նախագահ Տեր-Պետրոսյանին դիմավորեցին անչափ ջերմ, գյուղի քահանա, մուսալեռցի տեր Վրթանեսի առաջնորդությամբ (թե ինչքան էր դրանից «այլայլվել» պարոն գյուղապետը` մի հարցրեք գյուղացիներից): Առաջին նախագահն էլ օձունցիներին խոստացավ. կընտրվի, կվերականգնի Օձունի պատմական եկեղեցին, որն անմխիթար վիճակում է:
Մոտ քսան օր հետո կառավարությունը, փորձելով օձունցիների սիրտն առնել, նախաձեռնությունն առաջին նախագահից «իր ձեռքը վերցրեց», «պատմական» որոշում կայացրեց` վերականգնել եկեղեցին, նրա գմբեթը... Առայսօր ոչինչ արված չէ, որպեսզի գոնե պարոն գյուղապետն «ընկերաբար» հիմնարկեք կատարեր կիրակի օրը համայնքում սպասվող ընտրություններից առաջ:
Սակայն «ընկերության» նվիրյալը յուր հոգևոր գործունեությունն այդպիսի «մանրուքների» պատճառով ամենևին չէր կասեցրել. ահա և` ֆրանսիական մի կազմակերպություն Օձունում խմելու ջրագիծ է կառուցում։ Ժամանակն անիմաստ չկորցնելով` աչքաբաց գյուղապետը գյուղ ժամանած մորմոնների հետ գործարք է կնքում, և վերջիններս նրան ջրի խողովակներ են նվիրում։ Ինչի՞ դիմաց՝ հասկանում եք:
Եվ ուրեմն, հարգարժան ֆրանսիացիք երբ գալիս են, որ ջրագիծը բացեն, «տենում են», որ ջրագծի մի մասը կառուցված է կոյուղու խողովակներով. մորմոնների «ունեցածը» կոյուղու խողովակներ էին, գյուղապետի համար էլ ոնց երևում է` տարբերությունը մեծ չէ, «տեղադրել» է դրանք, մտածելով` եվրոպացի «զատեր» են, կֆռռացնի:
Սակայն «կինոն» այստեղ չի ավարտվում: Ջղայնացած ֆրանսիացիներին ճամփելուց հետո պատվարժան, հոգեմարտիկ գյուղապետը գնում է մարզի խաների մոտ, խնդրում-աղաչում` մի օրով թույլ տալ «գեղումը մի 12 հատ ցայտաղբյուր բացեն` մի օրով, էն մորմոննիքն էլ գան, նայեն, որ էդ ցայտաղբյուրների վրա գրված է` «Հիսուս Քրիստոսի վերջին օրերի սրբեր», հետո հենց մորմոնները գնան, հաջորդ օրը «զգիրս ձեռաց» արագ հանիլ տեմ». հավաստիացնում է պարոն Ալաբաշը:
Ստացե՞լ էր այդ «դաբրոն» հոգևորամետ գյուղապետը մարզի իշխաններից, թե՞ ոչ, անհայտ է, որովհետև գյուղի քահանա, մուսալեռցի տեր Վրթանեսը մեծ մուրճն առնում, գիշերով բոլոր ցայտաղբյուրների վրայից ջարդում-ջնջում է սույն քայքայիչ աղանդի հետքերը` գմբեթը չվերանորոգված, դեզերը վառված... Հովհան Օձնեցու անունը կրող գյուղի ու նրա վանքի հիշողությունից:
Շա՜տ «վեպեր» պատմեցին օձունցիք իրենց գյուղի մասին. դրանց կանդրադառնանք այլ առիթով, սակայն վերջի համար ասենք, որ գյուղացիք նամակ են գրել ՀՀ նախագահի աշխատակազմի ղեկավար Կարեն Կարապետյանին ու նրա հորը, պատմել այս և բոլոր չպատմված «վեպերի» մասին, վերջում աղաչել-պաղատել են` «թողնեն ո՛չ Ալաբաշն էս անգամ էլ դառնա գյուղի քյոխվա», բա մի լավ «խազյային» չկա՞ «մեզ համար», հը՞, ասեք իմանանք` չկա՞. անվերջ հարցնում են օձունցիք:
Բայց ողջ խնդիրն այն է, որ գյուղացիները չեն համարձակվում ստորագրել այդ նամակի տակ ու խեղճացած նայում են իրար ու հարցնում են` «անցնիլ չի՞՜»:
-Անցնիլ չի:
-Բա ո՞նց կըլի՞՜:
-Իմացվիլ չի:
Հը՞, սիրելի իշխանություններ:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ