Սրբազանի շնիկը

Հոգևոր ճեմարանն արդեն ավարտել էինք: Մի քանի սարկավագներով հավաքվել էինք մեր միաբանական սենյակներից մեկում և փուռը դրած կովի գլուխ էինք ուտում, որը հետաքրքիր ձև ուներ, ավելի նման էր վագրի ժանիքների: Քանի որ կովի գլուխը լավ չէր եփվել, լրիվ չկարողացանք ուտել, մտածեցինք, թե ի՞նչ անենք: Պատկերացրեք, որ այն ժամանակ մենք 18-20 տարեկան երիտասարդներ էինք, լի չարաճճի մտքերով: Երուսաղեմի վանքից եկած սրբազաններից մեկը, որը Մայր տաճարի լուսարարապետն էր, շատ լավ հոգևորական էր, բոլորս էլ սիրում էինք նրան, և նա հրաշալի օրինակ էր մեզ համար: Նա մի փոքրիկ գեղեցիկ շնիկ ուներ, որը դրսի վանդակում էր պահում: Սրբազանը շատ էր սիրում այդ շնիկին, մենք նույնպես: Մտածեցինք մի բարի խաղ խաղալ նրա հետ, բնականաբար, առանց դիտավորության: Կովի գլուխը, ինչպես նկարագրեցի, վագրի ժանիքների էր նման` բաց բերանով, տարանք և դրեցինք շնիկի բնի առաջ ու վրան գրեցինք` «Փնտրեսչգտնեսյան հանձնաժողով», ու տուն գալով` մեզնից գոհ հանգիստ քնեցինք:
Ինչ տեղի ունեցավ հաջորդ առավոտ, պարզապես աննկարագրելի է: Մեր չարաճճիությունը ավարտվեց տխրությամբ: Ժամերգության ժամանակ նկատեցինք որ սրբազան հայրը լուռ ու տխուր է: Նա միշտ սիրում էր կատակել, ուրախ ու զվարթ մարդ էր: Զարմացանք: Նախաճաշի գնալու ճանապարհին հարցրի, թե նա ինչո՞ւ է տխուր, բա՞ն է պատահել: Մենք արդեն մոռացել էինք գիշերվա մեր արածը, կարծելով, թե պարզապես խաղ էինք արել ուրախանալու համար: Քանի որ սրբազանը ինձ շատ էր սիրում, այդ համարձակությունն ունեցա նրան հարցնելու: Նա տխրությամբ ասաց, որ առավոտյան իր փոքրիկ շնիկին մեռած է գտել: Ինչպե՞ս: Զարմացա ես: Իմ հարցին նա պատասխանեց, թե շունը երբ փորձել է գլուխը դուրս հանել, նկատել է վագրի ժանիքներ, ու քանի որ փոքրիկ էր, վախից սիրտը պայթել է: Ինչ-որ տեղ նա ինձ էլ կասկածեց, բայց ես հերքեցի, քանի որ իրապես մենք ոչ մի այդպիսի նպատակ չէինք ունեցել:
Տխուր էինք իրապես բոլորս` և՛ սրբազանը, և՛ մենք: Այդ օրերից շատ ու շատ տարիներ են անցել, ու ես չեմ կարողանում մոռանալ սրբազանի տխուր դեմքը և կասկածամիտ հայացքը:
Թող Աստված ների մեզ, մեր չգիտակցված արարքի համար, քանի որ մեր նպատակն այդ չէր:
Սիրելի սրբազան, Դուք Ձեր սերը, նվիրվածությունն ու հավատը մեզ ժառանգեցիք: Թող լույս իջնի Ձեր հոգուն:

Տեր Հովսեփ Ա. քահանա

ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Սկզբնաղբյուրը`http://frhovsep.com

Մեկնաբանություններ