Անկցե՛ն նիկոլը, սուտը, թրքությունը, կեցցե՜ն Հայոց տունն ու հայությունը

Երբեմն կարելի է այս օրերին լսել քրթմնջոցներ, որոնց ընդհանուր իմաստը հանգում է հետևյալին, թե բա՝ ինչու՞ են եկեղեցականները պայքարի առաջին շարքում, կամ՝ հոգևորականները թող աղոթքով զբաղվեն ու նմանօրինակ այլ բաներ:

Բաներ (խոսքեր), որ արտացոլում են դրանք արտաբերողների թերուս, նեղմիտ և, որոշակի դեպքերում՝ քողարկված կամ անթաքույց «նիկոլական» լինելը:
Հարկավ, ժամանակակից Հայաստանը աշխարհիկ պետություն է, կրոնապետություն չէ: Ասենք, Հայաստանը, եթե կրոնապետություն եղել էլ է, ապա շա՜տ խորը անցյալում: Հարկավ, Եկեղեցին անջատ է Պետությունից:
Բայ՛ց...
Նախ, Եկեղեցին, որքան էլ անջատ է Պետությունից, չի կարող անջատ ու անմասն լինել կյանքից, ի՛ր ժողովրդի կյանքից, տագնապներից, Հայրենիքի պաշտպանությունից, սպառնալիքներին դիմակայելուց:
Այնպես որ, հոգևոր հայրերին աղոթքի հորդորներ հղելը ոչ միայն անհեթեթ, այլև ցինիկ է հնչում: Մանավանդ, երբ նման կոչեր անում են անհասկանալի կրոնի ու զբաղմունքի տեր անձինք, կամ ավելի վատ՝ անաստված էակներ:
Երկրորդ, հարկ է նկատել, որ խոսքը սոսկ շարքային հոգևորականների մասին չէ, այլ՝ Հայ Առաքելական եկեղեցու բարձրաստիճան հոգևոր հայրերի, տվյալ դեպքում՝ թեմակալ առաջնորդների, Դիվանապետի, եպիսկոպոսների ու արքեպիսկոպոսների մասին է խոսքը:
Այսինքն, ազգային-ազատագրական՝ Աստվածահաճո և սրբազան պայքարի (սրբազան, որովհետև հանուն Հայրենիքի ու Հավատքի է) առաջին շարքերում հոգևոր գործիչներ են, որոնք առնվազն աստվածաբանության դոկտորի աստիճան ունեն կամ կարող են ունենալ:
Մարդիկ են, որոնք ստացել են հոգևոր, նաև՝ ազգային պատմաբանասիրական բարձրագույն կրթություն, որպես կանոն՝ տիրապետում են նաև օտար լեզուների, հրաշալի տեղյակ են սեփական ժողովրդի պատմությանը, նիստուկացին, տրամադրություններին: Ի լրումն, պատմիչների գործերին ծանոթացել են բնօրինակ գրաբարով:
Կարճ ասած՝ այդ մարդիկ ազգային-հոգևոր էլիտա են:
ՈՒ երբ քաղաքական, հասարակական մեր կյանքում ավերումներ ու շփոթ է, ինչու՞ չպիտի հենց այս՝ հոգևոր դասը վերցնի գետնին ընկած պայքարի Դրոշը:
Իմ համեստ կարծիքով, եթե կուզեք իմանալ, հոգևոր հայրերը ինչ-որ առումով նույնիսկ պարտավո՛ր են գլխավորել այս վերքաղաքական, ազգային-ազատագրական պայքարը, առնվազն այս՝ արթնացումի փուլում:
Աստված մեզ հետ է, եթե մենք նրան ընդունում ենք մեր սրտում:
Մեր Հայ Աստվածը մեզ հետ է ու ապավեն:
Անկցե՛ն նիկոլը, սուտը, թրքությունը, կեցցե՜ն Հայոց տունն ու հայությունը:
Մեր գործն արդար է:
Հաղթությունը մե՛րն է լինելու:

Հարգանքով՝ Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լրագրող

Նկարի հեղինակ՝
Լևոն ԼԱՃԻԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ