Պետք է թիրախավորվեն ու հանրային պարսավանքի արժանանան բոլոր այն հաստատությունները, որոնք սպասարկեցին 2018 թ․ «թավշյա» դավադրությունը՝ դառնալով մերօրյա ազգային աղետի համահեղինակներ։

Տրանսպորտի թանկացումը, իհարկե, շատ լուրջ խնդիր է և ես միանշանակ դեմ եմ արտահայտվում այդ նախագծին ու խորագին զզվանք եմ հայտնում քաղաքային իշխանություններին։

Կառավարության ծրագրով առողջության համապարփակ ապահովագրության ներդրումը պետք է մեկնարկեր 2024 թվականի հուլիսից, ապահովագրական հիմնադրամի ստեղծումով, ինչը չի իրակականացվել...

Ձեր նշած երեք` ներկա ընդդիմություն, ճաքեր իշխանական բուրգում, երրորդ ուժի առաջացում, չեն կարող Հայատանում իշխանափոխություն կատարել:

Ամիսներ շարունակ բազմաթիվ լրատվամիջոցներ, քաղաքական գործիչներ, վերլուծաբաններ ճամարտակում էին, որ պետք է բոյկոտել COP29- ը, միջազգային հանրությունը պիտի պարտադրի Ադրբեջանին ազատ արձակելու հայ ռազմագերիներին և Արցախի ղեկավարությանը։ COP29 կոչվող այդ շապիտոյի բացման իր ելույթում Ադրբեջանի երկարավիզ ուղտը խանդավառված խոսեց իր հաղթանակի, պատմական արդարության և տարածքային ամբողջականության մասին։ Իսկ ներկաները, ինչպես ծառի տակ մակաղող ոչխարի սուրու, լուռ որոճում էին։ Կարծես չի եղել 120 հազար հայի բռնի տեղահանություն, չի եղել պատերազմական հանցագործություն, ոչինչ չի եղել։

Քաղաքային տրանսպորտում Թել-սելի վճարման սարքերը քաղաքացիերի գլխին իսկական պատուհաս են դարձել: Ախպեր, էդ սարքերը գերզգայուն են, ի՞նչ են, 4-5 հոգու սպասարկում են ու կախում, ինչի հետևանքով էլ միանգամց ավտոբուսի միջանցքում հերթ է գոյանում, սկսվում է ժխոր ու քաոս...

Կարծում եմ՝ որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ ես այս իշխանությունների գործողությունների նկատմամբ ունեմ փաստարկված հակակրանք։ Բայց նաև իշխանությունների նկատմամբ քննադատական խոսքը չի կարող ստիպել լռել այլ դեպքերում։

Հանդուրժողականության պարադոքսը փիլիսոփայական կոնցեպտ է, որը ենթադրում է, որ եթե հասարակությունը հանդուրժողականություն է ցուցաբերում անհանդուրժող մարդկանց նկատմամբ, ապա դրանով խթանում է անհանդուրժողականության վերջնական գերակայությունը՝ աղավաղելով անմիջապես հանդուրժողականության սկզբունքը:

Գոյության պայքարը, որն ապրելու վաղուց մշակված տեխնոլոգիա է, ենթադրում է, որ մարդիկ պետք է մանկուց դաստիարակվեն պայքարող մարտիկ լինելու համար. մեկը՝ ֆիզիկական պայքարի ոլորտում, մյուսը՝ քաղաքական պայքարի ոլորտում, երրորդը՝ գիտության ոլորտում, չորրորդը՝ մշակույթի ոլորտում և այլն։

Ներկայում մի գլոբալ տենդենց կա՝ արտահայտվել ցանկացած երևույթի և ամեն ինչի մասին միայն պոզիտիվի մեջ։