ՈՒղիղ ութ տարի առաջ այս օրը հերոսական Արցախը կրկին հայտնվել էր պատերազմի ամենակուլ բոցերի մեջ։ Հայոց բանակը ռազմաճակատի ողջ երկայնքով կենաց-մահու պայքար էր մղում գերժամանակակից զենքերով զինված թշնամու դեմ ամեն մի թիզ հողի համար...
Հարգելի ընկերներ, այս օրերին հանրության տարբեր շրջանակներում բուռն քննարկում է գնում Տավուշի մարզի 4 գյուղերի ճակատագրի շուրջ։
Հաշվի առնելով այդ հանգամանքը` ձեր ուշադրությանն եմ ներկայացնում իմ` մի հատված 2013 թվականին հրատարակված «Վլադիմիր Մովսիսյան. կյանքը և գործը» մենագրությունից:
Իհարկե պատմության վերաբերյալ չնչին գիտելիք ունեցողներն իսկ գիտեն, հիշում են, թե ով էր Չեմբեռլենը և ինչպիսի խայտառակ, դրամատիկ, ողբերգական արդյունքներ գրանցեց Մեծ Բրիտանիայի այդ պատուհաս վարչապետը։
Ավարտվում էր 2009 թվականը։ ՀՀ ՊՆ հաստիքների վերանայման ու կառուցվածքային հերթական փոփոխությունների հետևանքով ժամանակավորապես հայտնվել էի Նուբարաշենում տեղակայված` Մայրաքաղաքային «Հատուկ գնդում»։
Բորիս Կևորկովն է, 1975-1988 թթ. ԼՂԻՄ մարզկոմի առաջին քարտուղար: Իր խղճուկ կյանքի ողջ ընթացքում ջանքեր է գործադրել Արցախն Ադրբեջանի կազմում պահպանելու, արցախցուն թուրքի վասալ դարձնելու գործում:
Օրինակ, խորհրդային տարիներին Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմանային հարցերին վերջնական լուծում տրվեց 1928 թ.: Այդ ժամանակ Անդրկովկասյան դաշնության Բանվորների, գյուղացիների և կարմիր բանակայինների խորհուրդների գործադիր կոմիտեին կից ստեղծվեց տարածքային վեճերի լուծման հանձնաժողով:
Դավիթբեկյան ազատագրական շարժման տարիներին Կապանի տարածաշրջանում և նրա մաս կազմող Գեղվաձորում, ի տարբերություն Մեղրու տարածաշրջանի և Հագարո գետի հովտի, թուրքաբնակ բնակավայրեր չեն հիշատակվել։
Թուրքիայի դիմումը БРИКС-ին անդամակցելու համար առաջ է քաշում մի շարք ընդհանուր բնույթի աշխարհաքաղաքական պրոբլեմներ, որոնք պատմականորեն կապված են իր շահերով ու աշխահագրական դիրքով երկու հզորների արանքում գտնվող կարևոր կիսահզորի վարքի, պահվածքի, մոտիվացիաների և, վերջին հաշվով, նաև նրա ճակատագրի հետ, որը շատ նմանություններ ունի պատմական Հայաստանի ճակատագրի հետ։