Վերջերս սկսել եմ շատ վատ հասկանալ, թե ինչպիսի իրականության մեջ եմ հայտնվել։ Ափսոս, որ Կաֆկան 100 տարի առաջ է գրել իր «Դղյակը», թե չէ ես պետք է նման մի բան գրեի այսօր...

Բագրատ սրբազանի գլխավորած շարժման առաջին փուլի հաջողության ամենամեծ խթանը այն էր, որ աջակցողների մեծ մասը շարժման հետևում դեռևս չէր տեսնում նախկին նախագահներին...

Վաղ առավոտյան գնում եմ աշխատանքի։ Երևանի Կոմիտասի պողոտայում՝ շենքի բակում, մի ծեր տատիկ ավլում է ծառերից թափված տերևներն ու մարդկանց թափած աղբը՝ ծխախոտի տուփեր, կոնֆետի թղթեր, հյութի շշեր և այլն։ Այդ ամբողջը կատարվում է բակ իջած ու մեջքը արևին տված շենքի բնակիչների աչքի առաջ...

Միքայել Սրբազանը հանրային սուր բանավեճի լավ հնարավորություն բացեց։ Կարող ես համաձայնել, կարող ես՝ ոչ. էականը դա չէ, այլ այն, որ սա լավ առիթ է՝ խոսելու հասարակության վիճակի մասին։ Ի վերջո, երբ ասում ենք՝ հասարակությունը սա´ է ուզում, սա´ է պահանջում, պետք է փորձել հասկանալ, թե ի´նչ է այսօրվա հասարակությունը...

Ոչ տեսք ուներ նա և ոչ էլ վեհություն: Նայեցինք մենք նրան, բայց նա ոչ տեսք ուներ և ոչ էլ գեղեցկություն (Ես. ԾԳ. 2):

Առաջնորդեա՛ մեզ, Տէր Աստուա՛ծ մեր, եւ ուսո՛ մեզ գնալ ի ճանապարհս Քո արդարութեամբ. պահեա՛ ի խաղաղութեան զկեանս մեր եւ զգնացս ի հաճոյս Քո: Ժամանեցո՛ զհոգեւոր եւ զմարմնաւոր ընթացս ծառայից Քոց անարատ ճանապարհաւդ յաւիտենական ի կեանսդ շնորհօք Միածնի Քո՝ Տեառն մերոյ եւ Փրկչին Յիսուսի Քրիստոսի, որ եղեւ մեզ առաջնորդ կենաց եւ յոյս փրկութեան:

ԱՄՆ- ի նախագահի հանրապետական թեկնածու Դոնալդ Թրամփը մերձավորարևելյան ներկայիս հակամարտությունը պատերազմ է անվանել, և նրա խոսքում չկա որևէ չափազանցություն:

Երեկ, մի ամբողջ ժողովուրդ և պետություն, որոնք կանգնած են լրջագույն մարտահրավերների առջև, ականատես դարձան անմակարդակ մի շոուի, որն ուներ երկու շահառու՝ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը և նրա «արմատական» ընդդիմությունը:

Տառացիորեն երեկ նկատեցի, որ մեր հանրությանը ոչ անհայտ Սամվել Ֆարմանյանը ֆեյսբուքի իր տնամերձ տարածքում հանդես է եկել մի ընդարձակ գրառումով և այն ծաղկեցրել հետևյալ շքեղ վերնագրով. «Անդրադարձ ՀՅԴ Բյուրոյի ներկայացուցիչ Հակոբ Տեր-Խաչատուրյանի օրերս արված հայտարարությանը»: Վերնագիրն ինձ հետաքրքրեց, բայց հենց առաջին տողերից հասկացա, որ Սամվել Ֆարմանյանի տրամադրությունը մի տեսակ այն չէ: Լրագրողի աչքից նման բաները չեն վրիպում, պարոն Ֆարմանյան:

Բարձրագույն կրթության մասին նոր օրենքի համաձայն, եթե բուհը չի ունենում 4000 ուսանող, ապա այն փակվում է...