Դեկտեմբերի 15-ին «Փյունիկ» զարգացման կենտրոնում կայացավ «Հայացք ապագային» պատկերագրքի շնորհանդեսը, որն անդրադարձ էր հիրավի մշակութային յուրօրինակ օջախի վերածված այս հաստատությունում 2021-2023 թվականներին կազմակերպված ցուցահանդեսներին։

Իրիկնամուտի միջով մտնում ենք Վան: Մինչ այդ ճաշել էինք թուրքի տանը, այգում բացված երկար սեղանի շուրջը, որ նախատեսված էր հյուրեր ընդունելու համար. տուն-ռեստորան: Շրջել կանաչ ու խոնավ սիզամարգին` ծիրանենիների ու խնձորենիների տակ, հանգստացել օրվա ծանր ու թեթևից: Իսկ Բայազետի ճանապարհին մատնացույց են անում մի ապուշ սար կիսամշուշի մեջ, թե Արարատ լեռն է. միայն Մասիսը` ինչ-որ կողքից, Սիսը չի երևում: Լուսանկարիր: Ասում եմ` այս հիմարությունը ո՞նց կարող է Մասիսը լինել: Արարատը Արարատ է, երբ իմ տնից է երևում` Արարատյան դաշտից:

Թուրքի հետ բարեկամացողների, թուրքին «հումանիտար օգնություն» ուղարկողների ու Մարգարայի ճանապարհը թուրքի առաջ բացողների համար։

Քո խորանում երկար ծնկած աղոթելուց` ծունկս ցավեց, աշխա՛րհ, աղոթելիս ումպս կիսատ մնաց՝ սիրտս դաղվեց, աշխա՛րհ:

Կիսաբաց է դուռդ վաղուց, դատարկվում է տունդ, դժգոհ էիր բաժին բախտից, հեռացե՜լ էր քունդ...

Ինչպես գիտենք Ճապոնիան ճանաչեց իր վերջնական պարտությունը Երկրորդ համաշխարհայինում 1945 թ. սեպտեմբերի 2-ին:

Ինչ-որ մեկը նամակ է գրել ԿԳՄՍ-ին ու ստացել դրական եզրակացություն և այդ նամակը տարածվում է համացանցում։

Այնպե՜ս եմ հոգնել ես ամեն ինչից, Աշխարհի կեղտոտ, խճճված խաղից, Երբ աշխարհ մտա՝ բանից անտեղյակ, Փորձեցի կյանքում ինքս էլ խաղալ։

Պողոսին ես տարա փողոցում, Պետրոսին հյուր եկա անձնապես, ես Մահն եմ՝ անպաճույճ և ստույգ, ինձանից ու՞ր պիտի դու փախչես...

Ես չկա այլևս, ես չկա. Եսական ամեն բան մեռել է, Էս մի բուռ Մնացողը վկա՝ Մնացորդն ապրելու մի բեռ է: