Չարչու կերպ մտած, «հե՜յ, լավ դիմակ, ձրի դիմակ, գովեստով կտամ, բիձեքին կտամ» ասելով փողոցներն ընկնելու փոխարեն, իրեն արքա երևակայող անձը բոլորովին այլ գործառույթ պիտի իրականացներ: Եթե դիմակ կրելն այսօր ազգի լինել-չլինելը պայմանավորող գործոն եք դիտարկում, բարի եղեք էդ դիմակը համակարգված ձևով հասանելի դարձնել յուրաքանչյուրին:

ԳԹԿ-ն հրապարակել է 2020 թվականի միասնական քննությունների օրերն՝ ըստ առարկաների. 02 հուլիսի՝ «Օտար լեզուներ» /անգլերեն, ֆրանսերեն, գերմաներեն, ռուսաց լեզու, իտալերեն, իսպաներեն/:

Ե­րի­տա­սարդ ռե­ժի­սոր ՄԱՆԵԻՆ (ՄԱ­ՆԵ ԲԱՂ­ԴԱ­ՍԱ­ՐՅԱՆ) այս օ­րե­րին կա­րե­լի է տես­նել բժշ­կա­կան դի­մա­կով ու հա­մազ­գես­տով։ Տպա­վա­րու­թյուն է, որ մեր օ­րե­րը նկա­րա­հա­նե­լու փորձ է ա­նում։ Ման­րա­մաս­նե­րը փոր­ձե­ցինք ճշ­տել Մա­նեից։

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կի­ցը ար­ձա­կա­գիր ՍՈՒ­ՍԱՆ­ՆԱ ՀԱՐՈՒ­ԹՅՈՒ­ՆՅԱՆՆ է։

Ե­կավ ան­ցած տա­րի­նե­րը 70-ա­մյա բարձ­րու­թյու­նից քչ­փո­րե­լու, ծանր ու թեթև ա­նե­լու պա­հը: Դես է ընկ­նում, դեն է ընկ­նում, շփոթ­վում է, մո­լոր­վում է` 70-ին չի հա­վա­տում: Ի՜նչ ապ­րեց, ո՜նց ապ­րեց տա­րի­նե­րը:

Հա­մա­վա­րա­կը կանգ­նեց­րեց կյան­քը, բայց այդ կան­գառ­նե­րում էլ մար­դիկ ապ­րում էին։ Մեր կյան­քի ռիթ­մը, ձևը, աշ­խա­տան­քը, մարդ­կանց հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թյու­նը, ա­մեն ա­մեն ինչ հար­մա­րեց­նում ենք հա­մա­վա­րա­կի թե­լադ­րած կա­նոն­նե­րին։ Այ­սօր, վաղն ա­ռա­վել ևս՝ կի­նո­յում, թատ­րո­նում, գրա­կա­նու­թյան մեջ տես­նե­լու ենք հա­մա­վա­րա­կի թո­ղած հետ­քերն ու հենց հա­մա­վա­րա­կի պատ­մու­թյու­նը։

Երբ աշ­խար­հի 17-ա­կի, Եվ­րո­պա­յի 13-ա­կի չեմ­պիոն, 1976-ին Երևա­նում ջրա­սույզ ե­ղած տրո­լեյ­բու­սից 20 մար­դու կյանք փր­կած ՇԱ­ՎԱՐՇ ԿԱՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻ ծնն­դյան օր­վա առն­չու­թյամբ հրա­պա­րա­կում ե­ղավ, թե հայ կի­նոն պատ­րաստ­վում է նրան նվիր­ված ֆիլմ նկա­րա­հա­նե­լու, լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րով իմ ար­ձա­գանքն այս­պի­սին ե­ղավ.

Նա ծն­վել է 1898-ի վեր­ջին օ­րը, Երևա­նում, ծա­ռա­յո­ղի ըն­տա­նի­քում։ 1918-ին ա­վար­տում է գիմ­նա­զիան, պատ­րաստ­վում դառ­նալ բժիշկ։ Ե­րա­զան­քը մի պահ ան­կա­տար մնաց, պա­տա­նի Ա­րա­մը մեկ­նում է ռազ­մա­ճա­կատ, մաս­նակ­ցում Կար­սի, Սա­րի­ղա­մի­շի և Սար­դա­րա­պա­տի ճա­կա­տա­մար­տե­րին։

Ման­կա­վարժ, պատ­մա­բան, բա­նա­սեր Գևորգ Մես­րո­պի (Գևորգ Տեր-Մես­րո­պյա­նի) այս հոդ­վա­ծը տպագր­վել է 1919 թ. հուն­վա­րին Կ. Պոլ­սի «Շանթ» պար­բե­րա­կա­նում:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը «Ոս­կե ծի­րան» Երևա­նի մի­ջազ­գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­նի հիմ­նա­դիր տնօ­րեն, Հա­յաս­տա­նի կի­նե­մա­տոգ­րա­ֆիստ­նե­րի միու­թյան նա­խա­գահ ՀԱ­ՐՈՒ­ԹՅՈՒՆ ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆՆ է: Կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մա­վա­րա­կը ան­նա­խա­դեպ լու­ծում­նե­րի է մղում մարդ­կանց ոչ միայն ի­րենց անձ­նա­կան տա­րած­քում և անձ­նա­կան ձեռ­նար­կում­նե­րում, այլև խո­շոր, մասշ­տա­բա­յին ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի կազ­մա­կերպ­չա­կան աշ­խա­տանք­նե­րում: