Շա­տե­րը չեն հա­վա­տում Փա­շի­նյա­նի` նոր կո­րո­նա­վի­րու­սով (SARS-CoV-2-ով) իր և իր ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րի վա­րակ­ված լի­նե­լու վե­րա­բե­րյալ հայ­տա­րա­րու­թյա­նը, և կար­ծում են, որ նա ստում է:

Երբ ա­մեն օր նա­խոր­դից ա­վե­լի շատ վա­րա­կա­կիր­նե­րի թիվ է հրա­պա­րակ­վում, ու դա հա­րու­ցում է շա­տե­րի զար­ման­քը, ան­կեղծ ա­սած, ես զար­մա­նում եմ այդ զար­մա­ցող­նե­րի վրա։

Հի­շում եք, չէ՞, չե՛ք մո­ռա­ցել, թե «թավ­շյա հե­ղա­փո­խու­թյուն» կոչ­վա­ծից գրե­թե ան­մի­ջա­պես հե­տո ՀՀ նա­խա­գահ Ար­մեն Սարգ­սյա­նի հրա­վե­րով Հա­յաս­տան այ­ցե­լած հռ­չա­կա­վոր եր­գիչ և միա­սե­ռա­կան Էլ­թոն Ջո­նը, ո­րին, նա­խա­գա­հի հետ, իր տիկ­նոջ հետ պա­տիվ տվեց նաև ՀՀ վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը, ինչ ա­սաց այս­տեղ միա­սե­ռա­կան­նե­րի հա­մար դրա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րի վե­րա­բե­րյալ:

Ծն­վել եմ Երևա­նում՝ Պլա­նի գլ­խի հի­վան­դա­նո­ցի ծնն­դա­տա­նը, ան­ցյալ դա­րի կե­սե­րին՝ ինչ­պես ըն­դուն­ված էր ար­ձա­նագ­րել խոր­հուրդ­նե­րի երկ­րում, ծա­ռա­յո­ղի ըն­տա­նի­քում: Չգի­տեմ, հե­ղա­փո­խա­կան բա­րե­փո­խու­թյուն­նե­րի ար­դյուն­քում ծա­ռա­յող­ներ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ պահ­պան­վել են, թե իս­պառ վե­րա­ցավ սո­ցիա­լա­կան պատ­կա­նե­լու­թյան այդ տե­սա­կը՝ տե­ղը զի­ջե­լով տե­րե­րին:

Այս օ­րե­րին կա­ռա­վար­ման օ­ղակ­նե­րը հայ­տն­վել են բա­վա­կան բարդ ի­րա­վի­ճա­կում. պե­տա­կան գե­րա­տես­չու­թյուն­նե­րում շատ են վի­րու­սա­կիր­նե­րը։

Ամիսներ առաջ քաղաքացի Վաղարշակ Մարտիրոսյանը, ով իրեն համարում է տրանսգենդեր կին և իրեն կոչում է Լիլիթ Մարտիրոսյան, Ազգային Ժողովի ամբիոնից մարդու իրավունքներին նվիրված լսումների ժամանակ հայտարարություն էր արել, որը հանրության շրջանում լուրջ բողոքի ալիք բարձրացրեց, իսկ լրատվամիջոցների կողմից սուր քննադատության արժանացավ, որով Լիլիթ Մարտիրոսյանը դատի տվեց չորրորդ իշխանությանը՝ հրապարակային ներողություն խնդրելու պահանջով:

Դի­վա­նա­գետ չեմ, բայց լիա­հույս եմ, որ ՀՀ ար­տա­քին գոր­ծե­րի նա­խա­րա­րու­թյունն օ­րեն­քով սահ­ման­ված կար­գով և չար­գել­ված ե­ղա­նա­կով անխ­տիր բո­լոր մի­ջազ­գա­յին հար­թակ­նե­րում կբարձ­րա­ձայ­նի հարևան երկ­րի ա­ռա­ջին դեմ­քի մա­կար­դա­կով հն­չեց­րած այն քա­ղա­քա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի մա­սին, որ չկա Ար­ցա­խի հարց, կա Ազր­բե­ջա­նի հարց: Կամ աշ­խար­հը գնում է ու­ժով իր խն­դիր­նե­րը լու­ծե­լուն, կամ ա­վագ Ա­լիևի օ­րոք (ո­ղոր­մի կող­քի մե­ռել­նե­րին) հա­յե­րը միշտ զգաստ (նկա­տի ու­նի` կզած) էին ման գա­լիս:

2019-ի սկզ­բին Շի­րա­զի փո­ղո­ցի ա­մե­նա­բա­նուկ մա­սում, կան­գա­ռի հարևա­նու­թյամբ գոր­ծի ան­ցավ մե­տա­ղյա շի­նա­րա­րա­կան տար­բեր կոն­ստ­րուկ­ցիա­նե­րի, մե­տա­ղի ջար­դո­նի և տախ­տա­կի ներ­կր­մամբ և առևտրով զբաղ­վող բա­ցօ­դյա բա­զան: Բա­զա­յի անձ­նա­կազ­մի սա­նի­տա­րա­հի­գե­նիկ կա­րիք­նե­րը հո­գա­լու նպա­տա­կով տե­ղադր­վեց փայ­տա­շեն ար­տաք­նոց:

Վեր­ջին շր­ջա­նում Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի ու նրա ըն­տա­նի­քի շուրջ մաք­սա­նեն­գու­թյան փաս­տե­րի բարձ­րա­ձայ­նու­մից հե­տո իշ­խա­նու­թյան ու մաս­նա­վո­րա­պես վար­չա­պե­տի լռու­թյու­նը ինչ-որ կերպ հնա­րա­վոր էր հաս­կա­նալ, ա­ռա­վել ևս, որ հայ­տա­րար­վեց, թե դրան­ցով զբաղ­վում են ի­րա­վա­պահ­նե­րը։ Սա­կայն մեկ ան­գամ ու ա­ռանց «շաղ­գամ­նե­րի» պի­տի Փա­շի­նյա­նը կանգ­ներ, ու­ղիղ նա­յեր հա­սա­րա­կու­թյան աչ­քե­րին ու ա­սեր, որ ին­քը ոչ մի առն­չու­թյուն չու­նի այդ ա­մե­նի հետ, դրանք հո­րին­ված և սուտ տե­ղե­կու­թյուն­ներ են, այ­նինչ Փա­շի­նյա­նը նա­խընտ­րեց «սար ու ձոր ընկ­նել» ու բա­զում հար­ցեր թող­նել օ­դում։

Բազ­մա­հա­զար մար­դիկ ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի, ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Ար­սեն Թո­րո­սյա­նի և այլ պաշ­տո­նյա­նե­րի հայտ­նի հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի և հան­ցա­վոր քա­ղա­քա­կա­նու­թյան պատ­ճա­ռով նոր կո­րո­նա­վի­րու­սի առն­չու­թյամբ ո­մանց կող­մից մի­տում­նա­վոր տա­րած­վող սուտն ու կեղ­ծիքն ըն­դու­նում են ճշ­մար­տու­թյան տեղ: