1980-ի Օլիմպիական խաղերի բացման հանդիսավոր արարողությունը Մոսկվայի Լուժնիկի մարզադաշտում Հայերը Բերդ են պարում` ՄԱՍԻՍ սարի ֆոնին:

Գուցե ինձ դավադրապաշտության մեջ մեղադրեք կամ կոնսպիրոլոգ սարքեք, բայց ես համարյա կասկած չունեմ, որ էս ամեն ինչը սկսվեց Ռիչարդ Մուրի (բրիտանական Մ6-ի պետ) Հայաստան գալուց հետո, երբ կառավարական ռելիզում մի քանի ֆիկտիվ նկար դրեցին...

Մեր մի կողմը Շամշադինից է, մյուսը՝ Սյունիքից՝ Մեղրիից: Շամշադինը հատուկ ձևով եմ միշտ սիրել: Աշխարհի տարբեր տեղերից մարդկանց տարել եմ Շամշադինի գեղեցկությունը ցույց տալու: Նույնիսկ շատ հայեր Շամշադինի տեղը չգիտեին:

Այսօր Լեոնիդ Ենգիբարյանի ծննդյան օրն է

Մեր հեռախոսապաշտ հասարակության մեջ դարաշրջանն այֆոնի մոդելով է որոշվում՝ այֆոն 1-ի դարաշրջան, այֆոն 5-ի դարաշրջան և այլն։ Երևի մի հիսուն տարի հետո տատը թոռներին կպատմի, որ դեռ այֆոն 9-ի օրոք է ամուսնացել, ու հենց առաջին գիշերն անկողնում ամուսինը հեռախոսը ձեռքից վերցրել է, որովհետև պարզվել է, որ առանց հեռախոսի էլ կարելի է իրար հետ շփվել։ Իսկ թոռները կասեն՝ ա՛յ տատ, դու էդ ի՜նչ նախնադարյան ժամանակներում ես ապրել, ուրեմն, էդ ծանր երկաթի կտորը ձեռներդ փողոց էիք դուրս գալիս, հա՞։

Իրիկունը դուռս մի տեսակ ռիթմով ծեծեցին: Տկտկոցը ոնց որ Կոմիտասի «Լորիկը» լիներ, բայց ոչ թե վիրավոր, այլ՝ հանդիսավոր: Բացեցի՝ Վաղոն էր. - Հարևան, հո դու էլ դարդ չե՞ս անում ինստիտուտները իրար լղոզելու-փակելու-ծախելու համար:

նիկոլը հատ-հատ գերանդիով գնում է բոլոր նրանց հետևից, ովքեր 18-ին ու 21-ին իրեն ընտրել, իրեն աջակցել են. Սիներջիից սկսած, Կոնսով ու տրանսպորտի մեջ նիկոլի համար դոշ տվող ծյոծերով վերջացրած։ Ու դա արդար ա...

2016 թվականին, երբ Բաքվում առաջին անգամ պիտի անցկացվեր «Ֆորմուլա-1» միջազգային մրցաշարը, որպեսզի բացման արարողությանը շուք հաղորդվեր և աշխարհին էլ Ադրբեջանը ներկայանար որպես առաջադեմ, մարդկությանը տաղանդներ տված երկիր, դռնեդուռ ընկան ու, վերջապես , Ֆրանսիայից գտան բերեցին ֆրանսիացի հռչակավոր կինոդերասան Ռոբեր Հոսեյնին։ Եվ էս մարդու հոգու վրա էնպես նստեցին, որ նա բացման ժամանակ իր ելույթում նշեց (ախր, դրա համար էին բերել), որ ինքը ադրբեջանական արմատներ ունի։

...Մի տարի, կարծեմ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Ամենօրյա զրույցների ժամանակ նա սրտաբաց պատմում էր ինձ իր մանկությունից, իր աշակերտության օրերից, որ անցրել էր Էջմիածնի ճեմարանում, և ուսանողության տարիներից, որ անցել էին Գերմանիայում և Ֆրանսիայում: