Մի տեսակ դատարկություն եմ զգում... չգիտեմ ո՞վ պիտի լցնի իր տեղն իրենով

Երկու տարի առաջ, երբ հեռուստաեթերի մաքրման հետ կապված նախագահին նամակ էինք գրել և մտավորականների ստորագրություններն էինք հավաքում. առաջին մարդը, ում զանգեցի` Սոս Սարգսյանն էր: Զանգեցի, ներկայացա, ասացի` ինչ ենք պատրաստել և ասացի` տեքստը կարդամ` ծանոթացեք, եթե համաձայն եք միացեք: Ասաց` էլ ինչի՞ ես կարդում, միանգամից գրի, որ միանում եմ: Շնորհակալություն հայտնեցի և ցտեսություն մաղթեցինք միմյանց: Մի րոպե չանցած հետ զանգեց. ասաց, տղա ջան, ես շատ ուրախ եմ, որ մեր երիտասարդությունը վերջապես հասկացավ, որ երկրի տերն ինքն է և ինքը իրավունք ունի և կարող է երկրին տեր լինելու և պայքարելու հանուն ավելի լավ ու ճիշտ` ազգային պետության: Շատ հուզված էի, թե մեծ վարպետին զանգելիս և թե իր այդ խոսքերից: Որոշել էինք այցի գնայինք...
... մի տեսակ դատարկություն եմ զգում... չգիտեմ ո՞վ պիտի լցնի իր տեղն իրենով: Մեր մեծերին կենդանության օրոք պիտի մեծարենք: Երբ մեզնից շատերը դեռ չէին հասկանում շատ բաներ` նրանք, դեմ գնալով ամբողջ մի համակարգի, հացադուլով պահանջում էին Արցախը և Հայ ազգի արժանապատիվ ապրելու իրավունքը: Մտավորականի զինվոր տեսակը: Հայ ազգի զինվոր լինելու գիտակցությամբ ապրող հայ մարդ: Վարպետ, քո ապրած կյանքը օրինակ էր: Հոգիդ լուսավորվի, վարպետ: Ֆիզիկական ժամանակավոր կյանքից անցար աննյութական հավերժի կյանքը... Դու լույս էիր` լույս մեր ազգի համար եւ կմնաս լույս` սերունդների համար` կենարար, կենսատու ԼՈՒՅՍ...

Զաքար ԽՈՋԱԲԱՂՅԱՆ

Մեկնաբանություններ